Τις αντιφατικές απόψεις που ακούγονται από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το μνημόνιο, πότε «κατάργηση», πότε «επαναδιαπραγμάτευση», πότε «ακύρωση», τα απέδωσε στο γεγονός ότι «ένα κόμμα από το 4% βρέθηκε στο 17% και αναλαμβάνει μεγαλύτερες ευθύνες και πρέπει να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι και προσεκτικοί». Στο διά ταύτα σημείωσε με έμφαση ότι σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση «δεν πρόκειται να προχωρήσει σε καμία μονομερή ενέργεια και θα συζητήσει με τους εταίρους», ενώ υπερασπίστηκε τη «συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη».

Ολα αυτά δείχνουν την προσπάθεια που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ να εξαπατήσει τον ελληνικό λαό. Οι αντιφάσεις που εμφανίζει οφείλονται στην ίδια του τη στρατηγική που «πατάει σε δύο βάρκες», αφού καλλιεργεί την αυταπάτη ότι μπορεί να λυθούν λαϊκά προβλήματα, ενώ η Ελλάδα θα είναι στην ΕΕ και οι βιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι, οι εφοπλιστές θα έχουν την οικονομική και πολιτική εξουσία.

Ο δρόμος ανάπτυξης προς όφελος του λαού απαιτεί κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, ώστε τον παραγόμενο από τους εργαζόμενους πλούτο να τον καρπώνονται οι παραγωγοί του. Οποιος, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, σπέρνει αυταπάτες για το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, των μονοπωλίων, είναι επικίνδυνος για το λαϊκό κίνημα, θέλει τον αφοπλισμό του και συμβάλλει στην απογοήτευση και την ήττα.

Τα περί «κυβέρνησης της αριστεράς που με τη στήριξη του λαού θα αλλάξει τα πράγματα», χωρίς σύγκρουση με τα μονοπώλια, θα φέρει μεγαλύτερη απογοήτευση και πισωγύρισμα στην ανάγκη που υπάρχει να ριζοσπαστικοποιηθεί η πάλη των εργαζομένων για να διεκδικήσουν όλο τον πλούτο που παράγουν. Μάλιστα, ο Α. Τσίπρας σημείωσε ότι «θα απαιτηθούν θυσίες από το λαό, αλλά αυτές θα είναι με δικαιοσύνη και δεν θα πηγαίνουν στους τοκογλύφους». Την ίδια στιγμή, το ηγετικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Δραγασάκης λέει ότι «στις τράπεζες πρέπει να μπει χρήμα... το χρήμα δεν μπορούν ή δεν θέλουν να το βάλουν οι ιδιώτες, άρα θα το βάλει το Δημόσιο, το κράτος, το οποίο και αυτό δεν έχει τα χρήματα, θα τα δανειστούμε... 50 δισεκατομμύρια ευρώ για να σώσουμε τις τράπεζες... Εμείς προκρίνουμε κάτι κοντά στο σουηδικό μοντέλο, όταν η χώρα κρατικοποίησε τις τράπεζες, τις τροφοδότησε με κεφάλαια, τις εξυγίανε, τις κατέστησε κερδοφόρες και τις πούλησε σε ιδιώτες».