Κήρυξαν πόλεμο στους εργαζόμενους στο Δημόσιο τα αστικά επιτελεία, αξιοποιώντας την άθλια δήλωση του υπουργού της κυβέρνησης Α. Λοβέρδου ότι δέκα εκατομμύρια Ελληνες πληρώνουν ένα εκατομμύριο εργαζόμενους στο Δημόσιο. Ετσι βρήκαν έναν από τους μεγάλους «ένοχους» των ελλειμμάτων και του χρέους, τους εργαζόμενους στο Δημόσιο και ένα από τα μέσα αντιμετώπισης της κρίσης τάχα σε όφελος του λαού, ενώ πασχίζουν να σώσουν το κεφάλαιο. Βολική, αλήθεια, εκτίμηση για να οργανωθεί η πιο επιθετική αστική προπαγάνδα ενάντια σε μια μεγάλη μερίδα εργαζομένων και μάλιστα σε συνδυασμό με την επιδίωξη να στρέψουν τους υπόλοιπους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα ενάντιά τους, προκειμένου να υπονομεύσουν την πάλη ενάντια στις απολύσεις στο Δημόσιο. Ολη η προσπάθεια εντάσσεται στη δικαιολόγηση του μέτρου της λεγόμενης «εργασιακής» εφεδρείας που σπρώχνει στην απόλυση εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων στη δημόσια διοίκηση, στους δημόσιους οργανισμούς και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (πρώην ΔΕΚΟ). Η «εργασική εφεδρεία», δηλαδή η παραπομπή των εργαζομένων στο Δημόσιο στην ανεργία με πληρωμή του 60% του μισθού τους μόνο για ένα χρόνο, ουσιαστικά ένα επίδομα ανεργίας στο ύψος αυτού που δίνεται στον ιδιωτικό τομέα, σημαίνει στη συνέχεια απόλυση. Αιτιολογείται ως λύση που συμβάλλει στη μείωση των ελλειμμάτων, του χρέους, άρα και της αντιμετώπισης της κρίσης. Αλλά η κρίση καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, με πρώτη απ' όλες την εργατική δύναμη, δηλαδή τους εργαζόμενους, με άμεση συνέπεια την απότομη άνοδο της ανεργίας. Δεν οφείλεται στους εργαζόμενους, ούτε στους εργαζόμενους στο Δημόσιο, αλλά στην υπερσυσσώρευση κερδών και κεφαλαίου. Η αντιμετώπιση των δημοσίων ελλειμμάτων και του κρατικού χρέους αποσκοπεί στην εξασφάλιση κρατικού χρήματος προς τους επιχειρηματικούς ομίλους για επενδύσεις, ως ένα από τα μέσα για την έξοδο από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Στα θύματα αυτής της υπόθεσης και οι εργαζόμενοι στο δημόσιο, όπως και στον ιδιωτικό τομέα.

Το συγκεκριμένο μέτρο είναι όπλο πολέμου ενάντια σ' όλη την εργατική τάξη. Γιατί αυξάνει πολλαπλάσια την ανεργία. Η ανεργία, σύμφυτη με τον καπιταλισμό, δεν αντιμετωπίζεται στα πλαίσιά του, αφού η παραγωγικότητα της εργασίας αυξάνεται με την αλλαγή στην οργανική σύνθεση του κεφαλαίου, που σημαίνει ότι τα μέσα παραγωγής με λιγότερους εργαζόμενους παράγουν πολλαπλάσια σε σχέση με πριν. Οσοι περισσεύουν περνάνε τον «εφεδρικό στρατό των εργατών», δηλαδή στην ανεργία. Η κρίση λόγω μείωσης της παραγωγής επίσης ωθεί σε τεράστια άνοδο της ανεργίας. Οι απολύσεις στο Δημόσιο αυξάνουν ακόμη περισσότερο την ανεργία. Αυτό γίνεται εργαλείο στα χέρια καπιταλιστών, κράτους, κυβερνήσεων για να συνθλίβουν τους εργάτες. Να δίνουν μισθούς για «μισό κομμάτι ψωμί», να επιβάλλουν εργασιακές σχέσεις - λάστιχο, να εντατικοποιούν τη δουλειά, να απολύουν και να προσλαμβάνουν ό,τι ώρα θέλουν, με όποιους όρους θέλουν, να τσακίζουν τις συλλογικές συμβάσεις και κάθε εργασιακό δικαίωμα, γενικά να κάνουν τη ζωή της εργατικής οικογένειας αβάσταχτη από την εξαθλίωση, επιδεινώνοντας στο έπακρο τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης.

Ολοι οι εργαζόμενοι σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα να μην ανεχτούν το μέτρο των απολύσεων στο Δημόσιο, υποκύπτοντας στην προπαγάνδα των αστικών κομμάτων για εξίσωση εργασιακών συνθηκών (έχει προηγηθεί η δραστική μείωση των μισθών)- είναι εξίσωση εξαθλίωσης. Τα βάσανα συνολικά της εργατικής τάξης πολλαπλασιάζονται τόσο που τη στέλνουν στην κόλαση σκοτώνοντας τη ζωή της. Να, γιατί πρέπει να είναι ενιαίος ο αγώνας όλων των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα ενάντια στην «εργασιακή εφεδρεία», σε ρότα απεγκλωβισμού από τα αστικά κόμματα. Οργάνωση και συμμετοχή στην ταξική πάλη, στη λαϊκή συμμαχία για την ανατροπή της πολιτικής και της εξουσίας του κεφαλαίου. Ορος, η συμπόρευση με το ΚΚΕ.