Σ' έναν τεράστιο τεκέ - όπου η νόμιμη χρήση, η νόμιμη κατοχή και διακίνηση σε 15χρονους, 20χρονους, νέους κάθε ηλικίας, καμουφλαρίστηκε με «οικολογικές ανησυχίες» - μετατράπηκε ο χώρος στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, την Παρασκευή και Σάββατο 11 & 12/5, κατά τη διάρκεια του ναρκω-φεστιβάλ που έγινε για όγδοη συνεχόμενη χρονιά, με τη στήριξη της δημοτικής αρχής του Δήμου Ελληνικού. Συνδιοργανωτές: Η Νεολαία Δημοκρατικής Αριστεράς, η Επιτροπή Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΚΟΑ (συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ), οι Οικολόγοι Πράσινοι, η Φιλελεύθερη Συμμαχία, η εφημερίδα «Εποχή» καθώς και διάφορες ΜΚΟ, με τη συνεργασία και την υποστήριξη της Επιτροπής Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού. Οι ίδιοι δηλαδή που στηρίζουν το εγκληματικό νομοσχέδιο «Κώδικας Ναρκωτικών», που θέλουν νόμιμα και ελεύθερα τα ναρκωτικά. Οι ίδιοι που συνειδητά κάθε φορά - έτσι και κατά τη διάρκεια του ναρκω-φεστιβάλ - λένε ψέματα και διαστρεβλώνουν τις θέσεις του ΚΚΕ για τα ναρκωτικά.

«(...)υπάρχουν έντονες αντιδράσεις από το συντηρητικό πολιτικό φάσμα (ΝΔ, ΚΚΕ, ΛΑ.Ο.Σ.), το οποίο δεν μπορεί να αποδεχθεί το δικαίωμα του ανθρώπου στην αυτοδιάθεση και το ότι η χρήση δεν είναι αδίκημα, αλλά στη χειρότερη περίπτωση θεωρείται αυτοπροσβολή(...)», αναφέρεται στην κοινή ανακοίνωση των συνδιοργανωτών. «Διεκδικούμε: Αποποινικοποίηση της χρήσης όλων των ψυχοτρόπων ουσιών. Διαχωρισμό ουσιών. Νομιμοποίηση της κάνναβης και της καλλιέργειας για προσωπική χρήση(...) Χορήγηση των ουσιών αυτών ή υποκατάστατών τους μέσα από ιατρικούς και δημόσια ελεγχόμενους χώρους, με ελεγχόμενη ιατρική συνταγογράφηση με στόχο την απεξάρτηση ή τη συντήρησή τους», λέει η ΑΚΟΑ - ΣΥΡΙΖΑ στην ανακοίνωση που μοίραζε.

Ακόμη και οι «διεκδικήσεις» για ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., «Χρυσή Αυγή», Οικολόγους Πράσινους, στο πρόβλημα των ναρκωτικών είναι κοινές, διαχειριστικές, επικίνδυνες και πλήρως εναρμονισμένες με τις επιταγές της ΕΕ, με την ευρωενωσιακή υποτιθέμενη «αντιναρκωτική» πολιτική. Πώς γίνεται ένας πραγματικά «αριστερός» άνθρωπος ή κόμμα ή κίνημα να ονειρεύεται τα νιάτα της πατρίδας του σκυφτά και υποταγμένα, νόμιμα και μόνιμα εξαρτημένα; Πώς γίνεται να μιλάς για ελευθερία όταν η ίδια η εξάρτηση αναιρεί κάθε δυνατότητα ελευθερίας; Πώς γίνεται να είσαι «προοδευτικός», να «νοιάζεσαι για το μέλλον του τόπου» και να θεωρείς ότι ένα παιδί που μπλέκει στα ναρκωτικά από τα 13 του εξασφαλίζει το «δικαίωμά του στην αυτοπροσβολή»; Ακόμη και να «θέλεις πάρκο για το λαό» μετατρέποντάς το σε δύο μέρες σε έναν απέραντο τεκέ και σκουπιδότοπο;

Οταν έννοιες και λέξεις απονοηματοδοτούνται, σηματοδοτείται η δημιουργία μιας νέας ηθικής και αντίληψης, για το πώς η κοινωνία θα βλέπει τα παιδιά της, πώς θα ερμηνεύει τα όσα συμβαίνουν γύρω της και πώς θα αντιδρά σε αυτά. Κι όλα δείχνουν ότι αυτή η νέα «ηθική» είναι πέρα ως πέρα ανέντιμη, χωρίς αξίες κι επικίνδυνη, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους.