Ξαφνικά ανακάλυπτα ότι αυτό που θεωρούσα αποσαφηνισμένο μετά τη συζήτηση στη Βουλή το καλοκαίρι του 1992 για την επικύρωση της «Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ενωσης» (Μάαστριχτ) βρικολάκιαζε στα ράφια κάποιων πολιτικών παλαιοπωλείων. Για μία ακόμη φορά, το γνωστό αφροδίσιο νόσημα περί «φιλο-ευρωπαϊσμού» και «αντι-ευρωπαϊσμού» επιχειρούσε να προσβάλει την πρωινή πολιτική ατμόσφαιρα. Αφού ο αρχηγός του Συνασπισμού επιβεβαίωνε τον φιλο-ευρωπαϊσμό του κόμματός του, τότε εγώ πρέπει να θεωρούμε «αντι-ευρωπαϊστής». Ετσι, η κάθε αχαμνή πολιτική σκέψη μπορεί να νιώθει δικαιωμένη στην οικονομία της καλής μας ράφτρας, της Αγνής. Ομως, επειδή το ζήτημα της Ευρώπης είναι πολύ πιο σύνθετο απ' όσο φαντάζονται οι διάφοροι θιασώτες της αριστερής σοσιαλθολούρας, ας το αναγάγουμε στην «τελική του ανάλυση» έστω και επιγραμματικά.

Αυτό επιβεβαιώθηκε με τραγικό τρόπο από τους δυο παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς πολέμους του εικοστού αιώνα και την ανατροπή της Σοβιετικής Ενωσης στο τέλος του. Η ιστορική πορεία της Ευρώπης υπήρξε άκρως αντιφατική, ώστε να είναι αδύνατη κάθε εσωτερική της εξίσωση. Αυτή η αναγκαία εξίσωση βρίσκεται στο ιστορικό ζητούμενο «εν τοις πράγμασι» κι όχι στην υποκειμενική αυθαιρεσία. Η μόνη υπαρκτή εσωτερική ευρωπαϊκή εξίσωση, σήμερα, αντανακλάται στην εξίσου υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση του κεφαλαίου και του μιλιταρισμού. Μια ομάδα ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών της Δυτικής Ευρώπης με μαϊντανό την Ελλάδα και πλούσια αποικιοκρατική παράδοση, αποφάσισε να οργανωθεί σε μια υπερεθνική δύναμη και να επιβληθεί στην υπόλοιπη ήπειρο με τη δύναμη των όπλων και του χρήματος.

Το οικονομικό της υπόβαθρο είναι οι ισχυρές πολυεθνικές εταιρίες της διεθνούς καπιταλιστικής ολιγαρχίας. Το κεφάλαιο παίρνει μορφές υπερεθνικής χρηματιστικής λειτουργίας πατώντας στις γνωστές ράγες της ιμπεριαλιστικής, δηλαδή επεκτατικής πολιτικής για την κατάκτηση αγορών και γεωγραφικών ζωνών μεγάλης στρατηγικής σημασίας. Ο μιλιταρισμός, δηλαδή η στρατοκρατική οργάνωση χρησιμοποιείται για να επιβάλλει την ιμπεριαλιστική πολιτική.

Ας μας πουν για ποια ευρωπαϊκή πορεία μιλάνε. Μήπως για την πορεία των δυο ιμπεριαλιστικών πολέμων, της πυρηνικής λέπρας και της γιουγκοσλαβικής σφαγής; Αυτή τους τη χαρίζουμε. Εμάς μας αρκεί η ευρωπαϊκή πορεία της Γαλλικής Επανάστασης με το γκρέμισμα της Βαστίλλης από τους «αβράκωτους», η Παρισινή Κομμούνα, η Οκτωβριανή Επανάσταση. Μας αρκεί η Ελληνική Επανάσταση του 1821 κόντρα στην «Ιερή Συμμαχία» κι η Εθνική Αντίσταση κόντρα στον χιτλερο-φασιστικό άξονα. Μας αρκεί το προδομένο από τους ίδιους τους εμπνευστές του όραμα της «Ευρώπης κοινό σπίτι των λαών της από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια». Οταν, λοιπόν, οι κάθε λογής όψιμοι «ευρωπαϊστές» τρόφιμοι των ευρω-ενωσιακών κοινοβίων ομιλούν για «ευρωπαϊκή προοπτική» ας ξεκαθαρίσουν ποια Ευρώπη θέλουν; Την Ευρώπη της υπαρκτής ΕΕ, δηλ. την Ευρώπη του πολέμου ή την Ευρώπη της Ελευθερίας, της Ειρήνης και του Σοσιαλισμού;