Κατάμεστη ήταν η αίθουσα του «Χατζηγιάννειου» Πνευματικού Κέντρου Λάρισας, στην εκδήλωση της ΝΕ Λάρισας του ΚΚΕ, με θέμα «Οκτώβρης 1917, διδάγματα για το σύγχρονο επαναστατικό κίνημα». Στην εκδήλωση, μίλησε ο Φ. Παρρής, μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ και μέλος της Επιτροπής Περιοχής της ΚΟ Αττικής. Ακολούθησε μουσικό - αφηγηματικό δρώμενο με ιστορικές αναφορές «Από το Φλεβάρη στον Οκτώβρη του 1917» και μουσικό πρόγραμμα από την Σύλβια Καπερνάρου (στο πιάνο ο Κώστας Εγγλέζος). Στο χώρο παρουσιάστηκε έκθεση σοβιετικής αφίσας και φωτογραφίας, με θέμα «Η ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης - η σοσιαλιστική επανάσταση».

Στην ομιλία του, ο Φ. Παρρής σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Το Κόμμα μας αποφασιστικά υπεράσπισε την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση και το άμεσο αποτέλεσμά της, την πρώτη προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Παράμεινε πιστό στην προοπτική της ταξικής πάλης στην ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης και το 1996 προσδιόρισε ως σοσιαλιστικό το χαρακτήρα της Επανάστασης στην Ελλάδα. Με βάση την επιστημονική θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, ερεύνησε τις αιτίες των αντεπαναστατικών ανατροπών. Επιστέγασμα αυτής της προσπάθειας είναι η Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό.

Εξοπλισμένοι με αυτές τις αποφάσεις, γινόμαστε πιο ικανοί για τη διάδοση της πρότασης διεξόδου για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού. Αυτή η ανάγκη είναι επιτακτική, αφού η εκδήλωση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης κάνει ακόμα πιο έκδηλη και οξυμένη τη σύγκρουση ανάμεσα στις τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες του εργαζόμενου ανθρώπου από τη μία και την καταστροφή αυτών των δυνατοτήτων από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Ετσι, οι καταπληκτικές δυνατότητες της επιστήμης και της παραγωγής στο έδαφος του καπιταλισμού θα σημαίνουν ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση, ιμπεριαλιστικούς πολέμους με εκατόμβες νεκρών και σακατεμένων.

Την αναγκαιότητα για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, τη γεννά ο καπιταλισμός, που ενώ έχει κοινωνικοποιήσει την εργασία και την παραγωγή σε πρωτοφανή κλίμακα, τα προϊόντα της κοινωνικά οργανωμένης εργασίας αποτελούν ατομική, καπιταλιστική ιδιοκτησία. Αυτή η αντίφαση είναι η μήτρα όλων των φαινομένων της κρίσης των σύγχρονων καπιταλιστικών κοινωνιών, αλλά και ο σηματοδότης που δείχνει τη διέξοδο και την ανάγκη: Να αντιστοιχηθούν οι σχέσεις παραγωγής με το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, να καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, να κοινωνικοποιηθούν, να υπάρξει σχεδιασμένη χρησιμοποίησή τους στην κοινωνική παραγωγή από τη σοσιαλιστική εξουσία που εκφράζει τα συμφέροντα των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου.

Η ίδια η πραγματοποίηση της επανάστασης απέδειξε πως ήταν ώριμες οι αντικειμενικές προϋποθέσεις - καμιά επανάσταση δεν είναι ανώριμη. Η νίκη και η επικράτηση της Οχτωβριανής Επανάστασης αποτέλεσε έμπρακτη απόδειξη πως η εποχή μας, εδώ και έναν αιώνα, είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Οι αντεπαναστατικές ανατροπές των χρόνων 1989 - 1991 δεν ακυρώνουν αυτή την πραγματικότητα. Φυσικά, το γεγονός ότι η προλεταριακή επανάσταση στη Ρωσία δεν παρέλαβε μια πιο προηγμένη παραγωγική βάση όπως ήταν στην Αγγλία, στη Γερμανία εκείνης της εποχής αναμφισβήτητα πρόσθεσε δυσκολίες στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, που όμως υπερνικήθηκαν.

Η μελέτη της εξέλιξης της στρατηγικής των μπολσεβίκων στο διάστημα 1905 - 1917 και της ανάγκης δράση τους στις μάζες έχει διαχρονική σημασία. Αφορά και την πείρα της δουλειάς των κομμουνιστών σε μη ώριμες εργατικές μάζες, σε λαϊκά στρώματα. Ακόμα και σε περίοδο πιο οξυμένων ταξικών αγώνων και ακριβώς για την εξυπηρέτησή τους είναι αναγκαία η μελέτη των έργων του μαρξισμού - λενινισμού, των σύγχρονων αναλύσεων και επεξεργασιών του Κόμματος, για να μπορεί ο κομμουνιστής να δουλεύει σε σύνθετες και γρήγορα εξελισσόμενες συνθήκες. Χωρίς αυτά, η όποια δράση, όση ένταση προσπάθειας κι αν έχει, θα είναι αναποτελεσματική.

Σήμερα, βασισμένοι και στην πείρα του Κόμματός μας και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, έχουμε θεμελιωμένη στρατηγική που αξιοποιεί τις παρακαταθήκες της Οχτωβριανής Επανάστασης και της ανάπτυξης της στρατηγικής από τους μπολσεβίκους. Επίσης, αξιοποιεί τα συμπεράσματα από την πείρα της δράσης του ΚΚΕ, όπως κωδικοποιούνται στο "Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Β΄ τόμος 1949-1968", με αναφορά στην κρίσιμη περίοδο της ταξικής αναμέτρησης στην Ελλάδα, 1944 - 1949. Στην ιστορία της ανθρωπότητας κανένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα δεν εδραιώθηκε μια κι έξω, ούτε ο καπιταλισμός στην πάλη του ενάντια στη φεουδαρχία».