Κυριακή 4 Σεπτέμβρη 2011
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 24
ΔΙΕΘΝΗ
ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ
Ο πόλεμος συνεχίζεται ... μεταξύ «φίλων»

Και η συνάντηση στο Παρίσι των δήθεν «φίλων της Λιβύης» απέδειξε ότι η ενδοϊμπεριαλιστική φαγωμάρα για τη λεία του πλούτου της χώρας φουντώνει

Ολα τα «κοράκια» μαζεύονται σιγά σιγά, πάνω από τον πλούτο του λιβυκού λαού

Eurokinissi

Ολα τα «κοράκια» μαζεύονται σιγά σιγά, πάνω από τον πλούτο του λιβυκού λαού
Η «Ομάδα Επαφής» για τη Λιβύη μετατράπηκε σε «Ομάδα Φίλων της Λιβύης». Και έτσι η επόμενη φάση, και πιθανότατα η πλέον κρίσιμη, του πολέμου που δρομολόγησαν οι ιμπεριαλιστικοί διαγκωνισμοί στη βορειοαφρικανική χώρα, μόλις άρχισε και κανείς δε γνωρίζει πότε, αν και πώς θα τελειώσει. Αυτό προκύπτει πίσω από τα χαμόγελα, τα ευχολόγια και τις, μεθοδικά επαναλαμβανόμενες από τους δύο, έστω και τύποις, πρωτεργάτες της εισβολής (τον Νικολά Σαρκοζί και τον Ντέιβιντ Κάμερον) επισημάνσεις περί «της επιτυχούς κατάληξης της προσπάθειας του λιβυκού λαού», που χαρακτήρισαν την πρώτη σύνοδο των «Φίλων» στο Παρίσι, την Πέμπτη.

Οπως φάνηκε, δύο ήταν οι άμεσοι στόχοι της συνόδου της Πέμπτης: η έναρξη σταδιακής αποδέσμευσης των «παγωμένων» περιουσιακών στοιχείων του λιβυκού καθεστώτος (εγκρίθηκαν ήδη 15 δισ. δολάρια από τα δεκάδες δισ. που βρίσκονται σε λογαριασμούς, επενδύσεις και ακίνητα) προκειμένου να χρηματοδοτηθεί το αντικαθεστωτικό Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο για ν' αναλάβει το ρόλο του ως «κυβέρνηση» της χώρας και η συναίνεση στην παράταση της ΝΑΤΟικής στρατιωτικής εμπλοκής, προς το παρόν με το πρόσχημα της συνέχισης του ανθρωποκυνηγητού του ίδιου του Καντάφι, των γιων, των συνεργατών αλλά και των δυνάμεων που παραμένουν πιστές σε αυτόν. Προκειμένου να επιτευχθούν οι δύο αυτοί στόχοι ήταν απαραίτητη η διεύρυνση της Ομάδας Επαφής με τη συμμετοχή και εκείνων των δυνάμεων που δε συμμετείχαν άμεσα στον πόλεμο καθώς χωρίς τη συναίνεσή τους δε θα μπορούσε να επιτευχθεί, καταρχήν, η αποδέσμευση των «παγωμένων» λιβυκών περιουσιακών στοιχείων.

Επανεμφάνιση των «απρόθυμων φίλων»

Το αντάλλαγμα για αυτή τη συναίνεση, όπως τονίστηκε απροκάλυπτα κυνικά, τόσο από τη ρωσική όσο και την κινεζική αντιπροσωπεία (που ως μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας θα μπορούσαν να μπλοκάρουν, όπως το έκαναν μόλις πριν λίγα 24ωρα, τη διαδικασία αποδέσμευσης) είναι η «διασφάλιση και των δικών τους οικονομικών συμφερόντων στη Λιβύη». Ετσι, όχι μόνο παρευρέθηκαν, αυτή τη φορά, στη σύνοδο στο Παρίσι (με την Μόσχα να κάνει ένα ακόμη βήμα αναγνωρίζοντας το αντικαθεστωτικό Μεταβατικό Συμβούλιο) αλλά πλέον έχουν λόγο και προφανέστατα θα τον χρησιμοποιήσουν στη συζήτηση που μόλις άρχισε για το πώς θα διανεμηθεί σε πρώτη φάση ο λιβυκός ενεργειακός πλούτος και μια σειρά από άλλες «επενδύσεις» (κατασκευαστικά έργα, έργα υποδομής κ.λπ.) στο πλαίσιο της «ανασυγκρότησης» της χώρας.

Επίσης, έχουν λόγο και στο πώς θα διαμορφωθεί η επόμενη μέρα σε επίπεδο πολιτικού σκηνικού στη χώρα, δηλαδή ποιος και σε ποιο βαθμό θα επηρεάζει τι στην ηγεσία του προτεκτοράτου που προκύπτει στη βόρεια Αφρική. Η δεύτερη αυτή διαδικασία, η οποία είναι προφανές ότι έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία και ως προς τη διανομή της λείας του λιβυκού πλούτου, αλλά και ως προς τη διασφάλιση της ηρεμίας που είναι αναγκαία για να ευοδώσουν όλες αυτές οι «επενδύσεις», έβαλε το μανδύα του ΟΗΕ με τη μορφή της παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας αλλά και με τη μορφή της «υποστήριξης της μετάβασης της χώρας στη δημοκρατία».

Ο ΟΗΕ ως «κάλυψη»

Η εμπλοκή του ΟΗΕ ήταν μάλλον κάτι αναμενόμενο, αφού σε μια προσπάθεια να ελαχιστοποιηθούν οι αντιδράσεις στην αραβική κοινή γνώμη στην περίπτωση της Λιβύης, εξαρχής επιλέχτηκε η ανάμιξη και αραβικών ηγεσιών αλλά και του ίδιου του Οργανισμού με την απόφαση 1973, η οποία λειτούργησε ως πλαίσιο για την εξαπόλυση της ΝΑΤΟικής επέμβασης. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι οι ενδο-ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί γίνεται προσπάθεια να επανέλθουν τυπικά στο πεδίο από όπου άρχισαν: εντός του ΟΗΕ και ιδιαίτερα του Συμβουλίου Ασφαλείας, έτσι ώστε να αποφευχθεί, όσο είναι δυνατόν, η στοχοποίηση συγκεκριμένων δυνάμεων από τη λαϊκή οργή. Επίσης, με τον τρόπο αυτό, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, γίνεται μια απόπειρα περιορισμού των ανταγωνισμών αυτών σε «ασφαλή επίπεδα», δηλαδή σε επίπεδα τέτοια που, αρχικώς, αποκλείουν πιο άμεσες, και επικίνδυνες, ενδο-ιμπεριαλιστικές ρήξεις.

Εντούτοις, οι εκτιμήσεις για το κλίμα εντός των κόλπων του Συμβουλίου Ασφαλείας ως προς το ζήτημα, κάθε άλλο παρά ηρεμία προβλέπουν. Οι πληροφορίες περί μυστικών προνομιακών συμφωνιών μεταξύ ορισμένων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των αντικαθεστωτικών, όπως π.χ. η επιστολή που αποκάλυψε η εφημερίδα «Λιμπερασιόν», σύμφωνα με την οποία το γαλλικό κεφάλαιο είχε διασφαλίσει, ήδη, από τις 3 Απρίλη, προνομιακά το 35% του λιβυκού αργού πετρελαίου με αντάλλαγμα την αδιάλειπτη στήριξή του προς τους αντικαθεστωτικούς (γι' αυτό και η βιασύνη Σαρκοζί να αναγνωρίσει το Συμβούλιο και να υπάρξει στρατιωτική επέμβαση), προμηνύουν σκληρές κόντρες σε όλα τα επίπεδα. Ουδείς, εννοείται, μπορεί ν' αποκλείσει ότι υπάρχουν ανάλογες μυστικές συμφωνίες και με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που έσπευσαν να εκφράσουν εμπράκτως την «ανθρωπιστική τους ευαισθησία ανακαλύπτοντας αίφνης το απεχθές πρόσωπο του Καντάφι», όπως π.χ. η Βρετανία ή και οι ΗΠΑ.

Πράκτορες, ισλαμιστές και νέο πεδίο ξένων παρεμβάσεων

Σε αυτούς τους διαγκωνισμούς, θα πρέπει κανείς να προσθέσει και το γεγονός ότι γίνεται ολοένα πιο σαφές ότι το μέτωπο των αντικαθεστωτικών κάθε άλλο παρά αρραγές είναι. Ηδη, σωρεία πληροφοριών έρχεται στο φως της δημοσιότητας που αποκαλύπτει τη δράση ανθρώπων ξένων μυστικών υπηρεσιών αλλά και γνωστών ισλαμιστών στις τάξεις των «μαχητών της λιβυκής ελευθερίας».

Το πιο ηχηρό όνομα των αποκαλύψεων είναι αυτό του νυν στρατιωτικού διοικητή της Τρίπολης, Αμπντελχακίμ Μπελχάτζ. Ιδρυτής και ηγέτης της Λιβυκής Ισλαμικής Ομάδας βρέθηκε στο Αφγανιστάν κυνηγημένος από τον Καντάφι, συνελήφθη από τη CIA, κρατήθηκε στις μυστικές φυλακές της, παραδόθηκε στον Καντάφι το 2004 που τον απελευθέρωσε με γενική αμνηστία το 2010, για να τον αξιοποιήσουν οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες φέτος. Μια τελευταία πληροφορία, από το Nation, αναφέρει επίσης ότι τουλάχιστον 1.500 Ουζμπέκοι, Χαζάροι, και λιγότεροι Πέρσες, πολεμούν εδώ και καιρό με τους αντικαθεστωτικούς, αφού στρατολογήθηκαν από τη CIA στο Μαζάρ ι Σαρίφ, στο βόρειο Αφγανιστάν. Ο κατάλογος των ονομάτων με πρώην μουτζαχεντίν, που αίφνης αναβαπτίστηκαν και «μάχονται για τη δημοκρατία στη Λιβύη», όπως όλα δείχνουν δε θα κλείσει σύντομα.

Την ίδια στιγμή, οι ισλαμιστικές αυτές δυνάμεις φέρονται να βρίσκονται σε αντιπαράθεση με τους μη ισλαμιστές αντικαθεστωτικούς, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται τόσο πρώην στενοί συνεργάτες του Καντάφι μέχρι την τελευταία στιγμή (π.χ. το κορυφαίο στέλεχος του Συμβουλίου, Μουστάφα Αμπντούλ Τζαλίλ), όσο και πράκτορες, όπως είναι το, επίσης στρατιωτικό στέλεχος των αντικαθεστωτικών, Χαλίφα Χάφτερ. Ο Χάφτερ επέστρεψε στη Λιβύη από τις ΗΠΑ στις 18 Μάρτη, όπου είχε μεταφερθεί από τη CIA μετά από την αποτυχημένη προσπάθειά του ν' ανατρέψει τον Καντάφι, από το Τσαντ, έχοντας υπάρξει επί 18 χρόνια, επίσης, «στενός συνεργάτης» του συνταγματάρχη. Κατά ορισμένες πληροφορίες, οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις διάφορες τάσεις των αντικαθεστωτικών, στις οποίες θα πρέπει να συμπεριληφθούν και οι διαφορετικές φυλές, έχουν, ήδη, αρχίσει να καταμετρούν ακόμη και ανθρώπινες απώλειες.

Είναι μάλλον ξεκάθαρο ότι οι αντιθέσεις αυτές θα ενισχυθούν ακόμη περισσότερο όσο το αντικαθεστωτικό Συμβούλιο θα αναλαμβάνει εξουσίες (και η κάθε πλευρά θα επιδιώκει να εφαρμόσει τις δικές της προτεραιότητες). Είναι επίσης προφανές ότι αυτές οι διαφωνίες εντός των αντικαθεστωτικών θα αξιοποιηθούν από ιμπεριαλιστικές και περιφερειακές δυνάμεις προκειμένου η κάθε μία ξεχωριστά να ενισχύσει τα ερείσματά της στην πολιτική σκηνή της Λιβύης άρα και τα συμφέροντά της.

Παράλληλα, μπορούν κάλλιστα να αξιοποιηθούν ως πρόσχημα για την παράταση επ' άπειρον της άμεσης κηδεμονίας της χώρας και της παρουσίας ξένων δυνάμεων, π.χ. υπό το μανδύα της αστυνομικής δύναμης του ΟΗΕ της οποίας η ανάπτυξη ήδη δρομολογείται, για να διασφαλιστεί μια στοιχειώδης τάξη και εδαφική ενότητα που δε θα εμποδίσει την εκμετάλλευση του πλούτου της. Ουδείς, φυσικά, μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο οι αντιθέσεις αυτές, εντός και εκτός Λιβύης, να σύρουν τη χώρα σε ένα φαύλο κύκλο ανεξέλεγκτης βίας μετατρέποντάς την στην καλύτερη περίπτωση σε Ιράκ και στη χειρότερη σε Σομαλία.

Υποκρισία χωρίς τέλος

Αν κάτι πλέον είναι απολύτως προφανές, είναι η υποκρισία της δήθεν «ανθρωπιστικής ευαισθησίας» εκείνων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και όλων των προθύμων (ανάμεσά τους και της ελληνικής κυβέρνησης) που έσπευσαν να συνταχθούν με τους αντικαθεστωτικούς αλλά και εκείνων που δεν το έπραξαν δήθεν στο όνομα του λιβυκού λαού περιμένοντας να γείρει κάπου η πλάστιγγα, με γνώμονα τα συμφέροντά τους και όχι φυσικά τον αυταρχισμό τού, μέχρι εκείνη τη στιγμή, «καλού συμμάχου» τους Καντάφι. Ο «πόνος» τους για το λιβυκό λαό εκφράζεται, και σήμερα, με εξαιρετικά γλαφυρό τρόπο.

Υπόσχονται σταθερή βοήθεια για «ανασυγκρότηση σε επίπεδο υποδομών και παροχής άμεσης ανθρωπιστικής βοήθειας», δηλαδή για αντιμετώπιση των δεινών που η ιμπεριαλιστική επέμβαση προκάλεσε (στο καθεστώς Καντάφι μπορεί κανείς να προσάψει πολλά, αλλά όχι έλλειψη υποδομών και τροφίμων ή φαρμάκων). Η «ανασυγκρότηση» θα γίνει με τα λεφτά του ίδιου του λιβυκού λαού (εκείνα που το καθεστώς είχε απομυζήσει και σωρεύσει στα διάφορα περιουσιακά του στοιχεία ανά τον κόσμο). Και η όλη αυτή «υποστήριξη» έχει ως στόχο να διασφαλιστούν οι συνθήκες εκείνες που θα επιτρέψουν την καλύτερη δυνατή εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών πάλι του ίδιου του λιβυκού λαού και την κατασκευή διαφόρων «έργων» που, επίσης, έχουν στόχο να τον απομυζήσουν!


Ελένη Μαυρούλη


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ