Το μόνο που επιβεβαιώνει η νέα λυσσασμένη επίθεση του κόμματος των μεγαλοεπιχειρηματιών, της ΔΗΣΥ, κατά του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, είναι το αβυσσαλέο μίσος του κατά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Μίσος που το δείχνει διαχρονικά και σε κάθε ευκαιρία. Δεν υπάρχει απεργιακή κινητοποίηση που το κόμμα της Ντ. Μπακογιάννη να μην έχει καταδικάσει ή να μην έχει μπει πρώτη και καλύτερη στις επιθέσεις κατά ταξικού κινήματος και του ΠΑΜΕ, λειτουργώντας ως αιχμή του δόρατος του μαύρου μετώπου της πλουτοκρατίας. Μόλις την περασμένη βδομάδα ζήτησε ευθέως την κατάργηση των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας, ενώ δεν κρύβει ότι θέλει να καταργηθεί γενικά ο συνδικαλισμός και τα συνδικάτα. Κι ενώ θέλει να μπουν στο «γύψο» τα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα και οι δημοκρατικές ελευθερίες έχει το θράσος την ίδια ώρα να κάνει μαθήματα δημοκρατίας στο ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ. «Η πρακτική του ΠΑΜΕ ως μετωπική οργάνωση του ΚΚΕ να εμποδίσει το διάλογο μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, δεν έχει σχέση με τη δημοκρατία», διατείνεται θρασύτατα. Δεν εκπλήσσει βέβαια κανέναν, αφού μετράει τη δημοκρατία με το μέτρο των καπιταλιστών, που θεωρούν ότι πίσω από τις πόρτες των εργοστασίων δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από το δίκιο του αφεντικού, ενώ γενικότερα θεωρεί δημοκρατικό να εξαθλιώνεται η πλειοψηφία του λαού για χάρη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας μιας χούφτας μονοπωλίων. Με άλλα λόγια, θεωρούν τη δικτατορία των μονοπωλίων ως την πιο τέλεια δημοκρατία. Αυτή τη δημοκρατία η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα δεν μπορεί παρά να θέλουν να την ανατρέψουν, να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία και να εγκαθιδρύσουν τη δική τους δημοκρατία, τη δική τους οικονομία. Αυτά είναι οργανικά δεμένα.