Η πιο βολική εξήγηση για τα όσα συμβαίνουν παγκοσμίως στις χώρες του κεφαλαίου και την αδυναμία του συστήματος να βγει από τη φάση της κρίσης, είναι να μετρώνται οι νομοτέλειες της καπιταλιστικής οικονομίας με το λειψό μπόι των πολιτικών ηγεσιών και να αποδίδονται οι καταστροφικές για τους λαούς συνέπειες της κρίσης στα καμώματα των λεγόμενων οίκων αξιολόγησης.

Αλλιώς είναι τα πράγματα στη ζωή. Το πολιτικό προσωπικό, εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες, φρόντισε, μια χαρά, για την αλματώδη αύξηση των κερδών και της ισχύος του κεφαλαίου. Ποτέ στο παρελθόν, το σύστημα δεν είχε εξασφαλίσει τόσο μακρόχρονη και τόσο υψηλή κερδοφορία, για τους εκπροσώπους της άρχουσας τάξης. Κερδοφορία που στηρίχτηκε στην όλο και πιο άγρια εκμετάλλευση εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων, οι οποίοι, σε μιαν εποχή εκρηκτικής αύξησης του παραγόμενου πλούτου, αποτέλεσαν το στόχο και τα θύματα μιας συνεχούς και συνεχώς κλιμακούμενης βαρβαρότητας. Μόνο που σε καθεστώς αύξησης της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, όσο αυξάνεται η συγκέντρωση των κεφαλαίων που έχουν στην κατοχή τους οι κεφαλαιοκράτες, τόσο στενεύουν τα περιθώρια να μπορούν όλοι οι κεφαλαιοκράτες να βγάζουν κέρδη από την τοποθέτηση των κεφαλαίων τους.

Η πραγματικότητα αυτή οξύνει ακόμα περισσότερο τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους εκπροσώπους του κεφαλαίου, που ο καθένας προσπαθεί για δικό του λογαριασμό να ξεπεράσει το πρόβλημα, εντείνει τη διαπάλη ανάμεσα στις διάφορες ομάδες της άρχουσας τάξης, αποκαλύπτει τις αντιθέσεις ανάμεσα σε χώρες και ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς και ενώσεις. Με δυο λόγια, η επιδιωκόμενη από τους κεφαλαιοκράτες υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, στην ουσία λειτουργεί ως εκκολαπτήριο για το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, η οποία μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με την αποκατάσταση νέων ισορροπιών στην ίδια την καπιταλιστική κοινωνία. Ισορροπίες, που, και πάλι νομοτελειακά, εξασφαλίζονται μέσα από τη μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Και αυτό σημαίνει καταστροφή εργατικής δύναμης, δηλαδή μαζικές απολύσεις, μείωση των εργατικών απολαβών, επιδείνωση των συνθηκών απασχόλησης, ένταση της εκμετάλλευσης, κλείσιμο δεκάδων παραγωγικών μονάδων, απαξίωση του χρηματικού - τραπεζικού κεφαλαίου. Μόνο έτσι, πηγαίνοντας προς τα πίσω, μπορεί ο καπιταλισμός να ξαναπάρει μπρος και να συνεχίζει να εξασφαλίζει κέρδη για τους καπιταλιστές, μέχρι να ξεσπάσει η επόμενη κρίση.

Τα υπόλοιπα, το ανάστημα των πολιτικών και άλλα συναφή, αποτελούν σκέτη κοροϊδία και επιδιώκουν τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων από το κύριο, που είναι η καπιταλιστική κρίση και η προσπάθεια των κυβερνώντων να φορτώσουν όλα τα βάρη της στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, και σ' αυτόν τον τομέα μόνον ανικανότητα και αδιαφορία δεν μπορεί να καταλογίσει κάποιος, ας πούμε στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία μέσα σε ενάμιση χρόνο έφερε κυριολεκτικά τα πάνω - κάτω, έχοντας ήδη καταδικάσει στην ανέχεια εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά, με μοναδικό στόχο να συνεχιστεί η απρόσκοπτη στήριξη του κεφαλαίου.

Βέβαια, υπάρχει και ο άλλος δρόμος για την αντιμετώπιση της κρίσης. Προς τα μπρος. Ο δρόμος της διεκδίκησης διεξόδου προς όφελος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων συνολικά. Που θα χτυπήσει στη ρίζα τα ίδια τα αίτια που προκαλούν τις κρίσεις. Που θα απαλλάξει τους εργαζόμενους από τον κύριο φορέα τους, που είναι οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής και η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.