Η διάλυση των εργασιακών σχέσεων και η μετατροπή των εργαζομένων σε σύγχρονους δούλους των μονοπωλίων αποτελεί προτεραιότητα κυβέρνησης - τρόικας - πλουτοκρατίας το επόμενο διάστημα. Κυριολεκτικά, δεν πρόκειται να αφήσουν τίποτα όρθιο από τα εργασιακά δικαιώματα, αν δεν συναντήσουν την οργανωμένη αντεπίθεση της εργατικής τάξης και του λαού. Το «άνοιγμα της αγοράς εργασίας», που προανήγγειλε από την Πολωνία ο Ευ. Βενιζέλος, σημαίνει κυριαρχία των ελαστικών μορφών απασχόλησης, μέσα από τη θέσπιση των επιχειρησιακών - ατομικών συμβάσεων και την ταυτόχρονη κατάργηση των κλαδικών και συλλογικών συμβάσεων. Ο στόχος είναι διακηρυγμένος εδώ και χρόνια: Να υποτιμηθεί η τιμή της εργατικής δύναμης στα όρια των βαλκανικών χωρών και ακόμα παρακάτω στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Ο επίτροπος Ολι Ρεν διαμήνυσε προχτές ότι πρέπει να μειωθεί «το εργατικό κόστος στον ιδιωτικό τομέα», πρέπει να μειωθεί δραστικά, δηλώνοντας ευθέως ότι η μείωση κατά 6,8% του εργατικού κόστους που σημειώθηκε στο πρώτο τρίμηνο του 2011 «δεν είναι επαρκής για να καλύψει την απώλεια ανταγωνιστικότητας της προηγούμενης δεκαετίας»(!). Είναι φανερό ότι η μείωση που θέλουν στο λεγόμενο «εργατικό κόστος», που ήδη έχει ξεπεράσει το 20%-30%, θα οδηγήσει σε μισθούς πείνας και εξαθλίωσης και σε εργαζόμενους δίχως δικαιώματα. Στο «φόντο» αυτό η δήλωση του υπουργού Οικονομικών ότι «αυτό που έχει σημασία είναι μόνο η σωτηρία των μεταπολεμικών επιτευγμάτων της χώρας για τα οποία μόχθησαν γενιές Ελλήνων και Ελληνίδων», μόνο οργή προκαλεί. Χρειάζεται όμως να μετουσιωθεί σε οργανωμένη πάλη και επίδειξη δύναμης για να σωθεί ο λαός και όχι ο καπιταλισμός και τα μονοπώλια.