Το ΚΚΕ δε συμμετέχει σε καμία κυβέρνηση μετά τις εκλογές της 6ης Μάη. Οι εργάτες, τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να προβληματιστούν από αυτή τη στάση και να σκεφτούν: Γιατί το ΚΚΕ έχει αυτή τη θέση; Γιατί την άλλη μέρα οποιαδήποτε κυβέρνηση σχηματιστεί, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, θα είναι στις θέσεις τους. Η Ελλάδα θα είναι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ τον Ιούνη θα έρθουν και νέα μέτρα. Τι σημαίνει αυτό; Οτι έτσι κι αλλιώς την εξουσία θα την έχουν οι καπιταλιστές. Και πως όποια κυβέρνηση προκύψει, όποιο δήθεν φιλολαϊκό μέτρο πάρει, θα σκοντάψει ακριβώς σ' αυτή την εξουσία.

Μήπως κάποιο από τα κόμματα που καλούν σε συνεργασία έχουν πει ότι τα μονοπώλια χάσουν την εξουσία που έχουν; Ούτε κουβέντα. Καλούν το ΚΚΕ να μπει σε μια κυβέρνηση στην οποία το ΚΚΕ θα έχει θέση και θα παλεύει για αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, μονομερή διαγραφή του χρέους, Λαϊκή Εξουσία και το άλλο κόμμα λέει ότι δεν μπορούμε να αναπτυχθούμε έξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι δυνατόν να υπάρξει συνεργασία όταν υπάρχουν τόσο διαμετρικά αντίθετες θέσεις σε ζητήματα στρατηγικής; Είναι ποτέ δυνατόν μια τέτοια κυβέρνηση να δώσει προοπτική στο λαό όταν το ένα κόμμα λέει ανάπτυξη χωρίς καπιταλιστές με όλη την εργατική λαϊκή εξουσία και η άλλη θέλει ανάπτυξη με διαπραγμάτευση από την οποία θα ωφεληθούν οι καπιταλιστές αφού αυτοί θα έχουν την ιδιοκτησία των εργοστασίων, των ναυπηγείων, των βαποριών;

Ποιος έχει να χάσει από μια τέτοια κυβέρνηση; Ο ίδιος ο λαός. Γιατί στην πραγματικότητα, δε ζητούν συνεργασία με το ΚΚΕ, όπως λένε, ζητούν το ΚΚΕ να αναγκαστεί να αλλάξει τη θέση του. Ο Αλ. Τσίπρας μάλιστα το λέει ανοιχτά. Δώστε μας ψήφο για να εξαναγκάσουμε το ΚΚΕ να συνεργαστεί σε κυβέρνηση μαζί μας. Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται. 'Η μεγάλη ιδέα έχουν για τον εαυτό τους ότι «μπορούν να βάλουν το ΚΚΕ στο χέρι. Λένε επίσης το επιχείρημα «τώρα καίγεται το σπίτι μας, τις διαφορές μας θα κοιτάξουμε;». Τα σπίτια της εργατικής τάξης καίγονται ακριβώς από αυτές τις επικίνδυνες για το λαό λογικές. Αυτό έχει αποδείξει η εμπειρία τέτοιων συνεργασιών αριστερών και κεντροαριστερών δυνάμεων στη Γαλλία και την Ιταλία. Μια τέτοια εξέλιξη θα σημαίνει ότι το εργατικό κίνημα δε θα έχει πρωτοπορία, θα δεχθεί μεγάλο πλήγμα. Θα αγωνίζεται ο λαός και εναντίον μιας κυβέρνησης που θα είναι το ΚΚΕ, αλλά ίσως, το πιο πιθανό, τα πρώτα χρόνια να κρατήσει στάση αναμονής. Επειδή έχει εμπιστοσύνη στο ΚΚΕ θα περιμένει. Και όταν συνειδητοποιήσει το λάθος, θα πρέπει να ξεκινήσει τις κινητοποιήσεις από την αρχή. Θα έχει κάνει πολλά βήματα προς τα πίσω. Και βεβαίως θα έχει απογοητευτεί, θα χάσει την εμπιστοσύνη του στο ΚΚΕ.

Ο λαός αυτό που πρέπει να δοκιμάσει είναι να χειραφετηθεί από αυτές τις αντιλήψεις, να πεισθεί ότι υπάρχει εναλλακτική λύση, ότι υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης και να πεισθεί να ενισχύσει αποφασιστικά το ΚΚΕ, ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί σε όλα μαζί μας. Να πεισθεί, να αντεπιτεθεί, να παρεμποδίσει τα νέα μέτρα. Και αν δεν έχει πεισθεί ακόμα να αναζητήσει τη ριζική εναλλακτική λύση, γιατί δεν μπορεί να την αναζητήσει έξω από την ταξική πάλη και χωρίς την κοινή δράση και χέρι χέρι με τους κομμουνιστές. Ολα τα άλλα είναι επικίνδυνα.