Το σχέδιο «Πόλεμος των Αστρων» από τη γένεσή του ως θεωρητική σύλληψη υπερβαίνει κάθε συμβατικό όριο στο κυνήγι των εξοπλισμών. Αντίθετα, μεταβάλλει οριστικά αυτό το κυνήγι σε μια αέναη πράξη, υποχρεώνοντας φίλους και αντιπάλους είτε να συμπράξουν σε αυτό και να το ακολουθήσουν, είτε να υποταγούν πλήρως. Για του λόγου το αληθές, είναι απαραίτητα λίγα λόγια για την προέλευση και το χαρακτήρα του. Ο «Πόλεμος των Αστρων» τεχνολογικά στηρίζεται, όπως κάθε πυρηνικό οπλικό σύστημα, στην κατασκευή των πρώτων ατομικών βομβών, που ρίχτηκαν στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι στις 6 και 9 Αυγούστου 1945 από τις ΗΠΑ.

Δεν είναι τυχαίο ότι στην επιστημονικοτεχνική ομάδα του «Πολέμου των Αστρων» υπήρχαν άτομα που συμμετείχαν στην περιβόητη ομάδα του «Σχεδίου Μανχάταν» που κατασκεύασε τις πρώτες ατομικές βόμβες. Η γνωστή μεταπολεμική πορεία στην εξέλιξη του ανταγωνισμού των εξοπλισμών μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, όσο κι αν τελειοποίησε την καταστρεπτικότητα των πυρηνικών όπλων κι όσο κι αν αύξησε τον αριθμό τους, παρέμενε μια πορεία μοναξιάς «ένα προς ένα». Δηλαδή, κάθε καινούριο πυρηνικό όπλο περίμενε τη στιγμή της αναπλήρωσής του από ένα ανάλογο αντίπαλο της άλλης πλευράς.

Η κάθε φαινομενική υπεροχή γινόταν στιγμιαία και γι' αυτό ουσιαστικά ανυπόστατη μέσα στο γενικότερο όγκο καταστρεπτικότητας. Εμελλε να έρθει ο «Πόλεμος των Αστρων» για να ανατρέψει έστω και θεωρητικά αυτό το ρουτινιέρικο κλίμα πυρηνικής συσσώρευσης άνευ αντικρίσματος.

Το σχέδιο της «αντιβαλλιστικής άμυνας» των ΗΠΑ, δηλαδή του «Πολέμου των Αστρων», προέβλεπε τη δημιουργία ενός ηλεκτρονικού δικτύου, που θα κάλυπτε τον αμερικανικό ουρανό. Αυτή η αντιπυραυλική ομπρέλα θα εξουδετέρωνε κάθε εχθρικό πύραυλο στον αέρα πριν πέσει στο αμερικανικό έδαφος. Ο κατ' αρχήν χαρακτήρας της ξεκινούσε ως αμυντικός. Ομως, εκ του αποτελέσματός της, μεταβαλλόταν σε κάτι περισσότερο από επιθετικός.

Η πλήρης εξουδετέρωση των αντιπάλων όπλων στον αέρα παρέλυε ουσιαστικά την επιθετική ισχύ του αντιπάλου και τον καθιστούσε ανενεργό. Επομένως και μόνο η απειλή αποτελεσματικής πρακτικά χρήσης πυρηνικών μόνο από τις ΗΠΑ τις καθιστούσε μονοκράτορα στην παγκόσμια κυριαρχία. Ωστόσο, επανέλαβα τη λέξη «θεωρητικώς» διότι το σχέδιο «Πόλεμος των Αστρων» μόνο θεωρητικά μπόρεσε να σταθεί. Οι λόγοι κυρίως δύο: 1) Θεωρήθηκε από τους επιστήμονες ως πρακτικά ανέφικτη η αποτελεσματικότητά του. Υπολογίστηκε ότι δεν μπορούσε να υπερβεί ως maximum το 90% των επιτιθέμενων όπλων. Επομένως, το 10% ήταν υπεραρκετό να καταστρέψει τις ΗΠΑ πολλές φορές. Γι' αυτό και μετά την πρώτη εντύπωση, το σχέδιο «Πόλεμος των Αστρων» του Ρ. Ρήγκαν κυκλοφορούσε σαν ανέκδοτο στους αμερικανικούς επιστημονικούς κύκλους. 2) Θεωρήθηκε ότι υπερβαίνει τις τότε πραγματικές δυνατότητες της οικονομίας των ΗΠΑ με όλες τις διεθνείς υποχρεώσεις τους που προέρχονταν από τον ανταγωνισμό τους με την ΕΣΣΔ.

Παγκόσμια οικονομική και μιλιταριστική (στρατοκρατική) κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου! Να, ποιο είναι το αποτέλεσμα της σύνθεσης οικονομίας και μιλιταρισμού. Να, ποιο είναι το φινάλε της παρουσίας οπλικών συστημάτων στην παγκόσμια αγορά ως αυτόνομα εμπορεύματα βίας και κυριαρχίας.