«Η πείνα στο Κέρας της Αφρικής είναι απαράδεκτη αν συλλογιστεί κανείς τους οικονομικούς πόρους και την τεχνολογία που διαθέτει η διεθνής κοινότητα», δήλωσε χτες ο Ζακ Ντιούφ, διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ (FAO), αναφερόμενος στην άρνηση πολλών καπιταλιστικών χωρών να χρηματοδοτήσουν, όπως είπε, «πλήρη επενδυτικά προγράμματα» για την αναζωογόνηση της οικονομίας ανατολικο-αφρικανικών χωρών.

Ομως, ο Ντιούφ κάνει σαν να ανακάλυψε την Αμερική! Είναι γνωστές, άλλωστε, εδώ και δεκαετίες οι μέθοδοι και οι ευφάνταστοι τρόποι επεμβάσεων που πραγματοποιούνται από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε σημαντικές γεωπολιτικά περιοχές του πλανήτη (όπως το Κέρας της Αφρικής με «θέα» στην Αραβική Χερσόνησο και στις πολυσύχναστες διεθνείς ναυτιλιακές οδούς προς τη νότια Ασία...). Πρώτα δημιουργούν το πρόβλημα (ντόπιες συγκρούσεις που μετεξελίσσονται σε πολέμους μακράς διάρκειας, φτώχεια, διαφθορά, πείνα) και μετά επιβάλλουν «λύσεις» κομμένες και ραμμένες στα μέτρα τους (π.χ. «ανθρωπιστικές» στρατιωτικές αποστολές, στυγνές στρατιωτικές επιδρομές, διεθνείς συνδιασκέψεις για τη συγκέντρωση «αρωγής» και διανομή της από διεθνείς και ντόπιες «συνεργαζόμενες» Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις κ.λπ.).

Οι πρόσφατες αποκαλύψεις μερίδας του διεθνούς Τύπου για την κλοπή έως και του 50% των τροφίμων και των φαρμάκων που στέλνει το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Τροφίμων του ΟΗΕ από ντόπιους και ξένους εργολάβους ή μεσάζοντες μεταξύ τοπικών και διεθνών «ανθρωπιστικών» οργανώσεων, από ξένους και ντόπιους στρατιώτες και αξιωματούχους, μάλλον εντάσσεται στο ίδιο παιχνίδι ιμπεριαλιστικής υποκρισίας...

Στη Σομαλία, όπου μέσα σε ένα τρίμηνο πέθαναν 29.000 παιδιά ως πέντε χρόνων από την πείνα, ο θάνατος από πείνα δεν είναι συνέπεια «φυσικής καταστροφής» και «ακραίων καιρικών φαινομένων». Είναι άθροισμα πολυποίκιλων και μακροχρόνιων επεμβάσεων που εντάθηκαν και κλιμακώθηκαν με δραματικές συνέπειες για το σομαλικό λαό, ιδιαίτερα μετά την ανατροπή της ΕΣΣΔ και την αυτο-αναγόρευση των ΗΠΑ σε παγκόσμιο «χωροφύλακα».

Η επέμβαση του ΟΗΕ το 1992 έφερε τους Αμερικανούς στρατιώτες και τους κυανόκρανους στην περιοχή τάχα για να «σώσουν» και τότε τους Σομαλούς από την πείνα, μόνον που έφυγαν τρέχοντας από τα απροσδόκητα πυρά πολεμάρχων...

Μια δεκαετία μετά, ακολούθησε ο αμερικανικός και μετέπειτα «διεθνής αντιτρομοκρατικός» πόλεμος κατά ακραίων ισλαμιστών της «Αλ Κάιντα» («απότοκο» δημιούργημα Μουτζαχεντίν που είχαν γεννηθεί και εκπαιδευτεί στα «θερμοκήπια» της CIA στο Αφγανιστάν κατά της τότε ΕΣΣΔ) που στην περίπτωση της Σομαλίας εκφράστηκαν με την οργάνωση «Αλ Σαμπάμπ».

Το 2006 - 2007 είχαμε τη στυγνή στρατιωτική επέμβαση ΗΠΑ - Αιθιοπίας κατά της Σομαλίας, με δραματικές συνέπειες για το σομαλικό λαό, καθώς κόστισε εκατοντάδες νεκρούς και πολλές δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Η αμερικανοκίνητη επέμβαση βαφτίστηκε στη συνέχεια «Αποστολή της Αφρικανικής Ενωσης στη Σομαλία» (AMISOM) όπου 6.000 με 9.000 Αφρικανοί στρατιώτες υποτίθεται πως προσπαθούν να επιβάλουν την «ειρήνη», σκοτώνοντας ισλαμιστές και πολλές χιλιάδες αμάχους. Μόνον το πρώτο εξάμηνο του 2010 υπολογίζεται ότι σκοτώθηκαν πάνω από 4.000 άμαχοι κάθε ηλικίας από τις σφοδρές συγκρούσεις ισλαμιστών, στρατιωτών της (διορισμένης από τη Δύση και χώρες της Ανατολικής Αφρικής) Σομαλικής Μεταβατικής Κυβέρνησης και της AMISOM...

Και σήμερα; Σήμερα βρισκόμαστε σε ένα στάδιο έντασης της έμμεσης εμπλοκής ΗΠΑ και ΕΕ στην ατέλειωτη σομαλική σύρραξη μέσω της χρηματοδότησης και εκπαίδευσης Σομαλών και άλλων Αφρικανών στρατιωτών, μέσω της χορήγησης υποτιθέμενης «βοήθειας» δίχως βεβαίως να δίνεται ούτε δολάριο σε πραγματικά αναπτυξιακά σχέδια που θα βοηθήσουν το λαό να ορθοποδήσει από τη φτώχεια και να γίνει αφέντης στον τόπο του... Παράλληλα, το πρόσχημα της ξηρασίας και του λιμού βολεύει μια χαρά α) τις σκοτεινές ατζέντες διεθνών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που παίζουν παιχνίδια ιμπεριαλιστικής πολιτικής με τη φενάκη του «ανθρωπισμού», β) χώρες που επιχειρούν να αναδειχθούν σε ευρύτερες περιφερειακές δυνάμεις (π.χ. Τουρκία, όπου ο πρωθυπουργός της Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αναχώρησε χτες βράδυ για το Μογκαντίσου ως επικεφαλής «ανθρωπιστικής αποστολής» ή η Βρετανία που επιδιώκει να επιβάλει νεο-αποικιοκρατικές πολιτικές και στο Αφρικανικό Κέρας)...

Η ξηρασία και ο λιμός είναι συνεπώς «κερασάκι» στην τούρτα των πολύχρονων επεμβάσεων και των υποκριτικών αποστολών αρωγής σε μια πολύπαθη χώρα με σημαντική γεωπολιτική θέση.