Ανεβαίνουν με κάθε τρόπο οι τόνοι των πιέσεων προς τη συριακή ηγεσία αλλά και των διαγκωνισμών μεταξύ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οι περιφερειακοί τους σύμμαχοι με εφαλτήριο τη σύσταση της ομάδας των «Φίλων της Συρίας», κατά το παράδειγμα των ανάλογων «Φίλων της Λιβύης», προσπαθούν να καταλήξουν σε ένα κοινό πλαίσιο δράσης κατά της Δαμασκού, που θα δρομολογήσει τις εξελίξεις με γνώμονα τους σχεδιασμούς τους, οι οποίοι εννοείται ότι δεν αφορούν μόνο στη Συρία αλλά στην ευρύτερη περιοχή της πολύτιμης γεωστρατηγικά και ενεργειακά Μέσης Ανατολής. Και αυτή τη φορά, η ανθρωπιστική βοήθεια θα χρησιμοποιηθεί ως «δούρειος ίππος» τόσο προς το εσωτερικό της Συρίας όσο και προς τη διασφάλιση της υποστήριξης της διεθνούς κοινής γνώμης.

Στην τυνησιακή πρωτεύουσα δεν μετέβησαν αντιπροσωπείες από τη Ρωσία και την Κίνα, εκτιμώντας ότι πρόκειται για μια «σύνοδο χωρίς σαφή στόχο, η οποία δεν τηρεί τις ισορροπίες» αφού δεν κλήθηκε να συμμετάσχει και η συριακή ηγεσία. Μόσχα και Πεκίνο επαναβεβαίωσαν, τις τελευταίες μέρες, την κοινή τους στάση ως προς το ζήτημα - τουλάχιστον επί του παρόντος - και επέμειναν ότι θα πρέπει οι διεθνείς πιέσεις να ασκηθούν και στις δύο πλευρές - συριακή ηγεσία και αντιπολίτευση - όπως και να επιτευχθεί λύση μέσω διαλόγου μεταξύ τους, όπου δε θα τίθενται προϋποθέσεις, όπως η αποχώρηση Ασαντ από την εξουσία. Επισήμαναν, επίσης, ότι η υποστήριξη της μίας πλευράς της αντιπαράθεσης από τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για «μετατροπή της υπάρχουσας σύγκρουσης σε εμφύλια σύρραξη».

Ρωσία και Κίνα εμφανίζονται αποφασισμένες να μη απεμπολήσουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή που σχετίζονται άμεσα με την υπόθεση της Συρίας. Εχουν βγάλει συνπεράσματα από την περίπτωση της Λιβύης, όπου δεν έφεραν αντιρρήσεις στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, με αποτέλεσμα, τελικά, να διακυβεύονται, σήμερα, τα συμφέροντα και οι επενδύσεις τους στη βορειοαφρικανική χώρα. Πόσο μάλλον που είναι καταφανές ότι οι εξελίξεις στη Συρία συνδέονται άμεσα και με το Ιράν, καθώς η Συρία αποτελεί σημαντικό σύμμαχο της Τεχεράνης, που αν «διαγραφεί» ως τέτοιος από το χάρτη, θα καταστεί δυνατή η ακόμη πιο σκληρή «περικύκλωση» του Ιράν. Στην προκειμένη περίπτωση δεν «παίζονται» μόνο οι επενδύσεις και οι συμφωνίες ρωσικών και κινεζικών εταιρειών στη Συρία αλλά η ισορροπία δυνάμεων και ο έλεγχος στην εξαιρετικά πολύτιμη γεωστρατηγικά και ενεργειακά περιοχή του Περσικού Κόλπου, με επίκεντρο το Ιράν, που αποτελεί σημαντικό εμπορικό, στρατιωτικό εταίρο για τη Ρωσία και κομβικό ενεργειακό προμηθευτή για την Κίνα.

Παρά τις εκδηλώσεις «κοινής ανθρωπιστικής ευαισθησίας» και τις δηλώσεις τους περί «αποφασιστικότητας απέναντι στις βιαιότητες του συριακού καθεστώτος», ιμπεριαλιστικές και περιφερειακές δυνάμεις που δηλώνουν «Φίλοι της Συρίας» δεν κατάφεραν να κρύψουν τις διαφωνίες τους στη σύνοδο της Τύνιδας. Σε αυτές ακριβώς τις διαφωνίες μπορεί κανείς να αντιληφθεί ότι τα συμφέροντα των «προθύμων για την ελευθερία του συριακού λαού» (ας θυμηθούμε και τους προθύμους της ιμπεριαλιστικής εισβολής στο Ιράκ το 2003) δεν ταυτίζονται απολύτως, απλώς, στην παρούσα φάση, συμπίπτουν ως ένα βαθμό και δεν αποκλείεται να αλλάξουν στην πορεία. Και σίγουρα δεν έχουν καμία σχέση με το καλό του συριακού λαού.

Ετσι, στην Τύνιδα συμφώνησαν στην «προτεραιότητα παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας» και μάλιστα καλώντας τη Δαμασκό να συνεργαστεί, υπό τη μορφή τελεσιγράφου 72 ωρών. Συμφώνησαν την παροχή της βοήθειας να την αναλάβει ο Ερυθρός Σταυρός και το Γραφείο Ανθρωπιστικών Αποστολών του ΟΗΕ. Συμφώνησαν στον ορισμό του πρώην ΓΓ του ΟΗΕ (κατά τη διάρκεια των ιμπεριαλιστικών επιδρομών σε Γιουγκοσλαβία και Ιράκ) Κόφι Ανάν ως ειδικού απεσταλμένου του ΟΗΕ και του Αραβικού Συνδέσμου, που θα επιδιώξει να «σταματήσει άμεσα η βία και να επιτευχθεί πολιτική λύση». Συμφώνησαν, επίσης, ότι θα στηριχθεί ποικιλοτρόπως η συριακή αντιπολίτευση. Σε αυτό ακριβώς το σημείο αρχίζουν και τα προβλήματα.

ΗΠΑ και Βρετανία τάσσονται, επισήμως τουλάχιστον, ενάντια σε στρατιωτική εμπλοκή στη Συρία, με τον αρχηγό του αμερικανικού ΓΕΣ, Ντέμπσεϊ, να τονίζει ότι η Συρία «δεν είναι η Λιβύη, και οι συνέπειες από μία επέμβαση θα είναι απρόβλεπτες και εξαιρετικά επικίνδυνες». Η Γαλλία, όμως, όπως και στην περίπτωση της Λιβύης, εμφανίζεται πιο «πρόθυμη», προφανώς για τους ίδιους λόγους: Για να προλάβει να διασφαλίσει ο γαλλικός ιμπεριαλισμός ένα μερίδιο λίγο μεγαλύτερο από τη μεγάλη μοιρασιά δρόμων και πηγών ενέργειας που βρίσκεται σε εξέλιξη στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Ετσι, ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, Ζιπέ, αφήνει πάντα ανοιχτό το ενδεχόμενο και στρατιωτικής λύσης «εφόσον υπάρχει απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ». Επιπλέον, ήταν αυτός που επανειλημμένως κατέθεσε την πρόταση για δημιουργία «διόδων ανθρωπιστικής βοήθειας», κάτι που απέκλεισε κατηγορηματικά η Βάλερι Εϊμος, του Γραφείου Ανθρωπιστικών Αποστολών του ΟΗΕ, υπενθυμίζοντας ότι η εφαρμογή ενός τέτοιου μέτρου θα απαιτούσε σοβαρή στρατιωτική παρουσία που θα διασφάλιζε τη λειτουργία των διόδων, κάτι που σημαίνει περαιτέρω κλιμάκωση και βία.

Οι αραβικές χώρες, από την πλευρά τους, τόσο διά στόματος γγ του Αραβικού Συνδέσμου, Ναμπίλ αλ Αράμπι, όσο και διά του Κατάρ και του οικοδεσπότη Τυνήσιου Προέδρου, επέμειναν στην προώθηση της απόφασης του Συνδέσμου που προβλέπει ανάπτυξη ειρηνευτικής δύναμης (από ΟΗΕ και αραβικές χώρες) στη Συρία και έναρξη «πολιτικής διαδικασίας μεταβίβασης της εξουσίας με την αποχώρηση Ασαντ, σύσταση κυβέρνησης εθνικής ενότητας, υιοθέτηση νέου Συντάγματος που κατοχυρώνει τον πλουραλισμό και διενέργεια εκλογών». Θα πρέπει, βέβαια, να υπενθυμιστεί ότι ανάπτυξη ειρηνευτικής δύναμης δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της ηγεσίας της εν λόγω χώρας, ασχέτως αν η σύνοδος καλεί επισήμως τον ΟΗΕ να προβεί σε σχετικές προετοιμασίες.

Κάνοντας ένα βήμα παραπέρα, η Σαουδική Αραβία, που συνήθως διατυπώνει απόψεις που στον έναν ή στον άλλο βαθμό στη συνέχεια υιοθετούνται (αν δεν έχουν ήδη υιοθετηθεί) και από τα άλλα μέλη του Συμβουλίου Συνεργασίας Κόλπου (τις αυταρχικές μοναρχίες), το οποίο αποδεικνύεται ιδιαίτερα δραστήριο τον τελευταίο καιρό στο να λειτουργεί ως «λαγός» προώθησης των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην περιοχή, ζήτησε ξεκάθαρα «να εξοπλιστεί η αντιπολίτευση», υπογραμμίζοντας ότι «όσο δεν αλλάζει χέρια η εξουσία στη Συρία δεν θα αλλάξει τίποτε». Μάλιστα, ο Σαουδάραβας υπουργός Εξωτερικών αποχώρησε διαμαρτυρόμενος για την απροθυμία «λήψης ριζικών μέτρων».

Η εντυπωσιακή κίνηση αποχώρησης του Σαούντ αλ Φαϊζάλ φέρνει στο προσκήνιο τη μεγαλύτερη πρόκληση για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ο εξοπλισμός της αντιπολίτευσης (όπως έγινε στην περίπτωση της Λιβύης) θα μπορούσε ν' αποτελέσει ένα καλό πρώτο βήμα για την ολοκλήρωση της επέμβασής τους στη Συρία. Εντούτοις, το ζήτημα γίνεται ιδιαίτερα πολύπλοκο καθώς η συριακή αντιπολίτευση είναι κατακερματισμένη σε πολιτικές και ένοπλες ομάδες, που έχουν ως μοναδικό κοινό το ότι στέκονται απέναντι στην ηγεσία Ασαντ.

«Προβάδισμα» στον τομέα αυτό έχουν πετύχει οι ισλαμιστές «Αδελφοί Μουσουλμάνοι», που με τις συνεχείς προσπάθειες της τουρκικής διπλωματίας κατάφεραν να σχηματίσουν το Εθνικό Συριακό Συμβούλιο, στο οποίο, όμως, δεν εκφράζονται άλλες παράμετροι της αντιπολίτευσης, οι οποίες συνομιλούν και με Ρωσία και Κίνα, όπως η Συριακή Επιτροπή για τη Δημοκρατική Αλλαγή. Το «προβάδισμα» αυτό εκτιμάται ότι προσπαθούν να κατοχυρώσουν οι χώρες του Κόλπου, επιδιώκοντας να περιορίσουν και την επιρροή της Τουρκίας, γι' αυτό και πιέζουν για άμεση στενή συνεργασία με αυτήν την αντιπολίτευση.

Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όμως, θέτουν πλέον επιτακτικά και πιεστικά το ζήτημα της εξεύρεσης ενός «γενικού κοινού πλαισίου», στο οποίο «θα ενωθούν» οι δυνάμεις της συριακής αντιπολίτευσης. Γι' αυτό και αναγνώρισαν ως «νόμιμο εκπρόσωπο του συριακού λαού το Εθνικό Συμβούλιο», αλλά όχι ως μοναδικό, δείχνοντας σαφώς πως επιδιώκουν ν' αποφύγουν να βρεθούν προ τετελεσμένων, όπως έγινε στη Λιβύη, όπου βρέθηκαν να συνεργάζονται, τελικά, με ανθρώπους που είχαν φυλακίσει ως μέλη της «Αλ Κάιντα» (Μπελχάτζ, νυν στρατιωτικός διοικητής της Τρίπολης).

Πάντως, το ότι η αντιπολίτευση ήδη εξοπλίζεται είναι μάλλον προφανές και μάλιστα την Παρασκευή ανώνυμες πηγές προσκείμενες στις ένοπλες αντικαθεστωτικές ομάδες διαβεβαίωναν ότι ιμπεριαλιστικές και περιφερειακές δυνάμεις γνωρίζουν πολύ καλά ότι γίνεται αυτό.