Ο φετινός προϋπολογισμός προδιαγράφει μια ζοφερή κατάσταση για τους χώρους της Εκπαίδευσης: Υπαγορεύει λιγότερο εκπαιδευτικό προσωπικό, λιγότερα κονδύλια για τη λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, λιγότερα βιβλία, λιγότερη υποστήριξη και μέριμνα για τους εκπαιδευόμενους. Και πρόκειται για μειώσεις που έρχονται πάνω στις προηγούμενες, κουτσουρεύουν τα, ήδη, κουτσουρευμένα κονδύλια των προηγούμενων χρόνων. Στα σχολεία, οι γονείς έχουν κληθεί ήδη να πληρώσουν σε πολλές περιπτώσεις για λειτουργικά έξοδα και για υλικά απαραίτητα για το μάθημα, έως και για τη συντήρηση σχολικών κτιρίων, όπως το βάψιμό τους!

Στην Ανώτατη Εκπαίδευση, οι μειώσεις των προϋπολογισμών των Ιδρυμάτων τα δυο προηγούμενα χρόνια έφτασαν ή και ξεπέρασαν το 50% και, τώρα, καλούνται να λειτουργήσουν με ακόμα μικρότερη κρατική χρηματοδότηση. Και τις συνέπειες αυτής της κατάστασης τις «λούζονται» οι φοιτητές κι οι σπουδαστές: Εχοντας λιγότερους διδάσκοντες, στοιβάζονται σε αίθουσες που δε χωρούν ή αναγκάζονται να παρακολουθούν λιγότερα μαθήματα και εργαστήρια απ' όσα θα μπορούσαν (και να επεκτείνουν ακούσια το χρόνο σπουδών τους), γιατί δε χωρούν σε αυτά. Πρόσφατα αρχίζει να γίνεται όλο και πιο έντονο το πρόβλημα με τα βιβλία, καθώς, με βάση την κυβερνητική απόφαση για διανομή ενός μόνο συγγράμματος ανά μάθημα, καλούνται τα υπόλοιπα απαραίτητα βιβλία να τα αγοράζουν από το εμπόριο. Η ήδη ανεπαρκέστατη παροχή δωρεάν σίτισης και στέγασης θα δεχτεί νέα χτυπήματα, τόσο από τις μειώσεις των προϋπολογισμών, όσο και από το πέρασμα της ευθύνης για τις Εστίες στα ίδια τα Ιδρύματα, που με τους υπάρχοντες όρους, όμως, δυσκολεύονται να τις λειτουργήσουν.

Η στάση πληρωμών όχι απλά έχει ξεκινήσει, αλλά διευρύνεται σε όλο και περισσότερους τομείς. Ειδικά στην Ανώτατη Εκπαίδευση δε, αυτή η τακτική λειτουργεί κι ως ένας μοχλός πίεσης των Ιδρυμάτων, προκειμένου να αποδεχτούν και να διευρύνουν την ιδιωτικοοικονομική, την ανταποδοτική τους λειτουργία, να διευρύνουν τις σχέσεις και τις συνεργασίες τους με τις επιχειρήσεις, στο πνεύμα του νέου νόμου - πλαισίου. Γίνεται ξεκάθαρο ότι δεν αντιμετωπίζουμε απλώς «μια δύσκολη οικονομική συγκυρία που θα ξεπεραστεί», αλλά συνειδητή πολιτική, που εκμεταλλεύεται την οικονομική κρίση για να ξεμπερδέψει με ό,τι είχε απομείνει ως δωρεάν Παιδεία για τα παιδιά του λαού. Ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίσουν και οι φοιτητές και σπουδαστές, μαζί με τους γονείς τους και τους μελλοντικούς γονείς, μαζί με όλους τους εργαζόμενους.

Να απαντήσουν με τη δική τους συμμαχία, με τους αγώνες τους, με κριτήριο τις ανάγκες τους. Ανάγκες που μπορούν να ικανοποιηθούν, γιατί το χρέος και η κρίση δεν είναι του λαού αλλά του κεφαλαίου. Γιατί τα παιδιά που βρίσκονται στις σχολές δικαιούνται να σπουδάζουν απρόσκοπτα. Δεν πρέπει να αναγκάζονται να δουλεύουν για να σπουδάσουν, αλλά όταν αυτό συμβαίνει πρέπει να εργάζονται με πλήρη δικαιώματα και ειδική μέριμνα για να παρακολουθούν και να ολοκληρώνουν τις σπουδές τους. Δικαιούνται να μην πληρώνουν ούτε ευρώ για σίτιση, στέγαση, μετακινήσεις, βιβλία, αναλώσιμα, δικαιούνται να έχουν δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και βιβλιάρια ασθενείας, δικαιούνται να λαμβάνουν επιδόματα σίτισης και στέγασης όσο δεν καλύπτονται από λέσχες και Εστίες. Για όλα όσα δικαιούνται, για όλα όσα συνθέτουν το τρίπτυχο «μόρφωση - δουλειά - ζωή», ο αγώνας είναι μονόδρομος.