Από κινητοποίηση των εργαζομένων στο «Γερολυμάτο»

Χαρακτηριστική είναι η συζήτηση που είχε ο «Ριζοσπάστης» με εργαζόμενες στην εταιρεία παραγωγής και διανομής καλλυντικών «Γερολυμάτος Cosmetics» θυγατρική της Alapis (συμφερόντων Λαυρεντιάδη).

Πρόκειται για μια επιχείρηση που απασχολεί 330 εργαζόμενους στην πλειοψηφία τους γυναίκες, τους οποίους κρατά ομήρους. Αυτήν τη στιγμή όχι μόνο δεν έχουν καταβληθεί τα όσα δικαιούνται από τη δουλειά τους στην εταιρεία αλλά τους ζητάνε κι από πάνω να πηγαίνουν στο κατάστημα χωρίς να ξέρουν αν θα πληρωθούν ποτέ...

Να σημειωθεί ότι στο χώρο των καλλυντικών, το 90% είναι γυναίκες. Ενα σκληρό επάγγελμα, με ορθοστασία, κουβάλημα. Πρόκειται για κλάδο όπου αποτυπώνονται τα σύνθετα προβλήματα των εργαζομένων γυναικών και η ανάγκη τα συνδικάτα να αναπτύξουν ειδική δουλειά για την αποφασιστική τους ένταξη στους ταξικούς αγώνες.

«Αντιμετωπίζουμε σοβαρά προβλήματα στη μέση, στα πόδια, στον αυχένα, γυναικολογικά, μεγάλη η ψυχολογική και σωματική πίεση λόγω και των στόχων των εταιρειών. Σήμερα, βρισκόμαστε μπροστά σε δάνεια, σε χαράτσια, σε ληγμένους λογαριασμούς, άλλες με απλήρωτα ενοίκια. Οι εργοδότες νόμιζαν ότι επειδή είμαστε γυναίκες θα μας διαλύσουν εύκολα, σε ένα απόγευμα, δεν το πέτυχαν», λένε.

Η Ελένη είναι χήρα με ένα παιδί. «Εχω τον πατέρα μου κατάκοιτο, τον έχω εγκαταλείψει μόνο του στο σπίτι, δεν έχω τη δυνατότητα να πληρώνω άνθρωπο για να τον φυλάει, την επόμενη βδομάδα δε θα έχω χρήματα ούτε για φαγητό». «Τι να πω, μάς χρωστάνε τα δεδουλευμένα και μας καθυστερούν με ρεπό στο σπίτι, για να κάνουν τα τερτίπια τους, αυτοί κάνουν τα πάντα για να μη μας δώσουν τα δεδουλευμένα».

Η Κατερίνα έχει δύο παιδιά που σπουδάζουν και όπως λέει αν μας έδιναν τα δεδουλευμένα θα κρατιόμουν ίσα - ίσα γι' αυτόν τον μήνα, εμείς θέλουμε τη δουλειά μας, αλλιώς πώς θα ζήσουμε».

«Ο άντρας μου είναι άνεργος εδώ και ένα χρόνο, ψάχνει για δουλειά και δεν βρίσκει με ένσημα», λέει η Δήμητρα. «Εχω προβλήματα υγείας, γυναικολογικά, εκκρεμούν εξετάσεις, έχω ένα μωρό. Στο δημόσιο σταθμό πληρώνω χωρίς τις πάνες και το γάλα που τα δίνω και αυτά από την τσέπη μου». «Φτάσαμε στο σημείο οι γονείς να μας φέρνουν την κατσαρόλα με το φαγητό».

«Αυτήν τη στιγμή, χρειάζεται δραστική λύση, να μας δώσουν τα δεδουλευμένα, να τους δικάσουν, οι εταιρείες είναι κερδοφόρες...». «Τι να πω η πρόσφατη απόφαση του δικαστηρίου δίνει χρόνο στους εργοδότες και μεις;» αναρωτήθηκε.

Η Νίκη μιλάει για τον αδιόριστο εκπαιδευτικό άντρα της. «Τον πήραν αναπληρωτή από 16 Νοέμβρη, πότε θα πληρωθούν, κανείς δεν ξέρει. Εχω και εγώ δύο παιδιά, ένα στο Δημοτικό και ένα στο Γυμνάσιο. Εγώ ήμουν μέχρι τώρα που έδινα λεφτά για το σπίτι, καταλαβαίνετε, αυτή την στιγμή δεν πληρώνουμε το στεγαστικό για να τρώμε».

«Οι εργοδότες μας κρατάνε σε καθεστώς ομηρίας, δεν μπορούμε ούτε καν ταμείο ανεργίας να έχουμε, έστω αυτά τα πενιχρά χρήματα, ούτε απόλυση έχουμε...». «Στην ουσία, αυτή τη στιγμή είμαστε δύο άνεργοι στο σπίτι...»

Η Μίνα κάνει λόγο για το μεγάλο της γιο που σπουδάζει στην επαρχία. «Δεν έχω να δώσω για το ενοίκιο, ο άντρας μου συντηρεί το σπίτι και εγώ σπουδάζω το παιδί, έχω και ένα μικρότερο παιδί και πλήρωνα γυναίκα τον καιρό που δούλευα για να το κρατάει».

Ζητάμε και θέλουμε τη συμπαράσταση, την αλληλεγγύη των εργαζομένων γυναικών στον κλάδο, λένε όλες, για να δώσουμε ένα γερό χτύπημα κατά της τρομοκρατίας των εργαζομένων. «Πολλές κοπέλες μας συμπαραστέκονται ψυχικά, αλλά φοβούνται την τρομοκρατία του εργοδότη, ότι αύριο έρχεται απόλυση». «Τι να πούμε, ότι βάζουν υπεύθυνους, εμμέσως να σε φέρνουν στο "σωστό" δρόμο για να μη συσπειρωνόμαστε στο σωματείο; Προσπαθούν ν' ακυρώσουν το σωματείο λέγοντας "τι θα σου κάνει; Αν γραφτείτε δεν θα έχετε δουλειά"; Ποια να πάει να ψηφίσει με όλα αυτά;».

Η εμπειρία των εργαζομένων και σε αυτό το χώρο επιβεβαιώνει την ανάγκη να δυναμώσει η ταξική οργάνωση και πάλη, να συσπειρωθούν στα συνδικάτα και το ΠΑΜΕ παλεύοντας σε ταξική κατεύθυνση για την υπεράσπιση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.