Οσο η κρίση βαθαίνει και οι επιπτώσεις της αγγίζουν όλο και περισσότερο τους εργαζόμενους, όσο η λεηλασία των μισθών και των συντάξεων μεγαλώνει, όσο τα δικαιώματα του λαού μπαίνουν στην «προκρούστεια κλίνη», τόσο θα εμφανίζονται και διάφορες «φωνές» για «έξοδο από το ευρώ και επιστροφή στη δραχμή». Τέτοιες «φωνές» θα ακούγονται, μάλιστα, και μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα (όπως ήδη «ξεπηδούν»), από εκείνους που το προηγούμενο διάστημα υμνούσαν (και εξακολουθούν άλλωστε) την «ανταγωνιστικότητα της οικονομίας», από τους ίδιους που ήταν (και είναι) θιασώτες των «κοινωνικών διαλόγων» και του «κοινωνικού εταιρισμού». Θα προσπαθήσουν να θολώσουν τα νερά, να παίξουν και αυτό το χαρτί του αποπροσανατολισμού, ως «όψιμοι αντι-ευρωπαϊστές», με μόνο στόχο να εγκλωβίσουν εκ νέου τους εργαζόμενους σε νέες μορφές ενσωμάτωσης εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Το πρόβλημα δεν είναι το νόμισμα με το οποίο θα παίρνουν οι εργάτες τους λεηλατημένους μισθούς τους. Γιατί, με ευρώ ή δραχμή ή οποιοδήποτε άλλο νόμισμα, αλλά με την υπάρχουσα πολιτική και οικονομία οι εργάτες θα υφίστανται καθημερινά τις συνέπειες μιας ανεξέλεγκτης και μάλιστα ασταμάτητης γι' αυτούς χρεοκοπίας. Το ζήτημα είναι πώς - και τελικά ποια - οικονομία θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. Ειδάλλως, κάθε πρόταση που λέει «έξοδος από ευρώ και επιστροφή στη δραχμή», δίχως να θίγει το ζήτημα της εξουσίας των μονοπωλίων και της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, είναι πρόταση αποπροσανατολισμού και εν τέλει ενσωμάτωσης των εργαζομένων σε μονοπάτια επικίνδυνα γι' αυτούς και ακίνδυνα για τους αντιπάλους τους.