Icon

Τα δημοψηφίσματα που σχεδιάζει η κυβέρνηση δεν έχουν στόχο να καταγράψουν τη θέληση του λαού, αλλά να χειραγωγήσουν τη συνείδησή του και να νομιμοποιήσουν αντιδραστικές αλλαγές σε βάρος του

Συγκεκριμένα, προβλέπονται δύο τύποι δημοψηφίσματος. Ο πρώτος αφορά σε διεξαγωγή τους έπειτα από πρόταση της κυβέρνησης και απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας των βουλευτών για «κρίσιμα εθνικά θέματα εξωτερικής πολιτικής ή εθνικής άμυνας», αλλά και για ζητήματα που αφορούν στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή. Ο δεύτερος τύπος αφορά στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για ψηφισμένο νομοσχέδιο που ρυθμίζει σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, με εξαίρεση τα δημοσιονομικά, και απαιτεί πρόταση των 2/5 των βουλευτών και αποδοχή της από τα 3/5.

Το αν το αποτέλεσμα θα δεσμεύει την κυβέρνηση ή όχι θα εξαρτάται απ' τη συμμετοχή στο δημοψήφισμα, που θα πρέπει να ανέρχεται στο 50% του εκλογικού σώματος στην περίπτωση που αυτό αφορά σε ψηφισμένο νομοσχέδιο. Σε περίπτωση που αφορά σε κρίσιμο εθνικό θέμα, το ποσοστό μένει να καθοριστεί κατά την επεξεργασία του σχεδίου νόμου στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής.

Το νομοσχέδιο προβλέπει ότι δε θα διατίθεται κρατική χρηματοδότηση στους φορείς που θα συμμετέχουν στη διενέργεια δημοψηφίσματος. Ακόμη, θεσπίζεται όριο τόσο για τις δαπάνες τους όσο και για τη χρηματοδότησή τους από φυσικά πρόσωπα, ενώ απαγορεύεται να χρηματοδοτηθούν, μεταξύ άλλων, από ιδιοκτήτες ή εκδότες ημερήσιων ή περιοδικών εντύπων πανελλήνιας ή τοπικής κυκλοφορίας ή που είναι ιδιοκτήτες ραδιοφωνικών ή τηλεοπτικών, εν γένει, σταθμών. Η οικονομική τους διαχείριση θα ελέγχεται από την ομώνυμη Επιτροπή της Βουλής. Επιπλέον, ισχύουν οι απαγορεύσεις στη δημόσια προβολή μηνυμάτων που προβλέπονται στην εκλογική νομοθεσία.

Πρόγευση των επιζήμιων για το λαό προθέσεων και σχεδιασμών της κυβέρνησης δίνει το μέρος του νομοσχεδίου που αφορά στον προεκλογικό αγώνα, αφού προβλέπεται ένα καθ' όλα βολικό για την ίδια τσουβάλιασμα δυνάμεων κάτω απ' την ταμπέλα του «Οχι» ή του «Ναι». Επικαλούμενη την εμπλοκή στη διενέργεια του δημοψηφίσματος όχι μόνο των κομμάτων «αλλά και ενώσεων προσώπων, επιστημονικών, επαγγελματικών ή συνδικαλιστικών οργανώσεων και κάθε άλλης οργάνωσης της κοινωνίας των πολιτών», προτείνει τη συγκρότηση δύο Επιτροπών προεκλογικού αγώνα. Στη μία θα συνωστίζονται όσοι τοποθετούνται θετικά στο ερώτημα του δημοψηφίσματος και στην άλλη όσοι τοποθετούνται αρνητικά!

Σε καθεμιά θα διατίθεται ίδιος χρόνος στα ΜΜΕ για να προβάλλει τις θέσεις της και τα μέλη της θα αποφασίζουν πώς θα μοιράζουν μεταξύ τους το χρόνο αυτό. Με δεδομένο το ανεξέλεγκτο της συμμετοχής, γίνεται κατανοητό ότι ουσιαστικά θα καταπνίγεται η έκφραση ανεπιθύμητων για την κυρίαρχη πολιτική απόψεων, αφού αντικειμενικά όσο περισσότεροι οι συμμετέχοντες, τόσο λιγότερος ο χρόνος που θα τους αναλογεί για προβολή των θέσεών τους. Εξάλλου, το νομοσχέδιο δεν προβλέπει προβολή των θέσεων ενός φορέα ή κόμματος που δεν επιθυμεί να συμμετάσχει σε καμία απ' τις δύο επιτροπές.

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση επιχειρεί με τον τρόπο αυτό να εμποδίσει την ουσιαστική προβολή θέσεων κομμάτων όπως το ΚΚΕ, γνωρίζοντας την απήχησή τους στο λαό και να τα εξαναγκάσει σε ένα αποστεωμένο «Ναι» ή «Οχι». Παραπέρα, το άθροισμα στην ίδια επιτροπή ετερόκλητων ομάδων και δυνάμεων που, για τους δικούς της λόγους η καθεμία, θα συμπίπτουν στην τοποθέτησή τους στο ερώτημα του δημοψηφίσματος, θα επιτρέψει στην κυβερνητική προπαγάνδα να οργιάσει για τη χειραγώγηση των λαϊκών συνειδήσεων.

Για παράδειγμα, αν στην ίδια επιτροπή συμμετέχουν μια ακροδεξιά οργάνωση και ένα εργατικό σωματείο, το αντίπαλο στρατόπεδο θα αναδείξει το γεγονός της συστέγασης κάτω από την ίδια μονολεκτική απάντηση στο δημοσκοπικό ερώτημα, αποκρύπτοντας βεβαίως τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει αυτό, και θα τους ταυτίσει, προκειμένου να δημιουργήσει αντιδραστικά αντανακλαστικά και να προσεταιριστεί το εκλογικό σώμα.

Ο λαός οφείλει να δει κάτω απ' το «δόλωμα» το «αγκίστρι» που παραμονεύει. Την κυβέρνηση δεν την πήρε ο πόνος για τα δημοκρατικά και άλλα δικαιώματα του λαού, άλλωστε τα χτυπάει αλύπητα εδώ και δύο χρόνια. Αν ήθελε τη λαϊκή ετυμηγορία θα μπορούσε να προκηρύξει εκλογές και ο λαός να κρίνει με την ψήφο του συνολικά την πολιτική της και την πολιτική όλων των κομμάτων. Αυτό που θέλει είναι να εκμαιεύσει εκβιαστικά τη συναίνεση του λαού σε μια σειρά αντιδραστικές αποφάσεις και μέτρα, ευελπιστώντας τα δημοψηφίσματα να λειτουργήσουν σαν βαλβίδα εκτόνωσης της συσσωρευμένης λαϊκής αγανάκτησης.

Με τον ίδιο τρόπο λειτούργησαν τα δημοψηφίσματα και σε άλλες χώρες της ΕΕ, όπως στην Ιταλία, όπου έγιναν προγεφύρωμα για να περάσουν αντεργατικές αλλαγές στο δημόσιο τομέα, σε βάρος συνολικά των εργαζομένων. Στον αντίποδα, εκεί όπου το αποτέλεσμα ξέφυγε από τον έλεγχο της κυρίαρχης προπαγάνδας, όπως στην περίπτωση των δημοψηφισμάτων για το «ευρωσύνταγμα» στην Ιρλανδία και σε άλλες χώρες, το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου ακύρωσε επί της ουσίας την απόφαση και επανήλθε με ενισχυμένο το οπλοστάσιό του ενάντια στις λαϊκές συνειδήσεις, για να αποσπάσει το επιθυμητό για τους αστούς και την καπιταλιστική ΕΕ αποτέλεσμα.

Οι αλλαγές που θα επιδιώξει να περάσει αφορούν στη χρηματοδότηση και τη λειτουργία των κομμάτων και του Κοινοβουλίου, στο εκλογικό σύστημα, στη Δικαιοσύνη και το συνδικαλιστικό κίνημα, για τις οποίες προϊδεάζει και το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα». Αλλαγές στην κατεύθυνση της θωράκισης της αστικής εξουσίας και του αστικού πολιτικού συστήματος σε μια περίοδο που νιώθει καυτή στο σβέρκο του την ανάσα ενός εξοργισμένου λαού. Τον οποίο επί μακρόν προσπαθούν να πείσουν ότι για την κρίση δε φταίει το κεφάλαιο και η πολιτική που το μπούκωνε με ζεστό χρήμα, αλλά οι δήθεν δυσλειτουργίες και στρεβλώσεις του πολιτικού συστήματος. Οτι ευθύνονται όλα τα κόμματα. Οτι τα χρέη προήλθαν τάχα απ' την κακή διαχείριση.

Πάνω σ' αυτή την προπαγάνδα θα πατήσουν για να πάρουν τις απαντήσεις που θέλουν από την κάλπη. Κι αφού η συνείδηση του λαού θα βομβαρδίζεται με κινδυνολογία, ψέματα και εκβιασμούς, ώσπου να γίνει πολτός, θα τον καλούν, π.χ., να εγκρίνει τις αλλαγές στη χρηματοδότηση των κομμάτων, ενδεδυμένες με το μανδύα της «διαφάνειας» και με το παραμύθι ότι το αστικό σύστημα και ο καπιταλισμός μπορούν να αυτοκαθαρίζονται και να είναι δίκαιοι, αν λειτουργούν «σωστά» οι θεσμοί τους. Ετσι, με «διαφάνεια», τα αστικά κόμματα θα συνεχίσουν να δρουν για το συμφέρον της τάξης τους, με ενισχυμένη την αμοιβαία επωφελή σχέση «αίματος» που τους ενώνει, μεγαλώνοντας ταυτόχρονα τα εμπόδια στη δράση του ΚΚΕ για τα συμφέροντα της τάξης που αυτό εκφράζει και εκπροσωπεί.

Ο λαός να έχει καθαρό: Οσο πιο αποτελεσματικό γίνεται το αστικό πολιτικό σύστημα στη διαχείριση των μονοπωλιακών συμφερόντων, τόσο χειρότερα για τον ίδιο και τα συμφέροντά του. Κερδισμένη όπως πριν θα παραμείνει η πλουτοκρατία. Να έχει καθαρό ότι με τα δημοψηφίσματα η άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό θα κερδίζουν χρόνο σε βάρος του. Θα τον εγκλωβίζουν σε ψεύτικα διλήμματα, θα τον φέρνουν στα μέτρα τους με τους μηχανισμούς και τα μέσα που διαθέτουν. Εγκαιρα, λοιπόν, να προετοιμαστεί για να αχρηστέψει την παγίδα που του στήνουν. Εχει πρόσφορο και αποτελεσματικό τρόπο να εκφράσει την οργή και τα αιτήματά του: Τον αγώνα του, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης.