Μια από τις αγαπημένες εκφράσεις των επιστημόνων στο χώρο της φυσικής είναι πως το πέταγμα μιας πεταλούδας στο Πεκίνο μπορεί να προκαλέσει θύελλα στο Παρίσι. Το σίγουρο σήμερα είναι πως κάθε εξέλιξη στην Κίνα βυθίζει ακόμα πιο χαμηλά την τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης σ' όλον τον κόσμο. Κρατάμε από το σχετικό ρεπορτάζ το στοιχείο που αναφέρει ότι το 1/3 του μισθού του Κινέζου εργαζόμενου πάει για τρόφιμα. Είναι ένα ακόμα στάνταρ που αργά ή γρήγορα θα φτάσει κι εδώ σαν μέτρο σύγκρισης και πρόκλησης για εξομοίωση προς τα κάτω. Κρατάμε και την ανησυχία των καπιταλιστών για την «υπερθέρμανση» της κινέζικης οικονομίας. Για το γεγονός, δηλαδή, πως κι εκεί οι καπιταλιστές - παρά τους κινέζικους μισθούς - αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα: Πώς και πού να επενδύσουν τα τρομερά κέρδη τους, ώστε να συνεχίζουν να φέρνουν νέα κέρδη.

Τι κακό κι αυτό, τι κλάμα: «Χρεοκοπούν και την Ευρώπη» ο τίτλος στην «Αυγή». Ούτε συγγενείς να ήτανε των τεθλιμμένων καπιταλιστών δεν θα έκλαιγαν έτσι.

Πέρα απ' την πλάκα, στον ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να σπέρνουν σύγχυση. Μιλάνε για κατώτερους των περιστάσεων πολιτικούς, όταν αυτοί είναι απλά εκπρόσωποι της αστικής τάξης. Μιλάνε για χάος και ασυναρτησία, όταν πρόκειται για έναν άγριο πόλεμο μεταξύ καπιταλιστών. Και κλαίνε για την ελεγχόμενη χρεοκοπία σα να είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ανησυχεί η εργατική τάξη και όχι ένα άγριο παζάρι μεταξύ καπιταλιστών για το ποιος, πόσο και πώς θα χάσει.

Οι επισημάνσεις γίνονται, γιατί είναι κρίσιμο για την εργατική τάξη να 'χει απόλυτα καθαρό ποιος είναι ο αντίπαλος, για να 'χει καθαρό και πώς θα τον παλέψει. Κάθε σύγχυση σ' αυτό το ζήτημα, είναι όπλο υπέρ του αντιπάλου.

Στην κορύφωση της κρίσης, το αίτημα για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία πρέπει να γίνει κυρίαρχο, κι όχι να υπονοείται πως η σωτηρία βρίσκεται στην αντικατάσταση των «κατώτερων των περιστάσεων» με «ανώτερους».

Η σωτηρία αυτής ή της άλλης τράπεζας πρέπει να αφήνει παγερά αδιάφορη την εργατική τάξη που έχει ανάγκη μια διαφορετική οικονομία χωρίς τους καπιταλιστές για να δει άσπρη μέρα. Ο ισχυρισμός περί «ασυναρτησίας» σπέρνει σύγχυση, καλλιεργεί αυταπάτη και αναμονή μέχρι να βρουν κοινή γλώσσα αυτοί που αντιμάχονται. Για την εργατική οικογένεια, η χρεοκοπία είναι ήδη εδώ, αυτό πρέπει να αντιμετωπίσει κι όχι να αγωνιά για το ποιος καπιταλιστής θα χάσει και πόσο.

Οι θέσεις που διατυπώνονται στην «Αυγή» δεν είναι διαφορετικές από αυτές που γράφονται στο σύνολο του αστικού Τύπου. Οπου κι εκεί πάει το δάκρυ κορόμηλο μην τυχόν και διαλυθεί η ευρωζώνη.

Ολοι μαζί κρύβουν το πραγματικό γεγονός: Τη βαθιά καπιταλιστική κρίση, τις τεράστιες αντιθέσεις μεταξύ των καπιταλιστών, έτσι που να μην πάει ο νους των ανθρώπων στην πραγματική διέξοδο που είναι πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τις πολιτικές τους.

Για μια ακόμα φορά, το κάλεσμα του ΚΚΕ για λαϊκή συσπείρωση και πάλη ως και το επίπεδο της εξουσίας αναδεικνύεται κρίσιμο.

Κρίσιμο, γιατί πάει πέρα από τη μοιρολατρία της καθημερινής καταγραφής των αρνητικών εξελίξεων, οδηγεί την πάλη στο πώς θα αλλάξει ο κόσμος.

Στη μάχη αυτή, ο αστικός Τύπος αναδεικνύεται πιο καθαρά σαν όπλο του αντίπαλου. Κι ακριβώς απέναντι, η μάχη για να φτάσει ο «Ριζοσπάστης» σε πιο πολλούς εργάτες, να γίνονται τα άρθρα του αντικείμενο συζήτησης στις γειτονιές αναδεικνύεται επίσης κρίσιμη. Η πληροφόρηση για το πώς δίνουν τη μάχη τους τα αγωνιζόμενα τμήματα της εργατικής τάξης είναι κρίσιμο ζήτημα και για εκείνους τους εργαζόμενους που παραμένουν με γανωμένο το μυαλό, τρομοκρατημένοι από τηλεοπτικά δελτία που προσπαθούν να πείσουν τους εργάτες ότι η καταστροφή ενός τραπεζίτη είναι καταστροφή για τον εργάτη.

Είναι όπλο η ταξική πληροφόρηση και πρέπει να αξιοποιηθεί στις μάχες που βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη. Παράδειγμα, οι εργαζόμενοι στον επισιτισμό. Μόνο τα ταξικά συνδικάτα έδειξαν χτες τα τρελά κέρδη των καπιταλιστών του κλάδου που πάνε παράλληλα με τον εργασιακό μεσαίωνα που επικρατεί στον ίδιο χώρο. Και μόνο ο «Ριζοσπάστης» ανέδειξε το θέμα. Ισχύει το ίδιο στη ναυτιλία, όπου περισσεύουν στον αστικό Τύπο οι αναλύσεις για τα βάσανα των εφοπλιστών που προβάλλονται παράλληλα με μια διαρκή συκοφάντηση του αγώνα των ναυτεργατών. Τέτοιο είναι και το παράδειγμα της μάχης για τις συλλογικές συμβάσεις που εξελίσσεται αλλά λέξη δεν υπάρχει στον αστικό Τύπο που έχει αναγάγει σε δόγμα το «καμιά συζήτηση για αύξηση στους μισθούς». Μπροστά είναι και η 20ή του Ιούλη που έχει ανακηρυχτεί από τις ταξικές δυνάμεις σε μέρα πάλης για τη δημόσια Υγεία. Και πάλι μόνο στο «Ριζοσπάστη» το θέμα.

Η εφημερίδα ενέχει κι ένα στοιχείο σημαίας για τη συσπείρωση γύρω από αυτήν ή την άλλη γραμμή. Ο αστικός Τύπος συγκεντρώνει δυνάμεις στο πλευρό των καπιταλιστών. Ο «Ριζοσπάστης» ακριβώς απέναντι.