«Τα περισσότερα έργα αυτής της κατηγορίας τα έχουν δημιουργήσει μεγάλοι καλλιτέχνες μέσα σε άθλιες συνθήκες ζωής, με στερήσεις.. Μετά το θάνατό τους γίνονται πηγή πλουτισμού για μεγαλεμπόρους και μεσάζοντες, αλλά και για το κράτος, που εισπράττει τεράστια ποσά από τα εισιτήρια στα μουσεία. Αυτό ισχύει και για καλλιτέχνες σύγχρονους. Η τιμή του έργου απογειώνεται όταν το έργο φεύγει από τον καλλιτέχνη, που αγνοεί πλέον τη διαδρομή του.

Οι καλλιτέχνες πουλάνε, ξέροντας ότι πουλάνε ένα μέρος της ψυχής τους, όπως ο εργάτης δουλεύει στο εργοστάσιο και πουλάει την εργατική του δύναμη. Στον καπιταλισμό, η Τέχνη δεν μπορεί να ασκήσει, παρά σε μικρό βαθμό, την κοινωνική της λειτουργία. Το κράτος, μετά το "Μάαστριχτ", βάζει ολοκληρωτικά ρυθμιστή της παραγωγής και διακίνησης της Τέχνης το κεφάλαιο, εμποδίζοντας, όχι μόνο την ελεύθερη επαφή του λαού με την Τέχνη, αλλά και και την ελευθερία της έκφρασης, γιατί η "Αγορά" παρεμβαίνει και στο περιεχόμενο της Τέχνης.

Η Τέχνη είναι κοινωνικό αγαθό. Απαιτείται να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ανεμπόδιστης καλλιτεχνικής δημιουργίας. Σημαίνει: α) Δημόσιο φορέα διακίνησης και (ανα)παραγωγής των έργων τέχνης, που θα δρα, μέσα από δημόσιες εκθέσεις, μέσα από την παρουσία της Τέχνης στην καθημερινότητα των εργαζομένων, στους δημόσιους χώρους, στις καλλιτεχνικές εφαρμογές, σε "ανοιχτά" μουσεία β) εξασφάλιση της ζωής των καλλιτεχνών, δωρεάν παροχές υγείας, πρόνοιας, εργαστηριακών υποδομών και υλικών. Κοινωνικό μισθό για τους καλλιτέχνες, που απαλλαγμένοι από τα δεσμά της επιβίωσης και της "αγοράς" θα έχουν την υποχρέωση να ανταποκρίνονται στις κοινωνικές ανάγκες, με παραγγελίες, μέσα από Καλλιτεχνικούς Διαγωνισμούς, με παροχή καλλιτεχνικών υπηρεσιών (διδασκαλία, καλλιτεχνική επιμέλεια, εφαρμογές κλπ) γ) Αισθητική αγωγή για όλους και Καλλιτεχνική παιδεία. Αυτός ο "άλλος δρόμος" μπορεί να υπάρξει μόνο μέσα σε Λαϊκή Εξουσία και Λαϊκή Οικονομία, στο Σοσιαλισμό. Για να μπουν οι βάσεις ώστε στο μέλλον να μην υπάρχουν ζωγράφοι, αλλά "άνθρωποι που κοντά στ' άλλα ζωγραφίζουν" (Κ. Μαρξ)».