Το βαρέλι των κυβερνητικών μέτρων δεν έχει πάτο. Το ΚΚΕ είχε έγκαιρα προειδοποιήσει ότι δεν υπάρχει τέλος στην κατηφόρα της εξαθλίωσης στην οποία η κυβερνητική πολιτική εξωθεί τα λαϊκά στρώματα. Τα νέα μέτρα της κυβέρνησης αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Τα φορολογικά μέτρα που αναγγέλθηκαν την περασμένη βδομάδα είναι πραγματική πρόκληση της κυβέρνησης, ΕΕ και άρχουσας τάξης προς τους εργαζόμενους.

Μόνο η μείωση του αφορολόγητου ορίου οδηγεί σε πρόσθετη φορολογική επιβάρυνση που φθάνει τα 1.500 ευρώ για μια τετραμελή οικογένεια. Επιβάλλονται φόροι ακόμα σε λαϊκά στρώματα που προσπαθούν να επιβιώσουν με εισοδήματα χαμηλότερα ακόμα και από τα επίσημα όρια της φτώχειας. Στους χαμηλοσυνταξιούχους η φορολογία εκτινάσσεται μέχρι και 300%, ενώ σε μισθωτούς των 571 ευρώ μηνιαίως, ο φόρος αντιστοιχεί σε 300 ευρώ, σε περισσότερο από μισό μηνιάτικο.

Η σχεδόν ολοκληρωτική κατάργηση των φοροαπαλλαγών οδηγεί σε πολλαπλασιασμό της φορολογίας για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, αφού τα μέτρα εισάγουν τη φορολόγηση ακόμα και πάγιων εξόδων των εργαζόμενων, όπως το νοίκι, τα δίδακτρα σε φροντιστήρια κ.ά. Ενδεικτικά, ένας εργαζόμενος με ετήσιες απολαβές 15.000 ευρώ, και 250 ευρώ μηνιαίο νοίκι, ενώ δεν πλήρωνε καθόλου φόρο, θα κληθεί να πληρώσει για το 2011 φόρο που μπορεί να φθάσει τα 1.000 ευρώ, δηλαδή ένα ολόκληρο μηνιάτικο.

Ανακοινώθηκε νέα αύξηση στον ειδικό φόρο κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης, ενώ οι αυξήσεις στις αντικειμενικές τιμές των ακινήτων θα εκτινάξουν την φορολόγηση των ακινήτων, το χαράτσι της ΔΕΗ, τα δημοτικά τέλη.

Τη βάρβαρη κυβερνητική φοροεπιδρομή συμπληρώνει η επιβολή υποχρεωτικής κατανάλωσης του λαϊκού εισοδήματος που μειώνεται, θεσπίζοντας την υποχρέωση συγκέντρωσης αποδείξεων που φθάνουν στο 50% του εισοδήματος.

Η φορολογική επιδρομή της κυβέρνησης δεν θα σταματήσει. Ηδη, προετοιμάζεται νέος γύρος φοροεπιδρομής κατά του λαϊκού εισοδήματος, με την κυβέρνηση να σχεδιάζει νέα βάρβαρα μέτρα που περιλαμβάνουν τεράστια αύξηση των έμμεσων φόρων με καθιέρωση ενιαίου ΦΠΑ για όλα τα εμπορεύματα, κατάργηση του αφορολόγητου που οδηγεί σε περαιτέρω επιβάρυνση που μπορεί να φθάνει τα 1.000 ευρώ για μια τετραμελή οικογένεια. Τέλος αξίζει μια ειδική αναφορά στα κυοφορούμενα αντικειμενικά τεκμήρια για τους αυτοαπασχολούμενους, που πέραν της άμεσης φορολογικής τους επίδρασης, θα οδηγήσουν και σε αναγκαστικό «κατέβασμα ρολών» για χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους.

Η προπαγάνδα της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης προσπαθεί ακατάπαυστα να πείσει τα λαϊκά στρώματα ότι πρέπει να «βάλουν πλάτη» για να βγει η χώρα από τη δύσκολη κατάσταση. Να σφίξουν τα δόντια προσωρινά, για να μη χρεοκοπήσει η χώρα. Προσπαθεί να συσκοτίσει τον πραγματικό στόχο της πολιτικής της, καλύπτοντας τη φοροαφαίμαξη του λαού με τον «πατριωτικό μανδύα» της σωτηρίας της χώρας από την χρεοκοπία.

Τα μέτρα κυβέρνησης, ΕΕ, άρχουσας τάξης δεν θα διασώσουν τον λαό. Τον οδηγούν ήδη στη χρεοκοπία. Η εκτίναξη της φορολογίας, το πετσόκομμα μισθών και κοινωνικών παροχών έχουν οδηγήσει στην εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων των εργαζόμενων, ενώ τα νέα μέτρα που λαμβάνονται και σχεδιάζονται θα οδηγήσουν το λαό σε ακόμα μεγαλύτερη ανέχεια και εξαθλίωση. Ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από αυτή την πολιτική. Ο πραγματικός στόχος κυβέρνησης, ΕΕ και άρχουσας τάξης είναι να πληρώσει την κρίση ο λαός και όχι το μεγάλο κεφάλαιο. Το μεγάλο κεφάλαιο δεν συνεισφέρει ούτε το 6% των συνολικών φορολογικών εσόδων. Η μεταφορά όλων των βαρών στις πλάτες των εργαζόμενων θα είναι μόνιμη. Τελείως ψευδεπίγραφη είναι η θέση για «προσωρινά μέτρα», επιχείρημα που βασίζεται στην δικαιολόγηση των μέτρων, στην κακή δημοσιονομική κατάσταση της χώρας.

Φυσικά, η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας λαμβάνεται υπόψη κατά τον σχεδιασμό της κυβερνητικής πολιτικής. Ομως ο βαθύτερος στόχος των μέτρων είναι η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων.

Ο μισθός του εργάτη είναι ήδη κουτσουρεμένος σε σχέση με τον πλούτο που παράγει. Ενα κομμάτι αυτού του πλούτου, την υπεραξία, το αρπάζει ο εργοδότης του. Το διαθέσιμο εισόδημά του, το εισόδημα που προορίζεται για την οικογενειακή του κατανάλωση, μειώνεται ακόμα περισσότερο μετά την αφαίρεση από τον μισθό των άμεσων και έμμεσων φόρων. Ο εργάτης γίνεται ξανά αντικείμενο κλοπής.

Υπάρχει φυσικά το επιχείρημα των δημόσιων παροχών, όπως η Παιδεία, η Υγεία, οι δημόσιες υποδομές, που στηρίζονται από τη φορολογία. Το επιχείρημα αυτό είναι διάτρητο. Οι δημόσιες υποδομές και οι κοινωνικές υπηρεσίες κινούνται σε τροχιά πλήρους εμπορευματοποίησης. Είτε ως ιδιωτικές, είτε ως δημόσιες που λειτουργούν με γνώμονα το κέρδος, ο εργαζόμενος καλείται πάντα να πληρώνει. Φυσικά, το λαϊκό εισόδημα μέσω του κρατικού προϋπολογισμού χρηματοδοτεί και τον κατασταλτικό μηχανισμό του κράτους, ο οποίος όμως, όπως πολύ καλά γνωρίζουν οι εργαζόμενοι, στρέφεται εναντίον τους.

Από την άλλη σημαντικό τμήμα των κρατικών εξόδων, όπως οι δαπάνες για το ΕΣΠΑ, οι δαπάνες για την ΕΕ, οι αναπτυξιακοί νόμοι, το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, οι εξοπλισμοί για τις ΝΑΤΟικές ανάγκες, είναι άμεσες και έμμεσες επιδοτήσεις, από τον κρατικό προϋπολογισμό προς το μεγάλο κεφάλαιο.

Η φορολογική πολιτική είναι ενταγμένη στη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων. Ο ταξικός προσανατολισμός κάθε αστικής κυβέρνησης είναι συγκεκριμένος. Οι εργαζόμενοι πρέπει να διαθέτουν τα στοιχειώδη, απλά για να ξανάρχονται στη δουλειά. Ολα τα υπόλοιπα πρέπει να επιστραφούν στους βιομήχανους, στους τραπεζίτες, στους εφοπλιστές.

Ο στόχος των πρωτογενών πλεονασμάτων που διατυμπανίζει επικοινωνιακά η κυβέρνηση δεν είναι τίποτα άλλο παρά στόχος αύξησης της δυνατότητας του κράτους για περισσότερες κρατικές επιδοτήσεις προς τους μονοπωλιακούς ομίλους.

Το μεγάλο κεφάλαιο, αξιοποιώντας ποικιλόμορφες ρυθμίσεις του αστικού κράτους που περιλαμβάνουν μια πολυδαίδαλη νομοθεσία φοροαπαλλαγών και ειδικών αναπτυξιακών ρυθμίσεων, αφορολόγητων αποθεματικών, και φυσικά όλων των δυνατοτήτων που επιτρέπει η λογιστική επιστήμη, πληρώνει ουσιαστικά συμβολικό φόρο.

Αντιπροσωπευτική της φορολογικής επιβάρυνσης... των μονοπωλιακών ομίλων είναι η προκλητική μείωση των φορολογικών συντελεστών για το μεγάλο κεφάλαιο στο 25% και η κλιμακούμενη μείωσή τους στο 20% τα επόμενα χρόνια, ενώ αξιοσημείωτος είναι και ο «φορολογικός ανταγωνισμός» στον οποίο επιδίδεται η κυβέρνηση με τη ΝΔ για το ποιος θα φορολογήσει το μεγάλο κεφάλαιο λιγότερο. Στον άτυπο μαραθώνιο διευκολύνσεων στο μεγάλο κεφάλαιο, η ΝΔ προηγείται, προτείνει ακόμα μικρότερο συντελεστή φορολόγησης στο 15%. Φυσικά, η κυβερνητική πρόταση για δημιουργία «ειδικών αναπτυξιακών ζωνών» με μικρότερη φορολογία και χωρίς συλλογικές συμβάσεις εργασίας ενδέχεται να ξαναδώσει στην κυβέρνηση το προβάδισμα...

Για να γίνει ακόμα καλύτερα κατανοητό το μέγεθος της πρόκλησης, ας δούμε ένα παράδειγμα. Μια επιχείρηση που κάνει τζίρο 100 ευρώ, θα αφαιρέσει από τον τζίρο τα έξοδα της παραγωγής (μισθοί, πρώτες ύλες κ.ά.), θα αφαιρέσει τα έξοδα απόσβεσης του επενδυμένου κεφαλαίου και θα καταλήξει στα κέρδη, ας πούμε 30 ευρώ. Απ' αυτά, εκμεταλλευόμενη μια σειρά ειδικών νομοθετικών ρυθμίσεων «αναπτυξιακού προσανατολισμού» που την έχει εφοδιάσει η πολιτική του ευρωμονόδρομου, ένα τμήμα θα το αφαιρέσει ως αφορολόγητο. Τελικά θα καταλήξει να δηλώνει καθαρά κέρδη, ας υποθέσουμε, 20 ευρώ. Απ' αυτά, τα 15 ευρώ θα επανεπενδυθούν, ενώ τα 5 θα διανεμηθούν στους μετόχους. Ο τελικός φόρος που θα πληρώσει θα είναι 20% των 20 ευρώ, δηλαδή 4 ευρώ συν 25% για τα 5 ευρώ που διανέμονται δηλαδή 1,25 ευρώ. Ο συνολικός φόρος τελικά θα είναι 5,25 ευρώ, για τζίρο 100 ευρώ.

Και βέβαια, μεγάλο βάρος των φορολογικών βαρών σ' αυτήν την πανεθνική προσπάθεια φέρνει και το «πανίσχυρο ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο», η «πρώτη δύναμη της παγκόσμιας ναυτιλίας» συνεισφέροντας στον εθνικό φορολογικό κορβανά το «ιλιγγιώδες» ποσό των 12 εκατομμυρίων ευρώ - και δεν πρόκειται για ορθογραφικό λάθος - αφού το εφοπλιστικό κεφάλαιο εξαιρείται ουσιαστικά από κάθε είδους φορολογία. Η φορολογία των πλοίων εξαντλείται σε ένα συμβολικό τέλος της τάξης του 1 ευρώ ανά 3 τόνους του πλοίου. Ακόμα και γι' αυτό το συμβολικό τέλος, υπάρχουν περισσότερες από 35 ειδικές ρυθμίσεις που μειώνουν ακόμα περισσότερο τη φορολογία του εφοπλιστικού κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα δεν φορολογείται η εκμετάλλευση του πλοίου, τα κέρδη από την πώλησή του, δεν φορολογείται το πλοίο ούτε καν ως κληροδοτούμενο. Ως κερασάκι στην τούρτα, οι εφοπλιστές απαλλάσσονται ακόμα και από τα τέλη χαρτοσήμου...

Ετσι, το σύνολο ουσιαστικά της φορολογίας πέφτει στις πλάτες των εργαζόμενων. Το 2011, τα συνολικά φορολογικά έσοδα της κυβέρνησης προϋπολογίστηκαν σε περίπου 51 δισ. ευρώ. Απ' αυτά η φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου ήταν μικρότερη από 3 δισ. ευρώ. Την επταετία 2000-2007, την περίοδο υψηλότατης οικονομικής ανάπτυξης και χρυσών κερδών για το μεγάλο κεφάλαιο, η φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου μειώθηκε από 5 δισ. ευρώ το 2000, σε 4,6 δισ. ευρώ το 2007, ενώ την ίδια περίοδο, μόνο οι άμεσοι φόροι στους εργαζόμενους αυξήθηκαν από 5 δισ. το 2000, σε περισσότερα από 10 δισ. ευρώ το 2007.

Ο υπουργός Οικονομικών ρώτησε ρητορικά σε πρόσφατη συνέντευξή του: «υπάρχει έστω και ένας Ελληνας που πιστεύει ότι μπορούσαμε να πάρουμε άλλες αποφάσεις και δεν τις παίρνουμε;». Η κατεύθυνση των εφαρμοζόμενων μέτρων είναι μονόδρομος για τον κ. Βενιζέλο και τους πολιτικούς υπηρέτες της άρχουσας τάξης. Ολοι οι διαχειριστές της εξουσίας των μονοπωλίων, του ευρωμονόδρομου και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, παίρνουν αντιλαϊκά μέτρα, γιατί τέτοια μέτρα απαιτεί η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων. Οι όποιες διαφορές εξαντλούνται στο βαθμό, στον τρόπο και στο χρόνο υλοποίησής τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόταση της ΝΔ για ακόμα μικρότερη φορολόγηση του κεφαλαίου. Το πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων δεν μπορεί να πάρει άλλο δρόμο.

Ο λαός όμως μπορεί! Τα λαϊκά στρώματα έχουν κάθε συμφέρον και κάθε δίκιο να αρνηθούν να πληρώσουν τους βάρβαρους φόρους, να παρεμποδίσουν την εφαρμογή των μέτρων. Μονόδρομος για το λαό είναι να πληρώσει την κρίση το μεγάλο κεφάλαιο. Να φορολογηθούν πραγματικά και άμεσα οι εφοπλιστές, οι τράπεζες, οι βιομήχανοι. Να φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο με συντελεστή 45% σε διανεμόμενα και αδιανέμητα κέρδη, να καταργηθούν τα αφορολόγητα αποθεματικά και οι «αναπτυξιακές» φοροελαφρύνσεις. Να καταργηθεί το ειδικό φορολογικό καθεστώς για τους εφοπλιστές. Να καταργηθούν οι δαπάνες για τα σχέδια του ΝΑΤΟ και τα κρατικά πακέτα ενίσχυσης των τραπεζών και των μονοπωλιακών ομίλων. Να παταχθεί η πολύμορφη φοροδιαφυγή του μεγάλου κεφαλαίου μέσω oφ σορ, διεθνών επενδυτικών ομίλων κλπ. Να αυξηθεί η φορολογία της πραγματικά μεγάλης ακίνητης περιουσίας. Κανένας φόρος για οικογενειακό εισόδημα έως 40.000 ευρώ, προσαυξημένο 5.000 ευρώ για κάθε παιδί.

Μονόδρομος για τους εργαζόμενους είναι να οργανωθούν και να μετατρέψουν κάθε σωματείο, κάθε επιτροπή αγώνα στους χώρους δουλειάς και κατοικίας, σε εφαλτήρια κλιμάκωσης της ταξικής πάλης. Μονόδρομος είναι να γίνει ο αγώνας παρεμπόδισης των μέτρων, κρίκος συσπείρωσης δυνάμεων και οργάνωσης της αντεπίθεσης, για αποδέσμευση από την ΕΕ και διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία.