ΤΟ ΚΕΝΟ: «Ζητούν από εμάς, μέσω μιας σκληρής λιτότητας, να εξαφανίσουμε το έλλειμμα πάραυτα, να δημιουργήσουμε πλεόνασμα και να μπούμε, αλλάζοντας το παραγωγικό μας μοντέλο, σε γρήγορους ρυθμούς ανάπτυξης. Θεωρητικά αυτά είναι ωραία. Και όλα πρέπει να γίνουν. Το "πώς" είναι το ερώτημα και φυσικά το πολιτικό και κοινωνικό διακύβευμα με το οποίο συνδέονται. Σε αυτό το θέμα, προς το παρόν, δεν υπάρχει αξιόπιστη απάντηση με βάση τις αποφάσεις του Eurogroup και του "νέου προγράμματος". Ούτε ένα άλλο ελληνικό σχέδιο. Αυτό είναι το "κρίσιμο κενό" (...) Η μετάβαση από το ένα μοντέλο παραγωγής στο άλλο δεν γίνεται με βίαιη και απόλυτη καταστροφή του πρώτου, γιατί τότε ο κίνδυνος του "μεγάλου κενού" είναι αναπόφευκτος» (στο ΕΘΝΟΣ).

ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΤΟ ΧΑΣΜΑ: «Η διαρκής απειλή της χρεοκοπίας είναι ένα επιχείρημα για τα μέτρα - ή μάλλον τα κύματα μέτρων. Δεν είναι όμως επαρκές επιχείρημα όταν, ανά τρίμηνο, η Ελλάδα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Ακόμη χειρότερα: με την οπτική του απλού πολίτη, οι διπλωματικές νίκες των Βρυξελλών και τα πακέτα των εκατοντάδων δισ. ευρώ καταντούν ειρωνική υποσημείωση στη μιζέρια μιας καθημερινότητας που είναι όλο και πιο γκρίζα. Τι νόημα έχει η διάσωση της Ελλάδας όταν οι Ελληνες αισθάνονται ότι αυτή δεν τους περιλαμβάνει; (...) Ο κίνδυνος είναι σαφής. Η αντίφαση να γίνει χάσμα αγεφύρωτο ανάμεσα στην κοινωνία και την πολιτική. Σε μια τέτοια περίπτωση το παιχνίδι θα είναι χαμένο (...) Η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο πολιτικοοικονομικό αφήγημα» (ο Δ. Μητρόπουλος στα ΝΕΑ).

Η ΠΙΕΣΗ: «O χρόνος πιέζει και αν δεν υπάρξουν δράσεις και πρωτοβουλίες τώρα, ίσως αργότερα να είναι πολύ αργά για να αναταχθεί η καταρρέουσα οικονομική δραστηριότητα, από την οποία άλλωστε εξαρτάται η επιτυχία του εγχειρήματος εθνικής σωτηρίας. H κυβέρνηση οφείλει να λύσει γόρδιους δεσμούς δεκαετιών και να διευκολύνει την επιχειρηματική δραστηριότητα δημιουργώντας ένα περιβάλλον σταθερότητας και ελπίδας» (στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

ΚΑΘΕΝΑΣ ΚΑΙ Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ: «Η κοινωνία, που δύο χρόνια τώρα βλέπει να γκρεμίζονται κατακτήσεις ετών, που χάνει μέρα με τη μέρα το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, στη δουλειά, στην υγεία, στην παιδεία, το δικαίωμα στο τέλος τέλος να ονειρεύεται, αναζητά εναγωνίως μια διέξοδο, μια ελπίδα. Αυτή όμως είναι η "αχίλλειος πτέρνα" της. Φοβάμαι ότι θα αποτελέσει το πρόσφορο έδαφος πάνω στο οποίο οι έμποροι της ελπίδας θα σπείρουν υποσχέσεις και προσδοκίες» (από άρθρο στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).