-- Είμαστε λίγες εβδομάδες πριν υπογραφεί το δεύτερο μνημόνιο. Εχουν προηγηθεί κινητοποιήσεις, απεργίες, συλλαλητήρια, κάθε μορφής κινητοποίηση. Το κίνημα πλέον πού πρέπει να πάει; Ποια πρέπει να είναι η επόμενη φάση, τη στιγμή που έχουμε ένα νέο μνημόνιο που έχει περισσότερα μέτρα, ζητάει χίλια δυο πράγματα.

-- Να μου επιτρέψετε να σας πω ότι απέναντι στο λαό δεν στέκεται ένα μνημόνιο. Πολύ αρέσει στα άλλα κόμματα να παίρνουν έναν κρίκο μιας αλυσίδας βεβαίως και να μιλάνε για το μνημόνιο, να μιλάνε για αντιμνημονιακό αγώνα. Εδώ έχουμε καπιταλιστική οικονομική κρίση, το χρέος και τα ελλείμματα είναι συμπτώματα και όχι αιτίες, και έχουμε μια στρατηγική βάρβαρης επίθεσης εναντίον των δικαιωμάτων του λαού που ξεκίνησε με πιο αργούς ρυθμούς από τα μέσα της δεκαετίας του '90, συνεχίστηκε μέχρι το 2008 και βεβαίως μετά την κρίση είναι ταχύτατη αυτή η επίθεση και πιο καταιγιστική.

Πρόκειται για μέτρα που παίρνονται να ισχύσουν την περίοδο της ανάκαμψης. Οσοι λοιπόν επικεντρώνουν το θέμα στο μνημόνιο, στριφογυρίζουν τη ρόδα στον αέρα. Και αν το κάνουν από βλακεία πάλι δεν συγχωρούνται, αλλά εγώ δεν θα κατηγορήσω κανένα κόμμα σήμερα ότι δεν έχει νοημοσύνη, μυαλό και ικανότητα να σκέφτεται.

Το μνημόνιο είναι βεβαίως ένας κρίκος. Εχει επικαιροποιηθεί πολλές φορές. Εχουμε το μεσοπρόθεσμο, τη δανειακή σύμβαση, δηλαδή έχουμε ένα πακέτο μέτρων, έχουμε μέτρα τα οποία μπορεί να μην πηγάζουν από το μνημόνιο, π.χ. οι αναδιαρθρώσεις που λένε, οι «μεταρρυθμίσεις», οι ιδιωτικοποιήσεις... Οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν ξεκινήσει εδώ και δεκαπέντε χρόνια...

Πού θα πάει ο λαός. Το πού θα πάει ο λαός θα εξαρτηθεί από το αν βγάλει συμπεράσματα ποιος είναι ο χαρακτήρας της κρίσης, η αιτία της κρίσης.

Δεύτερο, εκατομμύρια άνθρωποι αγανακτισμένοι δεν έχουν πάρει σταθερά μέρος, όχι στους αγώνες, στην οργάνωση των αγώνων. Εχει διαφορά αυτό. Είναι άλλο πράγμα να πας σε μια διαδήλωση να ακούς τον ομιλητή και άλλο πράγμα να οργανώνεσαι στο χώρο δουλειάς και στο χώρο κατοικίας και να συμμετέχεις ενεργητικά στην οργάνωση των αγώνων, στη χάραξη της στρατηγικής. Αρα δεν έχουν εξαντληθεί καθόλου τα περιθώρια των αγώνων.

Τρίτο, πρέπει να ξεκαθαρίσεις πού πρέπει να πας. Ολα τα άλλα σε αφήνουν στη μέση του δρόμου, δηλαδή να έχεις ένα ισχυρό κίνημα το οποίο να μείνει στη μέση του δρόμου. Να κουραστείς και να μη βλέπεις προοπτική.

Εμείς ως προοπτική λέμε την ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων και όχι μόνο του ενός ή του άλλου κυβερνητικού κόμματος. Και από αυτή την άποψη δεν μπορεί ο λαός να θέλει να αλλάξει μόνο το πολιτικό προσωπικό ή τους πολιτικούς αρχηγούς, πρέπει να ανατρέψει και την εξουσία των μονοπωλίων. Και βεβαίως, ανατρέποντας την εξουσία των μονοπωλίων, δεν έχει κανένα λόγο να στηρίξει τα κόμματά τους. Αν ο λαός δεν συνειδητοποιήσει την ανάγκη ενός αντιμονοπωλιακού, αντικαπιταλιστικού αγώνα, τότε τα παλιά και τα νέα κόμματα που θα γίνουν θα ψαρεύουν στα θολά νερά.

Ποιος είναι ο σκοπός; Λαϊκή εξουσία λέμε εμείς. Που σημαίνει: Ολος ο πλούτος που έχει δημιουργηθεί πάνω στη Γη ή, ο φυσικός πλούτος που διαθέτουμε να γίνει λαϊκή περιουσία. Αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερής διαγραφή του χρέους. Γιατί διαγραφή του χρέους γίνεται, κατά 50%, και μάλιστα το ΔΝΤ και άλλοι παράγοντες λένε για 80%. Το 80% διαγραφή του χρέους είναι χρεοκοπία, θα την πληρώσει ο λαός. Μιλάμε για διαγραφή του χρέους που θα χάσουν τα μονοπώλια και οι Ευρωπαίοι εταίροι.