Στους εργαζόμενους του νοσοκομείου «Ερρίκος Ντινάν» μίλησε χτες ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας. Οπως ήταν αναμενόμενο, κατήγγειλε το «σχέδιο πλήρους ιδιωτικοποίησης των παρεχόμενων υπηρεσιών Υγείας», το ότι «στην εποχή του μνημονίου θα μπορούν να έχουν περίθαλψη σε αξιοπρεπή φροντίδα υγείας μονάχα όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα», ότι για το «μόνο που ενδιαφέρονται (σ.σ. οι κυβερνώντες) είναι να δημιουργούν συνθήκες υψηλής κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο στη χώρα», αλλά και ότι «το μεγάλο κεφάλαιο επενδύει στην παροχή υγείας γιατί είναι πολύ κερδοφόρος επιχείρηση η ενασχόληση με την υγεία». Βέβαια, πολιτική υποβάθμισης και εμπορευματοποίησης του τομέα της Υγείας εφαρμοζόταν και πριν το μνημόνιο. Θα εφαρμοζόταν και δίχως το μνημόνιο, όπως ακριβώς γίνεται στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες και σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ. Γιατί; Επειδή το αστικό κράτος βλέπει τις κοινωνικές δαπάνες σαν «κόστος», από το οποίο πρέπει να απαλλαγεί, προκειμένου να εξοικονομήσει χρήμα για το κεφάλαιο. Και βεβαίως, επειδή ο τομέας της Υγείας - Πρόνοιας, που στον καπιταλισμό είναι κερδοφόρος από χέρι, δεν μπορεί παρά να παραδίνεται από το αστικό κράτος στα μονοπώλια, αφού ακόμα και οι όποιες δημόσιες δομές λειτουργούν ανταγωνιστικά ή συνεργατικά με τους ιδιώτες, προς όφελος των δεύτερων.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτύρεται για την «πλήρη ιδιωτικοποίηση της Υγείας», υπονοώντας ότι η «μερική ιδιωτικοποίηση» είναι θεμιτή και μάλιστα την επιδιώκει. Αυτό μαρτυράει και η θέση που ανοιχτά έπαιρνε όλα τα προηγούμενα χρόνια υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της δήθεν αρμονικής συνύπαρξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε σχετικά: «Ξέρουμε ότι η υγεία δεν μπορεί να δοθεί όλη στους ιδιώτες»! Αρα, πλήρης συμβιβασμός με την ιδιωτική δράση στον τομέα της Υγείας και αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξουν υπηρεσίες δωρεάν και ανάλογες των σύγχρονων λαϊκών αναγκών από «δημόσιες» δομές, που θα δρουν παράλληλα με τους ιδιώτες. Τα ίδια έλεγαν και τα κόμματα του κεφαλαίου. Πού οδήγησε η πολιτική τους; Σε Ταμεία - πελάτες των επιχειρήσεων της Υγείας και σε «δημόσια» νοσοκομεία - πεδία δράσης ιδιωτών. Ομοίως, ο Δ. Παπαδημούλης δήλωνε: «Η ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα σε βάρος του δημόσιου οφείλεται στην κυβερνητική πολιτική, που απαξιώνει το δημόσιο σύστημα Υγείας, απομακρύνοντας τη χώρα μας από το "Ευρωπαϊκό κεκτημένο" και στερώντας τους φτωχότερους συμπολίτες μας από ένα βασικό συνταγματικό τους δικαίωμα. Ως αριστερός δεν επικρίνω γενικώς και αορίστως τους ιδιώτες που επιχειρούν, αξιοποιώντας και διευρύνοντας τις τρύπες του συστήματος, να κερδίσουν στην οικονομία της Υγείας. Αυτό που επικρίνω - και σφόδρα - είναι η αναλογία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα Υγείας». Ουδέν μεμπτόν λοιπόν απ' το να θησαυρίζει κάποιος, εκμεταλλευόμενος τους ασθενείς την ώρα της ανάγκης.

Ο Αλ. Τσίπρας έλεγε τα ίδια και με αφορμή την Παιδεία: «Δεν είμαστε εχθρικοί προς το ιδιωτικό πανεπιστήμιο», αφού «το κύρος του δημόσιου πανεπιστημίου δεν θίγεται από το ιδιωτικό»! Οι θέσεις αυτές του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, είναι προέκταση της πρότασής του για δήθεν «αρμονική συνύπαρξη» εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων, εργατών και κεφαλαιοκρατών. Αλλωστε και στο «Ερρίκος Ντινάν» ο Αλ. Τσίπρας κατέληξε καλώντας τους εργαζόμενους και όλο τον λαό «να διεκδικήσει αυτά που του ανήκουν και δικαιούται». Ποια είναι αυτά; «Αυτά που σας ανήκουν, τα δεδουλευμένα σας, το εργασιακό σας μέλλον το δικαιούστε, δεν το εκλιπαρείτε και μόνο με αγώνες θα μπορέσετε να το κατακτήσετε» πρόσθεσε. Μόνο που με τη στρατηγική του ΣΥΝ που όχι μόνο δεν αντιστρατεύεται τους καπιταλιστές αλλά συμφωνεί με την ύπαρξη και την ανάπτυξή τους, αυτά τα δικαιώματα όχι μόνο είναι υπό αμφισβήτηση αλλά και απραγματοποίητα, αφού εργασιακά δικαιώματα και κέρδη είναι σαν τη φωτιά με το νερό. Για τον ΣΥΝ βεβαίως ούτε σκέψη ότι ο λαός δικαιούται τα πάντα. Ολο τον πλούτο, γιατί αυτός τον παράγει. Ούτε λόγος να τα διεκδικήσει κατευθύνοντας την πάλη του εναντίον της τάξης που τον καρπώνεται, για την ανατροπή της.