«Δεν θέλουμε κυβέρνηση με την πλουτοκρατία, παλεύουμε, ψηφίζουμε για άλλη εξουσία»

Την ώρα που η αστική τάξη και τα κόμματά της έψαχναν να βρουν λύση στο πολιτικό πρόβλημά τους, το σύνθημα στο κέντρο της Αθήνας, στη συγκέντρωση του ΚΚΕ, πεντακάθαρο. Η εργατική τάξη, τα μαχόμενα τμήματά της, τραβάνε μπροστά!

Η αστική τάξη έχει ζόρια. Δικό της το πρόβλημα. Κάθε νέα καταγραφή με τα δεδομένα της καπιταλιστικής κρίσης, από τη μια μαρτυρά τα αδιέξοδα, κι απ' την άλλη προαναγγέλλει ένταση της επίθεσης στην εργατική τάξη. Επίθεση, τις επιπτώσεις της οποίας καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν οι δημοσιολόγοι της αστικής τάξης. Οι ίδιοι που ζητάνε νέο «ιστορικό συμβιβασμό», δηλαδή ταξική υποταγή, και παράλληλα καταφεύγουν σε δοκιμασμένες μέθοδες τρομοκράτησης, ανασύροντας παραδείγματα από εποχές που η τάξη τους πέρασε από φωτιά και σίδερο όσους αντιστάθηκαν. Σ' αυτό το πλαίσιο δίνει εξετάσεις στο κεφάλαιο και ο ΣΥΡΙΖΑ, διαβεβαιώνοντας πως όχι μόνο δε βάζει θέμα αποδέσμευσης από την ΕΕ, αντίθετα παλεύει για να γίνει ισχυρότερη η «αλληλεξάρτηση» με την ΕΕ.

Απέναντί τους έχουν μόνο το ΚΚΕ. Γεγονός που τους αναγκάζει να επιστρατεύουν κάθε διαθέσιμο έτοιμο να αναλάβει αντιΚΚΕ αποστολή. Στελέχη του ΝΑΡ, σαν τον Δελαστίκ από το «Πριν», ενώνουν τη φωνή τους για να καταγγείλουν το ΚΚΕ, με τους ομοτράπεζούς τους στην «Αυγή». Αυτό που δεν μπορούν να κρύψουν όλοι μαζί είναι οι δυσκολίες διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης για τις οποίες θέλουν στο κάδρο το ΚΚΕ, η άρνηση του οποίου τους χαλάει τη σούπα. Κι ακόμα χειρότερα, αυτό που δεν μπορούν να χωνέψουν είναι πως την ώρα που γίνονται παζάρια για το χρώμα της επόμενης αστικής κυβέρνησης, οι κομμουνιστές είναι στους χώρους δουλειάς, στα μέτωπα του αγώνα, οργανώνουν την ταξική πάλη έτσι που να νικάνε οι εργάτες, να κάνουν ένα βήμα μπροστά.

Οι «αντιμνημονιακοί» υπερασπιστές της ΕΕ, ενώ ξεκίνησαν με κορόνες για «κατάργηση του μνημονίου», μιλάνε πλέον ευθέως για αναδιαπραγμάτευση, δηλαδή γι' αυτό που ήδη προωθούν τμήματα του κεφαλαίου. Αυτό που δε λένε, είναι ότι ζητάνε από την εργατική τάξη να αυτοκτονήσει αποδεχόμενη μια «λύση» μέσα στην ΕΕ, δηλαδή λύση που να δίνει κι άλλα κέρδη στο κεφάλαιο, να τσακίζει τους εργάτες.

Μιλάνε, πλέον, για «δημοκρατική διέξοδο» την ώρα που μαίνεται ο ταξικός πόλεμος, και διαγκωνίζονται ποιος απ' όλους θα πείσει ότι του ταιριάζει καλύτερα το κουστούμι της «δημοκρατικής παράταξης». Εσχατος και καταϊδρωμένος έσπευσε να το φορέσει και ο Τσίπρας δηλώνοντας παρών στο παιχνίδι της αναπαλαίωσης του πολιτικού συστήματος, που πάνω στα «πτώματα» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ πασχίζει να στήσει νέες αυταπάτες για νέους εγκλωβισμούς. Ετσι που ως «κυβερνώσα αριστερά» να ανταποκριθούν στο ρόλο τους: Να ενσωματώσουν το λαό στους σχεδιασμούς της αστικής τάξης.

Πολύ πριν τις εκλογές το ΚΚΕ διακήρυξε: «Αυτοί δεν αλλάζουν, άλλαξε εσύ».

Και σήμερα επιμένει απευθυνόμενο στους εργάτες: Αλλάξτε την ψήφο σας.

Αύριο θα 'ναι αργά. Ολα τα στοιχεία μιλάνε για μια ιστορικών διαστάσεων σύγκρουση της εργατικής τάξης με το κεφάλαιο. Το κρίσιμο παραμένει από ποιες θέσεις θα δώσει τη μάχη η εργατική τάξη. Η απάντηση στο ερώτημα αφορά όλους όσοι από τα λαϊκά στρώματα με την ψήφο τους έδειξαν ότι καταδικάζουν το μνημόνιο, αλλά δεν έχουν αποφασίσει ακόμα να ενταχτούν στη στρατιά της αντεπίθεσης. Οι εκλογές αν γίνουν είναι μια ακόμα ευκαιρία να δηλώσουν την ένταξή τους με ψήφο στο ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ είναι στην πρώτη γραμμή της πάλης. Είναι το μόνο κόμμα που δεν μπαίνει στο μαντρί της ΕΕ, δε δίνει δεκάρα για τη σωτηρία του συστήματος. Αντίθετα, δείχνει βήμα βήμα πώς οι εργάτες θα πάρουν στα δικά τους χέρια την εξουσία. Με την οργάνωσή τους στους χώρους δουλειάς, με πανστρατιά, με στόχο καθαρό να ξεμπερδεύουν με την εκμετάλλευση.

Κάθε αναμονή για την επόμενη μέρα με την ελπίδα πως μπορεί να 'ναι καλύτερη επειδή θα αλλάξει ο χαλίφης, είναι βήμα διαιώνισης της βαρβαρότητας. Η επόμενη μέρα είναι ήδη εδώ, σκληρή κι απάνθρωπη και η εργατική τάξη πρέπει να προετοιμάζεται για εξίσου σκληρές αναμετρήσεις, στις οποίες πρέπει να 'χει καθαρό ότι θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον ειδικό ρόλο που έχουν αναλάβει για να την τσακίσουν τα όποια «κεντροαριστερά» ή «δημοκρατικά» σχήματα.