Τώρα που η αστική τάξη έχει την κυβέρνηση που θα τη «σώσει», τα τηλεοπτικά δελτία επανέρχονται στα συνηθισμένα θέματά τους: «Επιτέλους ήρθε και στη χώρα μας το after ofice party», «η Μουρ χώρισε τον κατά 16 χρόνια νεότερο άντρα της γιατί την απάτησε τη μέρα της επετείου τους» (τις άλλες μέρες ήταν συγχωρημένος), «ένας πιλότος κλειδώθηκε στην τουαλέτα» και πάει λέγοντας.

Την ίδια ώρα, στην «Ελληνική Χαλυβουργία» συνεχίζουν την απεργία, μακριά από τις τηλεοπτικές κάμερες, αλλά κοντά στους άλλους εργάτες. Στη «Φούλκορ» τέλειωσαν μια 48ωρη και συζητάνε τη συνέχεια του αγώνα τους, στην «Αλάπις» αντιπαλεύουν την εργοδοτική τρομοκρατία, στη «Ζήμενς» είναι αντιμέτωποι με την οργή της πολυεθνικής, γιατί - άκουσον - άκουσον - έγινε διακίνηση «Ριζοσπάστη» στις εγκαταστάσεις της, στον «Κατσέλη» παλεύουν για δουλεμένα μεροκάματα, στο Πέραμα, στη Θήβα, στην Καβάλα και αλλού οι λαϊκές επιτροπές οργανώνουν την πάλη ενάντια στο χαράτσι. Αλλά αυτά τα θέματα υπάρχουν μόνο στις σελίδες του «Ριζοσπάστη» και τη συχνότητα του «902».

Ολα επανέρχονται στη θέση τους. Η αστική τάξη με την κυβέρνησή της και τα κανάλια της, η εργατική τάξη με τον αγώνα της και τα δικά της μέσα ενημέρωσης.

Στα αστικά μέσα, οι ισχυρισμοί του υπουργού Οικονομικών για τον προϋπολογισμό παρουσιάστηκαν σαν ελπίδα εξόδου από το τούνελ, στον «902» αναλύθηκαν τα στοιχεία του προϋπολογισμού, αποδείχτηκε ότι είναι προϋπολογισμός φτώχειας και εξαθλίωσης, αλλά ταυτόχρονα καλέστηκε η εργατική τάξη να πυκνώσει τις γραμμές του ταξικού κινήματος για την απόκρουση αυτής της πολιτικής. Δύο χώροι σε σύγκρουση, κανένα πεδίο ουδετερότητας, ούτε χιλιοστό, για να ακουμπήσουν οι διάφοροι που θέλουν να εκφράσουν την εναλλακτική τους πρόταση για το πώς θα σωθεί ο καπιταλισμός και θα το απολαύσουν οι εργάτες.

Ακόμα κι όταν ασχολείται με ένα λαϊκό πρόβλημα ο αστικός Τύπος το κάνει για να τρομοκρατήσει. Στο ρεπορτάζ από την Αγγλία, η φρίκη περιγράφεται, ο τρόμος ότι θα πάθεις και συ τα ίδια μένει, η λύση παραπέμπεται στο θέλημα του θεού (δεν είναι τυχαίο ότι τα στοιχεία του ρεπορτάζ αντλούνται από μια εκκλησιαστική οργάνωση). Μέχρι εκεί λειτουργεί ο αστικός Τύπος. Και είναι αυτή μια θεμελιακή διαφορά με τον εργατικό Τύπο που έχει τη βάση της τόσο στην ταξική θέση όσο και στην πολιτική της επέκταση. Η αστική ιδιοκτησία έχει τον Τύπο που διαμορφώνει συμμαχίες υπέρ της, πολλές φορές ερήμην των «συμμάχων» (ο εργάτης που ψηφίζει τον πολιτικό εκπρόσωπο του αφεντικού του πολλές φορές πιστεύει πράγματι ότι ψηφίζει έναν έντιμο άνθρωπο, δεν ψηφίζει για τη συνέχεια της εκμετάλλευσής του, ή εξαναγκάζεται από το αφεντικό του να το κάνει. Εκπαιδεύεται καθημερινά ότι αντί να ορθώνει ανάστημα για το γκρέμισμα του εκμεταλλευτή του, είναι συμφέρον να ψάχνει «εναλλακτική λύση» ή εκβιάζεται σ' αυτό).

Στον καιρό της κρίσης πληθαίνουν και τα ρεπορτάζ που περιγράφουν την αθλιότητα δίπλα δίπλα με το «δράμα» των καπιταλιστών. Καλλιεργούν συνείδηση ότι είμαστε στο ίδιο καράβι και άρα να το σώσουμε. Τράβα κουπί εργάτη.

Τι λένε οι πράξεις της τάξης που ζητά να τραβήξουν κουπί οι εργάτες; Για να σωθούν οι καπιταλιστές πρέπει να πεθάνουν τα γερόντια για να μην «καταναλώνουν» συντάξεις, να πεθαίνουν οι άρρωστοι, ή, να πληρώνουν από την τσέπη τους το κόστος περίθαλψης για να μην επιβαρύνουν τα Ταμεία, κι όσοι μείνουν όρθιοι να δουλεύουν έτσι και όταν το μεροκάματο θα θεωρείται αμελητέο ποσό για τις επιχειρήσεις ώστε να είναι ανταγωνιστικές. Αυτήν την προοπτική περιέγραψε ο προϋπολογισμός που κατατέθηκε χτες στη Βουλή, και αυτός είναι ο προϋπολογισμός που λέγανε τα κανάλια ότι γεννά ελπίδες.

Να μια ακόμα διαφορά με τον εργατικό Τύπο, που, με τα λόγια του ποιητή «δεν δίνει λέξες παρηγόριας», δείχνει το δρόμο της οργάνωσης, μεταφέρει εμπειρία αγώνα, κινητοποιεί αλληλεγγύη, εντοπίζει, αναλύει τα αδύνατα σημεία του αντίπαλου, οργανώνει την αντεπίθεση έτσι που να γίνει νίκη.

Σ' αυτό το σημείο είμαστε. Η αστική τάξη διαμορφώνει τις συμμαχίες της από τη στρατιά διαφόρων προθύμων. Το ΚΚΕ οργανώνει την πάλη της εργατικής τάξης για να καταργήσει τη δυναστεία των αστών.

Σ' αυτήν τη μάχη όλο και περισσότερο τα σφυριά χτυπάνε στον ίδιο στόχο, οι «ατσαλοσύνες» συγχωρούνται ως ένα λάθος, πρέπει, όμως και να εκλαμβάνονται αναγκαστικά ως συνειδητή υπονόμευση του αγώνα όταν κατ' επανάληψη μπάζουν την αστική αντίληψη μέσα στο εργατικό κίνημα. Εξ ου και η πάλη με τον οπορτουνισμό ως ανειρήνευτη, αναγκαστική, διαρκή, μόνιμη.

Στη μάχη εργατών - καπιταλιστών δεν υπάρχουν ουδέτεροι «καταγραφείς της πραγματικότητας».