«Τρία λογικά βήματα» προτείνει ο Παπαδημούλης του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για να προχωρήσει ο «συνασπισμός εξουσίας» που οραματίζονται οι οπορτουνιστές για κυβέρνηση. Λέει μεταξύ άλλων: «Να σταματήσει η αμοιβαία πολεμική. Να υπάρχει διάλογος, επικοινωνία, συνάντηση είτε ανά δυο, είτε όλοι μαζί. Αναφέρομαι και στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ που έχουν υποστηρίξει πρωτοβουλίες και στην ΔΗΜΑΡ και στους οικολόγους και στο ΚΚΕ και σε άλλες δυνάμεις της αριστεράς και σε όσους αποδεσμεύονται από το μνημονιακό ΠΑΣΟΚ. Να κινηθούν διαδικασίες ανοιχτές στην κοινωνία, στο φως, για την αναζήτηση ενός κοινού προγράμματος, μιας κοινής βάσης, προκειμένου με ένα ικανοποιητικό βαθμό σύγκλισης να προχωρήσουν μαζί στις επόμενες κοινωνικές και πολιτικές μάχες και να κατέβουν μαζί στις επόμενες εκλογές που δεν θα αργήσουν».

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ζητάει να σταματήσει η πολιτική αντιπαράθεση στο χώρο που αυτός οριοθετεί σαν «αριστερά», για να εμπεδωθεί στο λαό η ψευδαίσθηση ότι «όλοι ίδιοι είμαστε». Δηλαδή, ίσα και όμοια το ΚΚΕ με τον Κουβέλη, που κλαψουρίζει επειδή δεν τον πήραν στη συγκυβέρνηση, για να γίνει υπουργός ο αντικομουνιστής Ψαριανός. Ιδιο και με τους Οικολόγους, που χαιρέτισαν τη συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου, επειδή οι ίδιοι έχουν «κουλτούρα συνεργατικών κυβερνήσεων»! Ιδιο και με τους σοσιαλδημοκράτες του ΠΑΣΟΚ, που όψιμα καμώνονται τους διαφωνούντες, υπερασπιζόμενοι όμως το αντιλαϊκό πρόγραμμα με το οποίο εκλέχτηκαν και το οποίο εφαρμόζει από την πρώτη ώρα το ΠΑΣΟΚ. Ιδιο και με το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει να εξασφαλίσει τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωζώνη και κόπτεται για «κοινωνική συνοχή», δηλαδή ταξική συνεργασία. Το ΚΚΕ βρίσκεται απέναντί τους και παλεύει να αποκαλύψει στο λαό το ρόλο τους σαν ανάχωμα του συστήματος στη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος.

Οσο για τις διμερείς συναντήσεις, καμιά αξία δεν έχουν, αφού καμιά πολιτική συμμαχία από τα πάνω, που να βοηθάει το κίνημα και το λαό, δεν είναι σήμερα δυνατή. Οποιαδήποτε όψιμη εκλογική συνεργασία, ανεξάρτητα απο το αποτέλεσμα, θα διαλυόταν την επόμενη κιόλας μέρα, αφού αυτό που θα δοκιμαζόταν σε κάθε μικρή ή μεγάλη απόφαση θα ήταν η στρατηγική των συνεργαζόμενων κομμάτων. Ακόμα όμως και οι δυνάμεις που σε κάθε προεκλογική περίοδο κόπτονται για συνεργασία, αναγνωρίζουν ότι η στρατηγική του ΚΚΕ είναι στην άλλη όχθη από τη δική τους. Οι θέσεις του κάθε κόμματος δοκιμάζονται και κρίνονται μέσα στο κίνημα, στα εργοστάσια και τα σωματεία. Εκεί αναπτύσσεται η αντιπαράθεση και καθορίζονται τα μέτωπα και οι στόχοι πάλης. Από αυτήν τη σκοπιά, οι εκκλήσεις για εκλογίστικα μαγειρέματα από τα πάνω έχουν άλλη στόχευση. Αποσκοπούν να μαντρώσουν το λαό σε κοινοβουλευτικές αυταπάτες και εύκολες λύσεις, να μπάσουν την αστική διαχείριση από την πίσω πόρτα του συστήματος, να δώσουν χώρο και χρόνο στο αστικό σύστημα που δέχεται κραδασμούς.