«Συμπαθητικές φυσιογνωμίες» που «δεν έχουν τη ματαιοδοξία ενός πολιτικού» χαρακτήριζαν τα αστικά ΜΜΕ, χτες, τα μέλη της υπηρεσιακής κυβέρνησης. Δεν είναι άλλωστε πρωτόγνωρη η προσπάθεια των αστικών επιτελείων να πείσουν το λαό ότι τα προβλήματά του δημιουργούνται, επειδή οι πολιτικοί και τα κυβερνητικά στελέχη διακατέχονται από ... π.χ. αλαζονεία, ότι η αντιλαϊκή επίθεση είναι ζήτημα ηθικής (όπως αντίστοιχα άλλες φορές μιλούν για ανίκανους πολιτικούς κ.τλ.).

Γνωρίζουν ότι από τη μία τα σχέδιά τους, από την άλλη τα μικροκομματικά «παιχνίδια» στα οποία τα κόμματα του ευρωμονόδρομου έδωσαν ρέστα και στο πλαίσιο των «διερευνητικών εντολών», μεγαλώνουν τη δυσαρέσκεια, αλλά και την αποκρουστικότητα που γεννά στο λαό η πολιτική που υπηρετεί τα μονοπώλια. Μόνο που πηγή αυτής της δυσαρέσκειας και της αποκρουστικότητας είναι η στρατηγική εξυπηρέτησης των μονοπωλίων και όχι το ... «ψηλό» ή «χαμηλό» προφίλ των υπουργών, η σεμνότητα ή η υπεροψία τους. Γιατί, ακόμα κι αν κάποιος πολιτικός διακρίνεται για το ήθος του, αν βγαίνει και επιχειρηματολογεί και μάχεται για την ιδιωτικοποίηση π.χ. του ορυκτού πλούτου της χώρας, τότε αυτόματα (και βέβαια απόλυτα φυσιολογικά) στέκεται απέναντι από τα συμφέροντα του λαού.

Η ιδεολογικοπολιτική επίθεση στις εργατικές συνειδήσεις θα ενταθεί και μπροστά στις νέες εκλογές, με στόχο μια βασική και διαχρονική προτεραιότητα που έχει η αστική τάξη: πώς θα κρύβει ότι η πολιτική της είναι εχθρική για τους εργάτες ακριβώς γιατί υπηρετεί τους εκμεταλλευτές τους. Και για να το κρύψει αυτό, πολλές φορές αναζητά και επιστρατεύει και «συμπαθητικές φυσιογνωμίες».