Συγκέντρωση πραγματοποιεί σήμερα η Πανελλήνια Ενωση Ιδιωτικών Κλινικών, έξω από το υπουργείο Υγείας και με ανακοίνωσή της ζητά απ' τους κλινικάρχες «να πάρουν όσους εργαζόμενους μπορούν», για να διεκδικήσουν τα χρήματα που χρωστούν στις κλινικές τα ασφαλιστικά ταμεία. Τι κάνουν, δηλαδή, οι κλινικάρχες; Βάζουν μπροστά τους εργαζόμενους για να πάρουν αυτοί τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων. Ο, τι δηλαδή έκανε και η Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία του Λαναρά που έβαζε μπροστά τους εργαζόμενους να διεκδικήσουν τα δάνεια για λογαριασμό της εργοδοσίας, με πρόσχημα να μην κλείσει η ΕΝΚΛΩ. Τελικά, και η ΕΝΚΛΩ έκλεισε και οι εργαζόμενοι έχουν μείνει στο δρόμο.

Το ίδιο ακριβώς κάνουν τώρα και οι κλινικάρχες. Ομως, η αλήθεια είναι πως ακόμα κι αν τα ασφαλιστικά ταμεία κατέβαλλαν τις οφειλές τους, οι κλινικάρχες πάλι θα έκαναν επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων, αφού κριτήριό τους είναι το αν τα κέρδη τους είναι τα αναμενόμενα. Για τον ίδιο λόγο, άλλωστε, κόβουν τους μισθούς, επιτίθενται στις κατακτήσεις των εργαζομένων, κάνουν απολύσεις. Οι εργαζόμενοι στην ιδιωτική Υγεία δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να παρασυρθούν από τις ψεύτικες υποσχέσεις της εργοδοσίας. Αντιθέτως, πρέπει να αντιμετωπίζουν όλες αυτές τις «κινητοποιήσεις» με απόλυτη καχυποψία. Κανένας εργαζόμενος να μην πάει εκεί, κανείς να μη δώσει το άλλοθι που η εργοδοσία ψάχνει ότι δήθεν δεν πληρώνει γιατί δεν της έχουν καταβληθεί τα οφειλόμενα. Οι εργάτες της ιδιωτικής Υγείας δεν έχουν καμιά σχέση να μπουν ως «διαμεσολαβητές» ανάμεσα στο κράτος που δημιούργησε τις ιδιωτικές κλινικές και τους κλινικάρχες.

Τα συμφέροντα των εργαζομένων στην ιδιωτική Υγεία, είναι εκ διαμέτρου αντίθετα με τα συμφέροντα των εργοδοτών του κλάδου. Οι εργαζόμενοι στην ιδιωτική Υγεία έχουν συμφέρον από μόνιμη και σταθερή δουλειά. Εχουν συμφέρον να παλέψουν για δημόσια και δωρεάν Υγεία, με αξιοπρεπείς μισθούς και προσλήψεις προσωπικού, έτσι ώστε νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας κ.τ.λ. να λειτουργούν προστατεύοντας την υγεία του λαού. Πρέπει να πρωτοστατήσουν στην πάλη για κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Υγεία, αφού όσο η Υγεία είναι εμπόρευμα, τόσο και τα δικαιώματα των εργαζομένων σε αυτόν τον κλάδο θα αντιμετωπίζονται ως «κόστος».

Τέτοιες παρεμβάσεις από πλευράς εργοδοσίας πυκνώνουν το τελευταίο διάστημα, ειδικά μπροστά στις εκλογές και όχι μόνο. Θέλουν τους εργάτες «ουρά» του κεφαλαίου, να εμποδίσουν τα συμπεράσματα που μπορεί και πρέπει να βγάλει η εργατική τάξη, φτάνοντας στην κάλπη με τα κριτήρια και τις «αγωνίες» της εργοδοσίας, όχι με οδηγό τα συμπεράσματα που ενισχύει η ζωή τους καθημερινά: ότι η υπεράσπιση των δικών τους συμφερόντων απαιτεί απόρριψη και σύγκρουση με την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα της μεγαλοεργοδοσίας. Οι εργοδότες τρέμουν την ώρα που οι εργάτες θα οπλιστούν με την πείρα τους και θα δυναμώσουν την ταξική πάλη, θα δυναμώσουν το ΚΚΕ, θα δυναμώσουν δηλαδή την οργάνωση για την απόκρουση της βάρβαρης επίθεσης και την υπεράσπιση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.