Δεν ξέρουμε αν η περιέργεια ή το καθήκον οδήγησαν τον αρθρογράφο της «Καθημερινής» Η. Μαγκλίνη στο πρώτο Νεκροταφείο, την περασμένη Κυριακή, για να παρακολουθήσει την εκδήλωση του ΚΚΕ για τον Νίκο Ζαχαριάδη. Αν κρίνουμε από το χτεσινό του άρθρο βρέθηκε εκεί κινούμενος από το καθήκον να χτυπηθεί το ΚΚΕ, η ιστορία του και η πολιτική του πρόταση. Δεν θα ασχοληθούμε με τις κρίσεις του για το αισθητικό μέρος της εκδήλωσης. Ποσώς μας ενδιαφέρει αν του άρεσαν ή όχι οι αφίσες, τα τραγούδια, τα συνθήματα, ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο ανέγνωσε την απόφαση για αποκατάσταση του Ν. Ζαχαριάδη η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα. Η ειρωνεία που διαπερνά τα δύο τρίτα του άρθρου του, αφιερωμένα στα παραπάνω, δεν αποσκοπεί παρά στο να προετοιμάσει τον αναγνώστη να καταπιεί το «πικρό ζουμί» του άρθρου που βρίσκεται στις εξής αράδες: «Η όλη συγκέντρωση είχε κάτι θρησκευτικό, σχεδόν χριστιανικό ορθόδοξο: επιστροφή στη ζεστή φωλιά του παρελθόντος, εσχατολογία (στη θέση της Αποκαλύψεως βάζετε την Επανάσταση), νοερή θέαση ενός άλλου, ιδεατού κόσμου, έξω από αυτόν που ζούμε τώρα, η σωτηρία δεν θα έρθει από τις δικές σου, προσωπικές, ατομικές προσπάθειες και πρωτοβουλίες, αλλά από κάποιον άλλο, πάνω και πέρα από σένα, σε κάποιο μεταφυσικό ή μεταεπαναστατικό επέκεινα»...