Οι πρόσκαιροι συμβιβασμοί ανάμεσα στα κράτη και τις κυβερνήσεις της ΕΕ σε σύμφυση με τα τμήματα του κεφαλαίου που καθένας από αυτούς στηρίζει και εκπροσωπεί, η συμφωνία για το «κούρεμα» του ελληνικού κρατικού χρέους, όπως αυτή αποτυπώθηκε και στις αποφάσεις των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης στο Γιούρογκρουπ, έβγαλαν στην επιφάνεια τις άλυτες αντιθέσεις τους, τις κόντρες και τους ανταγωνισμούς. Η συμφωνία για τους όρους και τις προϋποθέσεις πάνω στις οποίες θα πατήσει η «ελεγχόμενη χρεοκοπία» της ελληνικής οικονομίας, είναι μόλις ένα μικρό τμήμα μιας ορισμένης διαδικασίας για την καταστροφή των υπερσυσωρευμένων κεφαλαίων, διαδικασία που έχει ακόμη μπροστά της μπόλικο δρόμο να διατρέξει. Τίποτα δε λύθηκε, άλλωστε, ούτε και θα μπορούσε να επιλυθεί σε επίπεδο συμφωνίας ανάμεσα στο πολιτικό προσωπικό της λυκοσυμμαχίας των κοιναγορίτικων -και όχι μόνο- μονοπωλίων.

Στον ένα ή στον άλλο βαθμό η καπιταλιστική κρίση θεριεύει. Μία προς μία όλες μαζί οι προηγούμενες εκτιμήσεις των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και ως προς το βαθμό της κατρακύλας του παραγόμενου ΑΕΠ αποδείχτηκαν όχι απλά υπεραισιόδοξες, αλλά ολότελα ξεκομμένες από την πραγματικότητα. Ο κύκλος της καπιταλιστικής κρίσης εκδηλώνεται συγχρονισμένα και στα κράτη του λεγόμενου σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης, διαμορφώνει τη δυναμική, τους αναγκαίους όρους για τη διάλυση και όλων των προηγούμενων συμφωνιών τους, όπως, πολύ πρόσφατα με την αμέσως προηγούμενη συμφωνία τους για το κούρεμα, αλλαγής και των μεταξύ τους συσχετισμών, ακόμη και στα σημερινά οργανωτικά μορφώματα του κεφαλαίου, όπως ήδη συμβαίνει και μέσα στην ίδια την ΕΕ.

Η πρόσφατη συμφωνία τους δεν αποτρέπει τη βίαιη και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία του λαού. Ούτε και οι ίδιοι πιστεύουν στη «βιωσιμότητα» του νέου, του «κουρεμένου» κρατικού χρέους, δηλαδή στη δυνατότητα απρόσκοπτης αποπληρωμής του. Ο κύκλος της οικονομικής κρίσης που έχει χτυπήσει την καπιταλιστική Ελλάδα δε θα είναι και ο τελευταίος. Από τα πράγματα και τη δυναμική τους, η ανάκαμψη, όταν και στο βαθμό που επέλθει, θα είναι ισχνή και θνησιγενής.

Το νέο μνημόνιο, όπως και το προηγούμενο, μαζί με τις δανειακές συμβάσεις και το «κούρεμα», οι λογής κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις έρχονται να προστατεύσουν τα κέρδη των μονοπωλίων μέσα και έξω από την Ελλάδα. Είναι όργανο σφοδρής κλιμάκωσης της βαρβαρότητας, της τρομοκρατίας μαζί και της μοιρολατρίας που επιχειρεί να σπείρει το κεφάλαιο απέναντι στους εργάτες και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Στόχος η αποδοχή της απόλυτης μείωσης μισθών και συντάξεων, η κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και δικαιωμάτων, σειρά από νέους φόρους και άλλα χαράτσια, παραπέρα άγριες περικοπές στα κρατικά κονδύλια που έχουν να κάνουν με τις λαϊκές ανάγκες, η λεγόμενη εσωτερική υποτίμηση, η εξάπλωση της εξαθλίωσης. Ολα μαζί μέχρι και την τελευταία δεκάρα, όπως και να τα μετρήσουν, είτε σε ευρώ είτε σε δραχμές, σε οτιδήποτε, είναι για τις ανάγκες του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, για την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων τους.

Για το λαό υπάρχει ο δρόμος της πάλης στη προοπτική συνολικής ρήξης, για την ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων. Με καθαρή την ταξική κατεύθυνση μπορούμε να τους κόψουμε το βήχα, να αναχαιτίσουμε την επίθεση που κλιμακώνει το μαύρο μέτωπο συγκυβέρνησης - τρόικας - κεφαλαίου.