Ετσι, τη Δευτέρα το πρωί έστειλε τους διευθυντές στο εργοστάσιο να προκαλέσουν για να δει όμως μέσα σε ελάχιστα λεπτά, μπροστά στην πύλη να συγκεντρώνεται πλήθος απεργών. Λίγη ώρα αργότερα, η τρομοκρατία εντάθηκε με την ανακοίνωση ακόμα 15 απολύσεων ανεβάζοντας το συνολικό αριθμό των απολυμένων στους 65. Στάλθηκε όμως και πάλι η ίδια απάντηση στο Μάνεση: «Είμαστε όλοι απολυμένοι»!

Λίγες μέρες αργότερα, την Πέμπτη στην απεργία του Βόλου η εργοδοσία κινητοποίησε όλους τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς για να λειτουργήσει το εργοστάσιο χωρίς όμως αποτέλεσμα. Και από τα δύο εργοστάσια της περιοχής δε βγήκε μπετόβεργα και χαλυβουργοί του Βόλου και του Ασπροπύργου απήργησαν μαζί. Οι απεργοί χαλυβουργοί είδαν όμως πιο απογυμνωμένους από ποτέ τους εργοδοτικούς συνδικαλιστές ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και ΣΥΝ που μετά από δυόμιση μήνες απεργίας έριξαν τις μάσκες και δήλωσαν ανοιχτά τη στήριξή τους στον ...Μάνεση!

Σε αυτή την πλέον κρίσιμη φάση λοιπόν του απεργιακού αγώνα μπαίνει ακόμα πιο επιτακτικά η ανάγκη να δυναμώσει παραπέρα η αλληλεγγύη όλης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στους απεργούς χαλυβουργούς. Γιατί, δεν είναι μόνο το γεγονός, ότι αυτός ο αγώνας ήδη έχει ανοίξει δρόμους για όλη την εργατική τάξη ώστε να αντιμετωπίσει την αντεργατική - αντιλαϊκή έφοδο που έχει εξαπολύσει εργοδοσία και κυβέρνηση μαύρου μετώπου. Η απεργία των χαλυβουργών αποτελεί πλέον ευρύτερη μάχη όλης της εργατικής τάξης απέναντι στην τάξη των εργοδοτών.

Το τεράστιο και με αμείωτο ρυθμό μέχρι σήμερα κίνημα αλληλεγγύης πρέπει να συνεχιστεί ακόμα πιο δυνατά και με κάθε τρόπο. Πρώτα και κύρια υλικά ώστε να στηριχτούν οι οικογένειες των χαλυβουργών και να αντέξουν όσο χρειαστεί. Η πιο ισχυρή αλληλεγγύη όμως που μπορεί να δοθεί στους απεργούς είναι να φτάσει η φλόγα του αγώνα τους παντού. Και αυτό το καθήκον πρέπει να το αναλάβουν όλοι. Δεν πρέπει να μείνει λαϊκό σπίτι, γειτονιά, σχολείο, πανεπιστήμιο, σύλλογος και κυρίως χώρος εργασίας που να μη συζητηθεί ο αγώνας των χαλυβουργών. Η οργάνωση, η ανάπτυξη, η αποφασιστικότητα και η ενότητα που έχουν επιδείξει να γίνουν μάθημα ταξικού αγώνα. Κυρίως όμως να γίνει το πιο ουσιαστικό βήμα έμπρακτης αλληλεγγύης με τη συμμετοχή όλων, εργαζομένων, νέων, γυναικών, φοιτητών κ.ά. στην 24ωρη απεργία στις 17 του Γενάρη.

Εκείνη τη μέρα νεκρώνοντας τους χώρους εργασίας μπορεί να σταλθεί το πιο δυνατό μήνυμα στην εργοδοσία, ότι οι απεργοί χαλυβουργοί δεν είναι μόνοι τους. Οτι ο αγώνας τους είναι αγώνας όλης της εργατικής τάξης. Να καταλάβει η εργοδοσία, ότι έχει να αντιμετωπίσει συγκροτημένο ταξικό μέτωπο από τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα όλης της Αττικής ενάντια στην εξαθλίωση που επιδιώκουν.