Τις προτάσεις του κόμματός του για μια αποδοτικότερη για το κεφάλαιο διαχείριση του χρέους επανέλαβε, χτες, σε συνέντευξή του στον ΑΝΤ1 ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας. Βαφτίζοντας την καπιταλιστική κρίση «κρίση χρέους», εισηγήθηκε «διαπραγμάτευση» με τους δανειστές σε νέα βάση, με διεκδίκηση για τριετές πάγωμα της αποπληρωμής των χρεών, διάστημα που, όπως ισχυρίστηκε, είναι ικανό να επανακάμψει η οικονομία και άρα να συνεχιστεί από εκεί κι έπειτα η καταβολή των δόσεων!

Μάλιστα, επικαλέστηκε το προηγούμενο της Γερμανίας όταν μετά τον πόλεμο «κουρεύτηκε» το χρέος της, ενώ η αποπληρωμή του υπόλοιπου συνδέθηκε με τους ρυθμούς ανάπτυξής της. Οπως είπε, «εάν (...) συμφωνούσανε οι πιστωτές αυτά τα τρία χρόνια να μην τους πληρώνουμε, θα εξοικονομούσαμε πάνω από 50 δισ., εάν αυτά τα χρήματα τα επενδύαμε στην πραγματική οικονομία, δημιουργούσαμε προϋποθέσεις ανάπτυξης, παραγωγικής ανασυγκρότησης».

Αναφέρεται φυσικά στην καπιταλιστική ανάπτυξη, αφού ο οπορτουνισμός αποστρέφεται κάθε σκέψη για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και μοχθεί για την παραμονή της χώρας στην ΕΕ, μιας και όπως δήλωσε ο Αλ. Τσίπρας, «δεν είναι επιλογή μας η έξοδος από το ευρώ». Συνδράμοντας τις κυβερνητικές προσπάθειες, ο Αλ. Τσίπρας ουσιαστικά αναγνωρίζει σαν ευθύνη του λαού την αποπληρωμή ενός χρέους που προκάλεσε η πλουτοκρατία, κοροϊδεύοντάς τον συνειδητά ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη αφήνει περιθώρια για την άσκηση φιλολαϊκής πολιτικής.

Υπερασπιζόμενος την ανύπαρκτη προοπτική μιας δήθεν φιλολαϊκής διαχείρισης του συστήματος, ο Αλ. Τσίπρας επέκρινε τους κυβερνώντες όχι για τη συνειδητή ταξική πολιτική που εφαρμόζουν ως εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης, αλλά για «έλλειμμα συνείδησης ή έλλειμμα λογικής και γνώσης», χαρακτηρίζοντάς τους «εθελόδουλους και παραδομένους»! Απεφάνθη μάλιστα ότι «κι άλλες χώρες έχουν στην Ευρώπη πρόβλημα με έλλειμμα και χρέος υψηλό, αλλά έχουν κυβερνήσεις οι οποίες υπερασπίζονται τα εθνικά συμφέροντα»! Δηλαδή, όχι μόνο τσουβαλιάζει τα συμφέροντα του λαού και της πλουτοκρατίας, άποψη που αποσκοπεί στην υποταγή του λαού στο «εθνικό συμφέρον» του κεφαλαίου, αλλά, επιπλέον, αθωώνει συνειδητά τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις σε άλλες χώρες, που ενιαία εξαθλιώνουν τους εργαζόμενους και το λαό.

Προσποιούμενος τον ανήξερο, έκοψε κι έραψε τις θέσεις του ΚΚΕ στα μέτρα του, λέγοντας: «Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς είναι δυνατόν η ηγεσία του ΚΚΕ να θεωρεί ως πρώτο συμφέρον να έχει περισσότερες έδρες και να αυξήσει τα ποσοστά του και δευτερεύον το αν θα σωθεί ή όχι η χώρα (...) Η κα Παπαρήγα ξέρετε τι μας λέει και απαντώντας αρνητικά στην πρότασή μας για να πάμε σε ένα κοινό εκλογικό μέτωπο (...); Μας λέει ότι είμαστε πολύ φιλοευρωπαϊστές γι' αυτό δεν έρχεται μαζί μας. Και την κα Παπαρήγα, η οποία λέει ότι η αριστερά, αν κυβερνήσει, δεν θα σώσει τη χώρα. Τότε γιατί να κατεβαίνει το ΚΚΕ και να διεκδικεί την ψήφο του λαού, άμα δεν θα σώσει τη χώρα αν κυβερνήσει;».

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ βλέπει τη «σωτηρία της χώρας» με τα μάτια της αστικής τάξης και όχι με αυτά του λαού και των πραγματικών του συμφερόντων. Ζητάει εκλογές για να εκτονωθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι μια κυβέρνηση όπως αυτή που προπαγανδίζει, μπορεί να εξασφαλίσει τη λαϊκή ευημερία, χωρίς αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας. Στον αντίποδα, το ΚΚΕ παλεύει ώστε το αποτέλεσμα της κάλπης να δώσει ώθηση στον απεγκλωβισμό λαϊκών συνειδήσεων από την αστική πολιτική και τα κόμματά της, στη γενικότερη προσπάθεια για καλύτερη οργάνωση και ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών - λαϊκών αγώνων.