Η Ανατολική Μεσόγειος αποτελεί πεδίο έντονων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με επίκεντρο την ενέργεια και τους δρόμους μεταφοράς της. Ετσι οι αστικές τάξεις όλων των εμπλεκόμενων χωρών και τα μονοπώλιά τους την έχουν μετατρέψει σε «γεωστρατηγική σκακιέρα» όπου επιδίδονται στην κατάληψη θέσεων και αναδιαμορφώνουν νέες συμμαχίες. Είναι ενδεικτικές ορισμένες εξελίξεις του τελευταίου μόνο διαστήματος. Η Κύπρος ανακοίνωσε την πρόθεσή της να εξορύξει το φυσικό αέριο από το λεγόμενο «οικόπεδο 12» στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) σε συνεργασία με την ισραηλινή «Ντέλεκ» που συμμετέχει στην αμερικανονορβηγική «Νομπλ Ενερτζι», εταιρεία που διεξάγει έρευνες και στα γειτονικά με αυτό ισραηλινά κοιτάσματα. Η ισραηλινή κυβέρνηση πιέζει, αποκτώντας δικαίωμα εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων, να έχει και δικαίωμα στρατιωτικής παρουσίας στην ευρύτερη περιοχή για την προστασία, υποτίθεται, των «κοινών συμφερόντων» με την Κύπρο.

Σε αυτή τη συμμαχία αντιδρά η Τουρκία. Η πορεία του Κυπριακού και των ελληνοτουρκικών διευθετήσεων στο Αιγαίο συνδέεται άμεσα με αυτή την εξέλιξη. Ταυτόχρονα η διακοπή των σχέσεων Τουρκίας - Ισραήλ (που είχαν παλιότερα στρατηγική συμφωνία) γίνεται με αφορμή τη βάρβαρη ισραηλινή επίθεση σε τουρκικό πλοίο που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στην αποκλεισμένη Λωρίδα της Γάζας και είχε απροκάλυπτα την επίσημη στήριξη της τουρκικής κυβέρνησης. Η Τουρκία εμφανίζεται ως δήθεν προστάτης των Παλαιστινίων και ευρύτερα του μουσουλμανικού κόσμου, ωστόσο πίσω από αυτό βρίσκεται ουσιαστικά η διαμάχη για τις ζώνες επιρροής και την ενέργεια και το ρόλο της στα πλαίσια των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Στην ίδια ρότα βρίσκεται και η λεγόμενη «στρατηγική συνεργασία» Ελλάδας και Ισραήλ που επιβεβαιώθηκε και με την επίσκεψη αυτές τις μέρες του υπουργού Αμυνας της Ελλάδας στο Ισραήλ. Η Ελλάδα βεβαίως έχει συμφωνήσει και με την Τουρκία και δημιουργήθηκε μέχρι και Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Ελλάδας - Τουρκίας, με απώτερο στόχο τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου. Αυτό που επιβεβαιώνεται είναι ότι οι αστικές τάξεις προχωράνε τις κολεγιές τους, για να πετύχουν τη μεγαλύτερη κερδοφορία τους σε βάρος των λαών, εμπλέκοντάς τους στα επικίνδυνα «παιχνίδια» των οξύτατων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που ενίοτε λύνονται και μέσω πολέμων. Ετσι το αποδεδειγμένα κράτος-δολοφόνος των Παλαιστινίων, το Ισραήλ, ανάγεται σε «προνομιακό σύμμαχο» για την αστική τάξη της Ελλάδας όταν οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή μυρίζουν μπαρούτι για τη μοιρασιά της ενέργειας, ενώ οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή δε σταμάτησαν ποτέ (π.χ. στη Συρία και όχι μόνο).

Είναι φανερό ότι το «κουβάρι» των ανταγωνισμών περιπλέκεται και η ελληνική πλουτοκρατία επιδιώκει να εμπλακεί ακόμη περισσότερο γιατί αυτό προστάζουν τα συμφέροντά της. Από αυτή την ενδοϊμπεριαλιστική κόντρα για την ενέργεια και τις σφαίρες επιρροής εν μέσω παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, οι λαοί, και μέσα σε αυτούς και ο δικός μας, δεν έχουν να κερδίσουν απολύτως τίποτα. Κερδισμένα βγαίνουν μόνο τα μονοπώλια και οι κεφαλαιοκράτες. Οι λαοί αντίθετα μπορούν να εμπλακούν σε αντιπαραθέσεις και πιθανές συρράξεις και αιματοκυλίσματα (βλέπε π.χ. Λιβύη) με την εκδήλωση διαφωνιών στη μοιρασιά της λείας. Μοναδικό πραγματικό αντίβαρο για τους λαούς είναι το δυνάμωμα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, της διεθνιστικής αλληλεγγύης και της σύγκρουσης με την εξουσία των μονοπωλίων σε κάθε χώρα, ώστε οι ίδιοι να γίνουν κυρίαρχοι του πλούτου τους και να μπορούν να αναπτύξουν την αμοιβαία επωφελή συνεργασία μεταξύ τους.