Πέμπτη 3 Νοέμβρη 2011
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 14
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΕΛΕΝΗ ΜΠΕΛΛΟΥ
Η επαναστατική γνώση είναι δύναμη για επαναστατική δράση

Αποσπάσματα από την ομιλία του μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη χτεσινή εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη, με θέμα «Αναλύοντας την καπιταλιστική κρίση μέσα από τις εκδόσεις της "Σύγχρονης Εποχής"»

Γεμάτη η αίθουσα στη χτεσινή εκδήλωση. Στο βήμα, η Ελένη Μπέλλου

Motion Team

Γεμάτη η αίθουσα στη χτεσινή εκδήλωση. Στο βήμα, η Ελένη Μπέλλου
Σε εκδήλωση - βιβλιοπαρουσίαση με θέμα: «Αναλύοντας την καπιταλιστική κρίση μέσα από τις εκδόσεις της "Σύγχρονης Εποχής"», που διοργάνωσε χτες η Κομματική Οργάνωση Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη, μίλησε η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Ο 4ος όροφος της ΕΔΟΘ, γέμισε ασφυκτικά από εργάτες και υπάλληλους, από νέους, που μέσα στη φωτιά των εξελίξεων, με την ταξική πάλη να οξύνεται, αναζητούν επιπλέον εφόδια στην καθημερινή ιδεολογική και πολιτική μάχη, στον αγώνα για τη συγκέντρωση δυνάμεων στο μέτωπο που θα συγκρουστεί με την εξουσία των μονοπωλίων για να επιβάλει τη λαϊκή εξουσία και οικονομία. Μέσα από τις τρεις εκδόσεις της Σύγχρονης Εποχής («Κείμενα για την οικονομία και την Πολιτική» του Φρ. Ενγκελς, «Κείμενα για την οικονομική κρίση» των Μαρξ - Ενγκελς, «Η διεθνής οικονομική κρίση και η θέση της Ελλάδας. Οι θέσεις του ΚΚΕ» υλικά ημερίδας της ΚΕ του ΚΚΕ), που αναφέρονται στην οικονομική κρίση, φαινόμενο σύμφυτο με το καπιταλιστικό σύστημα, η Ελένη Μπέλλου παρουσίασε την επικαιρότητα του επιστημονικού έργου των κλασικών, αλλά και την επαλήθευση της πρόβλεψης του ΚΚΕ για βαθιά και εκτεταμένη κρίση. Ακολουθούν εκτενή αποσπάσματα της ομιλίας της.

***

Σήμερα που τα γεγονότα στην ελληνική οικονομία και στην πολιτική αλλάζουν από το βράδυ στο πρωί, ποια επικαιρότητα μπορούν να έχουν κείμενα γραμμένα πριν δυόμισι χρόνια; Ενδεχομένως, κάποιος που δε γνωρίζει τη σημασία του επιστημονικού έργου των Μαρξ - Ενγκελς να αναρωτηθεί ποια σχέση μπορούν να έχουν με τη σημερινή κατάσταση κείμενα γραμμένα περίπου πριν από 120-140 χρόνια; Και οι τρεις εκδόσεις αναφέρονται στην οικονομική κρίση, φαινόμενο σύμφυτο με το καπιταλιστικό σύστημα, δηλαδή με την οργάνωση της παραγωγής που στηρίζεται στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής με κίνητρο το κέρδος.


Motion Team

Η επικαιρότητα των υλικών της Ημερίδας της ΚΕ (Αθήνα, 14 Μάη 2009) για την κρίση, συνίσταται στις προβλέψεις της για την κρίση, και την εκτίμηση για το χαρακτήρα της κρίσης. Συνίσταται στις θεωρητικές θέσεις της. Γιατί, η θεωρία όταν είναι τοποθετημένη σε επιστημονική βάση δεν έρχεται και παρέρχεται από την επικαιρότητα. Βεβαίως συμπληρώνεται, αναπτύσσεται, εξελίσσεται, διορθώνεται σε πλευρές της, αλλά δεν ανατρέπεται. Τα ιδεολογήματα είναι που παρέρχονται. Στη συνέχεια, μέσα από αναφορές στις σελίδες των δύο εκδόσεων με κείμενα των Μαρξ - Ενγκελς θα αναδειχτεί περισσότερο η σημασία της επιστημονικής θεωρίας.

Η πρόβλεψη του Κόμματός μας για βαθιά και εκτεταμένη κρίση έχει επαληθευτεί, αφού σε λίγο θα μπούμε στον τέταρτο χρόνο της και ήδη έχει εκτιμηθεί συνολική συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 12%, ενώ μέχρι το τέλος του 2012 θα ξεπεράσει το 15%. Στην Ευρωζώνη, γενικότερα στην ΕΕ, στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία και συνολικά στο Παγκόσμιο Ακαθάριστο Προϊόν είχε εκδηλωθεί η κρίση ήδη από το 2008, στις ΗΠΑ από το 2007. Είχε προηγηθεί στις ΗΠΑ αρχικά στον κλάδο των κατασκευών. Είχε παρουσιασθεί ως κρίση των «δομημένων» ομολόγων, κρύβοντας το γεγονός ότι κάθε κρίση υπερπαραγωγής ξεκινά από κάποιον κλάδο, εμφανίζεται αρχικά είτε στη σφαίρα της κυκλοφορίας εμπορευμάτων είτε του χρήματος που έχουν και τη σχετική αυτοτέλειά τους στην κίνηση του κεφαλαίου, δηλαδή η εκδήλωσή τους είναι η «κορυφή του παγόβουνου».

Μέχρι τις αρχές του 2009, η τότε κυβέρνηση της ΝΔ υπερηφανευόταν ότι δεν την είχε αγγίξει η κρίση, για να περάσει στη συνέχεια - προεκλογικά - στη θέση ότι η κρίση ήταν εισαγόμενη, ενώ το ΠΑΣΟΚ μίλαγε για κακή δημοσιονομική διαχείριση της ΝΔ. Θυμάστε το εκλογικό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ «λεφτά υπάρχουν», αλλά «ήταν ανίκανη στη διαχείρισή τους η ΝΔ». Και σήμερα, η ΝΔ αναφερόμενη στην ανάγκη της Δανειακής Σύμβασης της 27ης Οκτώβρη, δεν την αμφισβητεί, αλλά υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να την εφαρμόσει ικανοποιητικά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Στα κείμενα των Μαρξ - Ενγκελς θα διαπιστώσετε ότι αυτή η πολιτική στάση δεν είναι καθόλου καινούργια, υπήρχε και στην εποχή τους, δηλαδή να παρουσιάζουν τις αντιφάσεις στην κίνηση του καπιταλισμού σαν συνέπεια ικανότητας στη λήψη αποφάσεων από πολιτικούς ή και από τους ίδιους τους καπιταλιστές. Και αυτό για να κρύψουν τον πραγματικό χαρακτήρα της κρίσης, ως κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, να κρύψουν την πραγματική της αιτία: Την όξυνση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην ατομική ιδιοποίηση μεγάλου μέρους του κοινωνικά - και όχι ατομικά - παραγόμενου πλούτου.

Το κυριότερο, όμως, είναι η προειδοποίηση της Ημερίδας της ΚΕ για τον προσανατολισμό του εργατικού και λαϊκού κινήματος προκειμένου ν' απαντήσει με αντεπίθεση στην επίθεση του κεφαλαίου, των κυβερνήσεών του, της ΕΕ, σε συνθήκες κρίσης, το ξεκαθάρισμα της στάσης απέναντι στην ΕΕ, η ανάγκη «η ρήξη να τραβήξει μέχρι την αποδέσμευση» (σελ. 14), η ανάγκη «το εργατικό και λαϊκό κίνημα να ανασυνταχθεί με σαφή αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό, σε τελευταία ανάλυση αντικαπιταλιστικό. Να αξιοποιήσει σε κάθε χώρα κάθε ρωγμή, κάθε τριγμό της αστικής διακυβέρνησης, με ανάλογο ιδεολογικο-πολιτικό προσανατολισμό και οργανωτική ετοιμότητα» (σελ. 24).

Αποπροσανατολισμός από αστούς και οπορτουνιστές

Ωστόσο, ο αποπροσανατολισμός δεν ερχόταν μόνο από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, αλλά και από τις οπορτουνιστικές. Ελεγε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ: «Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας ήταν τα υπερκέρδη που συσσωρεύονταν στο τραπεζικό σύστημα, ή στα χρηματιστήρια σε αντίθεση με το κέρδος στη βιομηχανία, στην παραγωγή», μίλαγε για «θεμιτό» και «αθέμιτο» κέρδος, για «καζινοκαπιταλισμό», όπως σήμερα μιλά για «παράνομο, αισχροκερδές» και «νόμιμο» δημόσιο χρέος.

Δεν πρωτοτυπούσε. Και μέρος των αστών μιλούσε για την «υπερκερδοσκοπία» των τραπεζών, για διαγραφή μέρους του δημόσιου χρέους. Αστοί οικονομολόγοι και πολιτικοί, όπως το επιχείρησε χτες και ο πρωθυπουργός, διαχώριζαν τη βιομηχανία από τις τράπεζες. Μιλούσαν για την «εξυγίανση» του καπιταλισμού, για εξανθρωπισμό του, με έλεγχο στις πιο παρασιτικές λειτουργίες του χρηματοπιστωτικού συστήματος, π.χ. στα δομημένα ομόλογα ή με έλεγχο στις αγοραπωλησίες μετοχών με ανοικτές θέσεις (προτάσεις του πρωθυπουργού στη λεγόμενη Σοσιαλιστική Διεθνή). Τα πρόβαλλαν ως νέα φαινόμενα.

Τι λέει ο Ενγκελς σε γράμμα του (στο Schmidt) το 1890: «Από τη στιγμή που το εμπόριο χρήματος διαχωρίζεται από το εμπόριο εμπορευμάτων, αποκτά μία - κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες που καθορίζονται από την παραγωγή και το εμπόριο των εμπορευμάτων και μέσα σε αυτά τα πλαίσια - δική του ανάπτυξη, ιδιαίτερους ξεχωριστούς νόμους, οι οποίοι καθορίζονται από την ίδια τη δική του τη φύση. Αν όμως το εμπόριο του χρήματος αναπτυχθεί περαιτέρω και γίνει εμπόριο χρεογράφων, τα οποία δεν είναι μόνο κρατικά χαρτιά αλλά και μετοχές βιομηχανιών και συγκοινωνιών, έτσι ώστε το εμπόριο χρήματος να κατακτήσει μια άμεση εξουσία πάνω σε ένα μέρος της παραγωγής, η οποία γενικά κυριαρχεί πάνω της, τότε η αντίδραση του εμπορίου χρήματος στην παραγωγή γίνεται ακόμα πιο ισχυρή και περίπλοκη. Οι χρηματέμποροι γίνονται ιδιοκτήτες των σιδηροδρόμων, των ορυχείων, των σιδηρουργείων κλπ. Αυτά τα μέσα παραγωγής αποκτούν διπλή μορφή: Η λειτουργία τους πρέπει να κατευθύνεται πότε προς τα συμφέροντα της άμεσης παραγωγής και πότε προς τις ανάγκες των μετόχων, στο βαθμό που αυτοί είναι χρηματέμποροι» (Ενγκελς, Κείμενα για την οικονομία και την πολιτική, σελ. 73).

Αστοί εξυγιαντές του συστήματος μίλησαν για επιστροφή του καπιταλισμού στις ράγες της βιομηχανικής εποχής του, για «αποβιομηχάνιση» στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, όχι ως αποτέλεσμα των αλλεπάλληλων κρίσεων και της απώλειας θέσεών τους στη διεθνή αγορά, αλλά ως αποτέλεσμα «ασθένειας» στο χρηματοπιστωτικό. Πόσο νέο φαινόμενο είναι; Λέει ο Κ. Μαρξ στο κείμενο «Ο παουπερισμός και το ελεύθερο εμπόριο. Η επικείμενη εμπορική κρίση» (στο βιβλίο Μαρξ - Ενγκελς. Κείμενα για την οικονομική κρίση, σελ. 22): «Οσο περισσότερο πλεονάζον κεφάλαιο συγκεντρώνεται στη βιομηχανική παραγωγή, αντί να διαιρείται στα πολυποίκιλα κανάλια της κερδοσκοπίας, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η έκταση της κρίσης, τόσο μεγαλύτερη η διάρκεια και η αμεσότητα με την οποία η κρίση θα πλήξει τη μάζα των εργατών, αλλά και την ελίτ της αστικής τάξης».

Ο πραγματικός χαρακτήρας της κρίσης

Μόνο το ΚΚΕ ανέδειξε τον πραγματικό χαρακτήρα της κρίσης στην Ελλάδα και διεθνώς. Δηλαδή, ανέδειξε ότι, ενώ η χρηματική πίστη τροφοδότησε διεύρυνση της παραγωγής, αύξηση της κερδοφορίας, έσκαγαν από κέρδη οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις και οι μονοπωλιακοί όμιλοι, στη συνέχεια δεν μπορούσαν να τα ξανακάνουν κεφάλαιο, να τροφοδοτήσουν νέα διευρυμένη αναπαραγωγή, να βάλουν σε κίνηση νέα επενδυτικά σχέδια, νέα κεφάλαια από το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Και δεν μπορούσαν, γιατί αυτή η προηγούμενη τάση έφερε πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους, ανέστειλε την κίνηση στα συμβόλαια για νέες παραγγελίες μεταξύ βιομηχάνων και εμπόρων.

Να θυμίσω ότι το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα ήταν ελάχιστα εκτεθειμένο στα λεγόμενα «δομημένα ομόλογα», πολύ πιο εκτεθειμένο στα «κρατικά ομόλογα», που μέχρι πριν δυο χρόνια θεωρούνταν τόσο ασφαλής επένδυση, που με νέο ευνοϊκό νόμο αύξησαν τα όρια για την επένδυση των αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων. Δεν υπάρχει εταιρεία, μονοπωλιακός όμιλος, που πολύ μεγάλο μέρος των κεφαλαίων που ενεργοποιεί να μην είναι ξένα, δηλαδή δανειακά κεφάλαια, και όχι ίδια, των μετόχων του. Και η σχέση αυτή, ίδιων προς ξένα κεφάλαια, είναι τόσο μικρότερη όσο πιο ισχυρή είναι η τάση αναπαραγωγής στον κλάδο, στο σύνολο της εθνικής οικονομίας με παράλληλη την τάση να είναι ανοδικό το μέσο ποσοστό κέρδους.

Αλλά αυτή η τάση είναι θνησιγενής, έχει μέσα τα όριά της, που ενεργοποιούν την αντίστροφη τάση, της πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους, της αναχαίτισης της δανειοδότησης, της άμβλυνσης του κινήτρου και της δυνατότητας της αναπαραγωγής. Είναι τόσο παλιά, όσο και ο καπιταλισμός. Αυτό φωτίζουν τα κείμενα και των δύο εκδόσεων με έργα των Κ. Μαρξ - Φρ. Ενγκελς. Αν αποστασιοποιηθείτε από τις λεπτομέρειες της εποχής, πολύ συχνά θα νομίζετε ότι διαβάζετε για τη σημερινή κατάσταση.

Αξίζει να προσέξετε και τις κατευθύνσεις για την ταξική πάλη στον Πρόλογο του Ενγκελς στην αμερικάνικη έκδοση του έργου «Η κατάσταση της εργατικής τάξης», που αναφέρεται στο χαρακτήρα της πολιτικής οργάνωσης των εργατών σε κάθε χώρα, στις αρχές και τα χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν το επαναστατικό εργατικό κόμμα, το κομμουνιστικό, από οποιοδήποτε άλλο κόμμα.

Σημειώνουμε μια τοποθέτηση του Ενγκελς, το 1892, τοποθέτηση αποσαφήνισης σε σχέση με ερμηνείες των γραπτών του που κάνουν αναθεωρητές και οπορτουνιστές, προκειμένου να αιτιολογήσουν την αστική θεσμολαγνεία τους, τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό τους. Οπως ο ύμνος στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία στο Υπόμνημα που κατέθεσε ο Τσίπρας στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, υπογεγραμμένο από οπορτουνιστές της Ευρώπης.

Τι λέει η πολιτικά πολύ επίκαιρη και χρήσιμη τοποθέτηση του Ενγκελς: «Για αρχή, δεν έχω πει ποτέ ότι το σοσιαλιστικό κόμμα θα γίνει πλειοψηφία και μετά θα προχωρήσει στην κατάκτηση της εξουσίας. Αντιθέτως, έχω πει καθαρά ότι οι πιθανότητες είναι δέκα προς ένα υπέρ του γεγονότος ότι οι κυβερνήτες μας, πολύ πριν φθάσει αυτό το σημείο, θα χρησιμοποιήσουν βία εναντίον μας και αυτό θα μας μετατόπιζε από το τερέν της πλειοψηφίας στο τερέν της επανάστασης» (Φρ. Ενγκελς, Απάντηση στον αξιότιμο Giovani Bovio).

Η κάθε φάση ανάκαμψης είναι και πιο αναιμική

Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί: Αφού το φαινόμενο των οικονομικών κρίσεων έχει παρελθόν περίπου 180 χρόνων, και αφού ο σημερινός καπιταλισμός στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, στην Ελλάδα αναμφίβολα έχει δώσει ένα πολύ ανώτερο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων σε σύγκριση με τον 19ο και 20ό αιώνα, μήπως τελικά δικαιώνεται η άποψη για ανανέωση του καπιταλισμού; Μήπως έχει βάση όχι μόνο η κυβερνητική προπαγάνδα αλλά γενικότερα η αστική προπαγάνδα που λέει «είναι περίοδος θυσιών που θα οδηγήσουν σε ένα νέο επίπεδο ανάπτυξης, από την οποία όλοι θα βγουν ωφελημένοι»;

Με απόλυτο τρόπο θα απαντήσουμε αρνητικά. Και στα υλικά της Ημερίδας της ΚΕ και σε άρθρο του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ στην ΚΟΜΕΠ του Νοέμβρη - Δεκέμβρη δίνονται τα στοιχεία που επιβεβαιώνουν την εξής τάση των τελευταίων δεκαετιών: Η κάθε φάση ανάκαμψης - ανόδου είναι πιο αναιμική και ασταθής από την προηγούμενη και κυρίως δεν επωφελείται από αυτήν η μεγάλη πλειοψηφία των μισθωτών. Αυτή η τάση είχε εκδηλωθεί και με την κρίση του 1929 και στη συνέχεια σε όλη τη δεκαετία του 1930 μέχρι τον πόλεμο. Η αντιστροφή της προέκυψε όχι από τις καθαρά οικονομικές νομοτέλειες στην εξέλιξη του καπιταλισμού, αλλά από τις εκτεταμένες καταστροφές του ιμπεριαλιστικού Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Και γι' αυτό το ζήτημα θα βρείτε την πρόβλεψη στα κείμενα των Μαρξ - Ενγκελς, π. χ. στο κείμενο «Η Αγγλία το 1845 και το 1885» στο βιβλίο με κείμενα του Ενγκελς: «Η αλήθεια είναι τούτη: Οσο καιρό διαρκούσε το βιομηχανικό μονοπώλιο της Αγγλίας, η αγγλική εργατική τάξη συμμετείχε μέχρι ενός βαθμού στα πλεονεκτήματα αυτού του μονοπωλίου. Αυτά τα πλεονεκτήματα μοιράστηκαν με πολύ άνισο τρόπο στα διάφορα τμήματα της εργατικής τάξης, η προνομιούχα μειοψηφία ρούφηξε το μεγαλύτερο μέρος, αλλά ακόμα και οι πλατιές μάζες είχαν ένα μερίδιο έστω και παροδικό. Και αυτός είναι ο λόγος που μετά το θάνατο του Οουενισμού δεν υπήρξε στην Αγγλία κανένας σοσιαλισμός. Με την κατάρρευση του μονοπωλίου, η εργατική τάξη θα απολέσει αυτή την προνομιούχα θέση. Μια μέρα θα έρθει - μη εξαιρουμένης και της προνομιούχας και ηγετικής μειοψηφίας - στο ίδιο επίπεδο με τους εργάτες του εξωτερικού. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θα υπάρξει ξανά σοσιαλισμός στην Αγγλία» (σελ. 70 - Λέγοντας «σοσιαλισμός» εννοεί πολιτικό εργατικό κίνημα με σοσιαλιστικό στόχο).

Μεταφράζοντας στο σήμερα θα λέγαμε ότι όλος ο παλιός καπιταλισμός (των ΗΠΑ, της Ευρώπης, της Ιαπωνίας) έχασε τα πλεονεκτήματά του απέναντι στο σημερινό καπιταλισμό της Κίνας, της Ινδίας, της Ρωσίας, της Τουρκίας, της Βραζιλίας κλπ., όπου πλέον κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος του εργατικού δυναμικού, πολύ πιο φθηνού, και των εμπορευμάτων τουλάχιστον σε κάποιους κλάδους. Αλλωστε, σε καμία περίπτωση ο καπιταλισμός δεν καταρρέει καταρρακωμένος από τις αντιφάσεις του χωρίς την ανάπτυξη της ταξικής πάλης στο ανώτερο επίπεδο σύγκρουσης για ν' αλλάξει χέρια η εξουσία.

Λέει ο Ενγκελς για τη σχέση οικονομίας - πολιτικής: «Η αντεπίδραση της πολιτικής εξουσίας στην οικονομική ανάπτυξη μπορεί να είναι τριών ειδών: Μπορεί να κινείται στην ίδια κατεύθυνση, οπότε και την επιταχύνει. Μπορεί να κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση, οπότε και θα καταστραφεί μακροπρόθεσμα σε κάθε μεγάλο λαό. 'Η μπορεί να ξεστρατίσει την οικονομική ανάπτυξη από συγκεκριμένες κατευθύνσεις και να της επιβάλει άλλες - αυτή η περίπτωση ανάγεται σε τελική ανάλυση σε μια από τις δυο προηγούμενες περιπτώσεις. Είναι ωστόσο καθαρό ότι στις περιπτώσεις ΙΙ και ΙΙΙ η πολιτική εξουσία μπορεί να προκαλέσει μεγάλα δεινά στην οικονομική ανάπτυξη και μεγάλες σπατάλες σε ενέργεια και ύλη» (Φρ. Ενγκελς, Κείμενα για την οικονομία και την πολιτική σελ. 76).

Μπορούμε να προβάλουμε στη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας τέτοιες αντεπιδράσεις της πολιτικής εξουσίας στην οικονομική ανάπτυξη με μεγάλες σπατάλες και καταστροφές; Ναι. Από τη συμμετοχή στην ΕΕ ευνοήθηκε η κερδοφορία των ελληνικών τραπεζών, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των μεγαλοεισαγωγέων και εξαγωγέων σε μια αγορά ευρύτερη της ελληνικής.

Στους γενικούς κανόνες της, μονταρισμένους να εξυπηρετούν την κεφαλαιακή τάση «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό», δηλαδή στην τάση συγκεντροποίησης και μέσα στη διεθνή αγορά, υποτάχθηκε και η συρρίκνωση της παραγωγής ζάχαρης και μαλακού σιταριού στην Ελλάδα, των ναυπηγείων, της υφαντουργίας και λοιπών κλάδων και εμπορευμάτων, ενώ αυξήθηκε ο ελληνόκτητος εμπορικός στόλος, ενισχύθηκε η παραγωγή και η εξαγωγή εμπορευμάτων από άλλες εγχώριες βιομηχανίες, π.χ. μεταλλουργικές, τροφίμων - ποτών, κατασκευαστικές, με στόχο την πρόσθετη κερδοφορία κι όχι την κάλυψη των εγχώριων λαϊκών αναγκών.

Αυτή την τάση εξυπηρέτησαν και οι ελληνικές τράπεζες. Αλλωστε, πρωτοστάτησαν στην εξαγωγή κεφαλαίων στα Βαλκάνια, στην Τουρκία, στα κράτη που προέκυψαν από την καπιταλιστικοποίηση της ΕΣΣΔ, στην Αίγυπτο και σε άλλα κράτη της Μεσογείου, ακόμα και σε ΗΠΑ, Βρετανία. Αυτή την τάση εξυπηρετούσαν και άλλες πολιτικές επιλογές, όπως η διάθεση του 5% του κρατικού προϋπολογισμού σε εξοπλιστικά προγράμματα και αποστολές κυρίως για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, διεξαγωγή έργων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η παραχώρηση δημόσιας γης σε κατασκευαστικές και άλλες εταιρείες, η συγκρότηση προγραμμάτων (ΚΠΣ, ΕΣΠΑ) χρηματοδότησης μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, μονοπωλιακών ομίλων, η νόμιμη και άτυπη δυνατότητα φοροαπαλλαγής τους.

Με αυτή την πολιτική διογκώθηκε το δημόσιο χρέος και όχι γιατί η λαϊκή πλειοψηφία δανείστηκε από τις τράπεζες και κατανάλωσε περισσότερο απ' όσο κέρδιζε με την εργασία της. Και αυτά που δανείστηκε ο εργαζόμενος είναι από αυτά που του κλέβουν. Γι' αυτό το δημόσιο χρέος δεν είναι του λαού, είναι του κεφαλαίου, των διαχειριστών του σε κρατικό επίπεδο.

Λύση για το λαό σε συμπόρευση με το ΚΚΕ

Το επίκαιρο πολιτικό ζήτημα, ζήτημα επιβίωσης, είναι ο καθένας και η καθεμιά να βγάλει τα πολιτικά του συμπεράσματα, με βάση την πραγματική κοινωνική του θέση κι όχι με βάση την παράδοση, τη συνήθεια, τις ιδεολογικές πιέσεις, ακόμα και τα πρόσκαιρα υλικά ανταλλάγματα. Για τη λαϊκή πλειοψηφία, κοινωνική και πολιτική λύση προς όφελός της υπάρχει μόνο σ' ένα δρόμο: Να συμπορευθεί με το ΚΚΕ στη γραμμή της λαϊκής οργάνωσης.

Σε αυτή τη γραμμή πρέπει να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο αντικομμουνισμού, τρομοκρατίας, αποπροσανατολιστικών διλημμάτων, ν' απορρίψει τη συναίνεση προς την κυβερνητική πολιτική, που επιχειρεί η πρωθυπουργική εξαγγελία για Δημοψήφισμα, ανεξάρτητα πώς θα διατυπωθεί το ερώτημα, ως επικύρωση της Δανειακής Συμφωνίας ή ως παραμονή στην Ευρωζώνη. Ο λαός να απορρίψει, συνολικά το χρέος, την ΕΕ, την πολιτική του κεφαλαίου. Η απαίτηση του ΚΚΕ για εκλογές και όχι δημοψήφισμα δεν συμπίπτει με την απαίτηση της ΝΔ που θέλει να περισώσει τη Συμφωνία Δανεισμού από τη λαϊκή απόρριψη, να σώσει την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και γενικότερα να σώσει την Ευρωζώνη από τα ρήγματά της.

Συμπόρευση με το ΚΚΕ σημαίνει ότι ο λαός διαχωρίζεται στην πολιτική από τα μονοπώλια, το κεφάλαιο. Συνταιριάζει δηλαδή τον πολιτικό διαχωρισμό με τον κοινωνικό διαχωρισμό που υφίσταται. Αυτός ο διαχωρισμός δεν συμπίπτει με όσους μιλάνε για «διχαστικό» Δημοψήφισμα, για «Κυβέρνηση εθνικής ενότητας» για τη διάσωση της πατρίδας, γιατί είναι άλλη η πατρίδα για το κεφάλαιο, άλλη για το λαό. Συμπόρευση με το ΚΚΕ, με λαϊκή οργάνωση, σημαίνει: Απόρριψη της κινδυνολογίας περί εκτροπής ή κινδύνου εκτροπής, αν δήθεν «ο λαός, κάτω από συναισθηματική αγανάκτηση γιατί κάτι χάνει από τα μέτρα, απορρίψει τη Συμφωνία εν θερμώ» (Κων. Μητσοτάκης).

Η ουσία είναι ότι η αστική τάξη στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Πορτογαλία έχει αρχίσει να χάνει τη συνοχή της, γιατί η οικονομική κρίση όξυνε τις αντιθέσεις, τις εσωτερικές και τις ενδοϊμπεριαλιστικές. Καμιά απόφαση Συνόδου της ΕΕ, συνδιαλλαγής ΕΕ - ΔΝΤ - Τραπεζών ή και G-20 δεν μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση για λογαριασμό του λαού. Δεν μπορεί να ανατρέψει την επόμενη βαθύτερη συγχρονισμένη κρίση σε ΗΠΑ, ΕΕ, Ιαπωνία, που ήδη προμηνύεται και δηλώνεται στον προσδιορισμό του θέματος του G-20: «βελτίωση της αβεβαιότητας». Δεν μπορεί να γεφυρώσει τις αντιθέσεις, την ανισομετρία στην ανάπτυξη των χωρών - μελών της ΕΕ, ακόμα και μεταξύ αυτών που βρίσκονται πιο κοντά στο σκληρό πυρήνα της π.χ. την Ιταλία ή στον πυρήνα της (Γαλλία).

Ο δρόμος του κεφαλαίου δεν είναι δρόμος για τους λαούς, για τον ελληνικό λαό. Με κινητοποιήσεις, απεργίες, πάλη ακυρώνουμε τις αντιλαϊκές συνέπειες, διεκδικούμε και πηγαίνουμε στις εκλογές. Οχι γιατί οι εκλογές είναι το κλειδί για τη φιλολαϊκή πολιτική λύση, τη λαϊκή εξουσία. Είναι ένα μετερίζι του αγώνα για να ανατραπεί η συγκεκριμένη αντιλαϊκή κυβέρνηση, για να πραγματοποιηθεί μεγαλύτερο ρήγμα στο αστικό πολιτικό σύστημα, σε οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα. Η λαϊκή οργάνωση με τη μαζικότητα και τον ταξικό προσανατολισμό της μπορεί να περιφρουρήσει, να εξουδετερώσει κάθε προβοκατόρικη ενέργεια όπως αυτή που εκδηλώθηκε στις 20 Οκτώβρη σε βάρος των διαδηλωτών που συσπειρώθηκαν με το ΠΑΜΕ.

Η πρόοδος στην οργάνωση και αντίδραση του εργατικού κινήματος πρέπει να φτάσει στο επίπεδο που οι εργαζόμενοι κάθε μεγάλου χώρου δουλειάς να είναι το μετερίζι του οργανωμένου, περιφρουρημένου ανατρεπτικού λαϊκού κινήματος. Μόνο όταν ο λαός έχει πάρει στα χέρια του τα κάστρα του καπιταλισμού, τις μεγάλες παραγωγικές και άλλες κοινωνικού χαρακτήρα μονάδες, θα είναι σε θέση να καταρρίψει και τα κάστρα της οικονομικής διεύθυνσης - διοίκησης - καταστολής της αστικής εξουσίας, στα οποία ο τελευταίος τροχός της άμαξας είναι η Βουλή.

Η γνώση των δυνατοτήτων του καπιταλισμού, των αιτιών και της προοπτικής της κρίσης επιβεβαιώνουν την υπεροχή του Κόμματος, τη δυνατότητα να διεξάγει ιδεολογικό - πολιτικό αγώνα, να ηγηθεί στον ταξικό αγώνα σύγκρουσης με την εκμεταλλευτική εξουσία. Ο κορυφαίος ηγέτης της επαναστατικής δράσης στον 20ό αιώνα, ο Λένιν, ο ηγέτης της Σοσιαλιστικής Επανάστασης στη Ρωσία που η επέτειός της είναι σε λίγες μέρες, μας διδάσκει πώς συνδυάζεται επαναστατική θεωρία και δράση. Μπορείτε να το δείτε μέσα από ένα λογοτεχνικό που εκδίδεται αυτές τις μέρες. «Το γαλάζιο τετράδιο» που αναφέρεται στην παράνομη δράση του μπολσεβίκικου κόμματος και του ίδιου του Λένιν μόλις λίγους μήνες πριν από την Επανάσταση.

Θα μου επιτρέψετε να κλείσω με την προτροπή: Αγοράστε, διαβάστε, διαδώστε το ιδεολογικό - πολιτικό, ιστορικό ακόμα και το λογοτεχνικό βιβλίο της «Σύγχρονης Εποχής», γιατί η επαναστατική γνώση είναι δύναμη για επαναστατική δράση.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ