Ο απερχόμενος πρωθυπουργός της κυβέρνησης του κεφαλαίου βεβαιώνει ότι οι θυσίες των εργατών δεν έγιναν για «ένα πουκάμισο αδειανό».

Ο ένας μετά τον άλλον οι επίδοξοι πρωθυπουργοί της επόμενης κυβέρνησης του κεφαλαίου βεβαιώνουν ότι και οι θυσίες που έρχονται θα γίνουν στο όνομα της ελπίδας. Μιας ελπίδας: Οτι οι πολιτικές τους θα βοηθήσουν τα καπιταλιστικά κέρδη να αυξάνουν.

Ολοι μαζί βεβαιώνουν πως ό,τι έγινε κι ό,τι ακολουθεί έχει μία σταθερά: Την επιδίωξη να υπάρχουν καπιταλιστικά κέρδη με την ελπίδα πως όλο και κάποιο κόκαλο θα πέσει κάτω απ' το τραπέζι για να κοροϊδέψουν την πείνα τους οι εργάτες.

Αυτή η κοινή τους θέση είναι τόσο το στοιχείο που τους ενώνει, όσο και το στοιχείο που τους αναγκάζει να καταλήγουν σε κοινές προτάσεις. Οπως η αποδοχή του Τσίπρα να παραμείνει ο Παπαδήμος υπηρεσιακός πρωθυπουργός.

Ολοι μαζί παίζουν με τον κίνδυνο εξόδου από το ευρώ και διαγωνίζονται για το ποιος είναι ο καλύτερος να διασφαλίσει την παραμονή σ' αυτό, ενώ γνωρίζουν πως η όποια τέτοια εξέλιξη εξαρτάται από την πορεία της καπιταλιστικής κρίσης, για την οποία δε λένε κουβέντα.

Στο περιθώριο της κεντρικής αντιπαράθεσης ορισμένοι από τους κατεξοχήν υπεύθυνους για το τσάκισμα των εργατών προσπαθούν να βγάλουν από πάνω τους το γεγονός ότι υπέγραψαν φαρδιά - πλατιά το τσάκισμα των εργατών. Δηλώνουν αθώοι του αίματος και δείχνουν σαν ένοχο την τρόικα, κρύβοντας το γεγονός ότι η όποια ελληνική κυβέρνηση μετέχει και συναποφασίζει στην ΕΕ, στο ΔΝΤ.

Κανείς τους δεν μπορεί να ξεπλυθεί δείχνοντας τον εχθρό κάπου έξω, την ώρα που η πολιτική τους αφήνει στο απυρόβλητο τους καπιταλιστές μέσα κι έξω.

Κατανοητή η προσπάθεια του Τσίπρα να εμφανίσει ως τελειωμένο το μνημόνιο, για να μπορεί να μεταφέρει τη συζήτηση στα περί τροποποίησής του. Ομως, όσοι ήδη πληρώνουν τα χαράτσια, όσοι απολύονται, όσοι βλέπουν το μεροκάματο να γίνεται καπνός, δεν είναι μυθομανείς. Υφίστανται το μνημόνιο.

Ακόμα χειρότερα για τον ΣΥΡΙΖΑ και την προσπάθειά του να βγάλει από το κάδρο τον ένοχο: Το μνημόνιο ήρθε για να δώσει λύση στην καπιταλιστική κρίση. Και δεν μπορεί να φύγει από τη μέση αν δεν αναμετρηθεί η εργατική τάξη με την εξουσία των μονοπωλίων. Κι αυτό σημαίνει να έχει τη δύναμη η εργατική τάξη για μια τέτοια αναμέτρηση. Κι αυτό σημαίνει τουλάχιστον να έχει δώσει ανάλογη δύναμη η εργατική τάξη στο δικό της Κόμμα, το ΚΚΕ, το μόνο που έχει ήδη κάνει καθαρό ότι θα καταθέσει νόμο για την κατάργησή του.

Τα αστικά κόμματα ποντάρουν στη χειραγώγηση των λαϊκών συνειδήσεων. Οπου χειραγώγηση δεν είναι μόνο η προσπάθεια της αστικής τάξης να δείξει τον εχθρό κάπου έξω, αλλά και κάθε προσπάθεια να περιοριστεί το πρόβλημα σ' ένα «μέσα ή έξω απ' το ευρώ».

Αντίπαλος για την εργατική τάξη είναι τα μονοπώλια και η εξουσία τους και γι' αυτήν την εξουσία δε γίνεται κουβέντα από το μαύρο μέτωπο των δυνάμεων που έχουν ευαγγέλιο τη διασφάλιση των καπιταλιστικών κερδών. Πιο καθαροί - ανάμεσά τους - εμφανίζονται αυτοί που παρουσιάστηκαν ως «ελπίδα»: Οι Γάλλοι σοσιαλδημοκράτες που δηλώνουν ευθέως ότι οι κορόνες για την ανάπτυξη έχουν προϋπόθεση την εφαρμογή του Δημοσιονομικού Συμφώνου. Δηλώνουν, δηλαδή, ότι τα καπιταλιστικά κέρδη (ανάπτυξη) είναι νύχι - κρέας με την εκμετάλλευση - τσάκισμα των εργατών (δημοσιονομική υπευθυνότητα).

Τα λεκτικά μασκαρέματα των υπερασπιστών του καπιταλισμού πρέπει να αφήνουν παντελώς αδιάφορη την εργατική τάξη. Κριτήριο για τις πολιτικές επιλογές της πρέπει να γίνει επειγόντως το ίδιο το ταξικό συμφέρον της, όπως προσδιορίζεται από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και όπως προδιαγράφεται από τις αντιφάσεις στις οποίες πέφτουν όλες οι δυνάμεις που ορκίζονται ότι και θα διασφαλίσουν κέρδη για τους καπιταλιστές και θα εξασφαλίσουν ευημερία για τους εργάτες. Αυτή η απάτη είναι κριτήριο για την καταδίκη τους.

Η ταξική αντίθεση βαθαίνει στον καιρό της καπιταλιστικής κρίσης. Και αναγκάζει τους διάφορους απολογητές του καπιταλισμού να αποκαλύπτονται:

«Μπορούμε να φορολογήσουμε τον πλούτο, αλλά το κύριο είναι να παραχθεί πλούτος», είπε ο Αλ. Τσίπρας προχτές στη ΝΕΤ. Δηλαδή; Σήμερα οι καπιταλιστές χάνουν; Και άρα πρέπει να παρθούν «μέτρα ανάπτυξης», δηλαδή μέτρα αύξησης των κερδών τους, δηλαδή μέτρα τσακίσματος των εργατών, ώστε να έχουν κέρδη οι καπιταλιστές και τότε να φορολογηθούν;

Μια τέτοια θέση παραπέμπει στον πυρήνα ανάλογων θέσεων που έχουν διατυπώσει πολιτικοί υπερασπιστές του κεφαλαίου, από τον Μάνο ως και τον Ανδρουλάκη.

Μια τέτοια θέση εξηγεί τη διατύπωση στη χτεσινή «Αυγή» ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ επανιδρυόμενος διεκδικεί να εκπροσωπήσει μια νέα κοινωνική συμμαχία με πολιτικό εύρος που διεισδύει και σε παραδοσιακές εκπροσωπήσεις της Δεξιάς».

Αυτό που εμφανίζεται ως άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στο «δεξιό» πολιτικό ακροατήριο δεν είναι τίποτα άλλο από την αυτονόητη κατάληξη των θέσεών του για την υπεράσπιση των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Πολύ πιο γρήγορα απ' ό,τι αναμενόταν η «αριστερά» του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης έριξε τις μάσκες της.

Διά ταύτα: Απλό το σύνθημα, αλλά δείχνει πεντακάθαρο το δρόμο: Κου-Κου-Ε, ο δρόμος σου λαέ!