Ορισμένοι θέλουν και το σκύλο χορτάτο και την πίτα γιομάτη.

Ετσι, η ΝΔ αφού εγκρίνει τον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής, αφού ψήφισε και διατάξεις του εφαρμοστικού νόμου για το «Μεσοπρόθεσμο», εμφανίζεται εκ των υστέρων να διαπιστώνει πως με τα μέτρα έρχεται πιο κοντά η χρεοκοπία, για να προβάλει σαν σωτηρία μια δική της κυβέρνηση που θα εφαρμόσει την ίδια πολιτική με στολή παραλλαγής (άρθρο στον «Ελεύθερο Τύπο»).

Σταθερός στη γραμμή του ο κυβερνητικός Τύπος, αφού πήρε δάχτυλο τώρα ζητάει και το χέρι. Εντοπίζει την πολιτική συμφωνία που υπάρχει μεταξύ των αστικών κομμάτων και ζητά να γίνει αυτή ακριβώς η βάση για την προώθηση των μέτρων (άρθρο στα «Νέα»).

Στην ίδια κατεύθυνση και η κινδυνολογία που συνεχίζεται ακάθεκτη μέσα από την «Καθημερινή».

Με ενιαίο τρόπο τα διάφορα κέντρα της αστικής εξουσίας εξακολουθούν να κάνουν καθαρό πως το κύριο παραμένει η σωτηρία του συστήματος που δε δείχνει να ξεπερνά την κρίση του.

Γεγονός, όμως, που καθορίζει και τα καθήκοντα του εργατικού κινήματος στον αντίποδα των επιδιώξεων της αστικής τάξης.

Εδώ παρεμβαίνει και πάλι ο αστικός Τύπος για να θολώσει τα νερά.

Οπως το Χόλιγουντ είναι μανίτσα στις ταινίες δράσης στις οποίες το κρίσιμο είναι η οπτική ένταση, ανεξάρτητα από το σενάριο, έτσι και ο αστικός Τύπος είναι μανίτσα στο να προσφέρει θέαμα για να εξαφανίσει τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει ή θα βιώσει η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων της δουλειάς.

Πλημμύρισαν οι σελίδες χτες από δραματικές αφηγήσεις και ανάλογες εικονογραφήσεις με αφορμή το βομβαρδισμό της πόλης από τόνους δακρυγόνων. Τυπικά καταγράφηκε ένα μέρος της πραγματικότητας. Ουσιαστικά εξαφανίστηκε η όλη εικόνα. Και η πλήρης εικόνα περιλαμβάνει την αντιπαράθεση του συνόλου του αστικού πολιτικού κόσμου από τη μια, με το σύνολο του εργαζόμενου κόσμου από την άλλη. Τα επεισόδια στο Σύνταγμα είναι μέρος της εικόνας. Συμπληρώνεται από την υπερψήφιση του «Μεσοπρόθεσμου» αλλά και από τη μαζική και δυναμική αντίδραση που αναπτύχθηκε μέσα από την επιτυχημένη 48ωρη γενική απεργία που οργάνωσαν οι ταξικές δυνάμεις. Η δυναμική της απεργίας είναι ταυτόχρονα και εφαλτήριο για τα επόμενα βήματα στην εξελισσόμενη ταξική αντιπαράθεση.

Αυτό ακριβώς κρύβεται: Οτι είναι σε εξέλιξη η ταξική αντιπαράθεση.

Ετσι, η φιλολογία απογειώνεται στο πόσο επικίνδυνα είναι τα χημικά, στο αν είχε σχέδιο η αστυνομία και άλλα ενδιαφέροντα, που όμως έχουν ήδη απαντηθεί στην πράξη (ο κόσμος πνίγηκε και ο κρατικός μηχανισμός με κυβερνητική εντολή απέδειξε στην πράξη ότι δούλεψε με επεξεργασμένο σχέδιο για να χτυπήσει τη λαϊκή κινητοποίηση).

Δεν είναι σωστό αυτό που γράφουνε ορισμένοι ότι προχτές για πρώτη φορά έγινε χαμός στην πλατεία. Και στις 15 Ιούνη έγινε χαμός. Και στις δύο περιπτώσεις η σύμπτωση ήτανε πως στην πλατεία έφτασε συγκροτημένο το ταξικό κίνημα. Τότε έκαναν τη δραστήρια εμφάνισή τους και οι κρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί.

Ο αστικός Τύπος δε δουλεύει μόνος του. Η ίδια η κυβέρνηση έδωσε το πλαίσιο που πρέπει να κινηθεί από δω και πέρα η σχετική συζήτηση. Σύμφωνα με αυτό: Οι διαδηλωτές πετούσαν βόμβες καπνού και προκάλεσαν τους αστυνόμους, οι διαδηλωτές διέδιδαν ότι υπάρχουν τραυματίες, τα σουβλατζίδικα ήταν άντρα τρομοκρατών, το κράτος ήταν σε άμυνα, οι κάμερες ψεύδονται. Κι εκεί που ψάχνεις να βρεις τον δράκο, αμολάει ο αρμόδιος υπουργός κάτι περί «πρόβας Κερατέας» που υλοποιήθηκε προχτές. Ετσι όμως ο υπουργός ομολόγησε πως στην πλατεία το ένα χέρι έπλυνε το άλλο. Και είναι αυτή ακριβώς η ομολογία η απόδειξη πως η κρατική καταστολή χέρι χέρι με διάφορους άλλους μηχανισμούς εφάρμοσε ένα καλά οργανωμένο σχέδιο, που στόχο είχε και έχει το εργατικό κίνημα. Γιατί είναι μπροστά η επόμενη μέρα της ταξικής αναμέτρησης κι αυτή η επόμενη μέρα είναι σκληρή.

Είναι το πεδίο εφαρμογής του μνημονίου, του «Μεσοπρόθεσμου», του συνόλου των ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις και των άγριων περικοπών σε δικαιώματα.

Είναι η περίοδος που η ταξική πάλη θα οξυνθεί στο έπακρο.

Γι' αυτήν την επόμενη μέρα προετοιμάζεται η αστική τάξη επιδιώκοντας να έχει τσακισμένο το οργανωμένο ταξικό κίνημα.

Σ' αυτήν την επιδίωξη είναι αμέριστη η συνδρομή διαφόρων, που είτε άμεσα σαν παρακρατικός μηχανισμός είτε έμμεσα με διάφορους αναρχοαυτόνομους και δήθεν αριστερούτσικους μανδύες συμβάλλουν στο παιχνίδι κλέφτες και αστυνόμοι έτσι που να εδραιώνεται η κρατική τρομοκρατία.

Για την εργατική τάξη η επόμενη μέρα πατά στην εμπειρία που αποκτήθηκε στην οργάνωση των μέχρι τώρα αγώνων. Οταν κράτος και καπιταλιστές καλούσαν σε εκτόνωση στην πλατεία, το οργανωμένο ταξικό κίνημα έδινε τη μάχη στο κεντρικό πεδίο, στους χώρους δουλειάς. Και κατέβηκε στο δρόμο συντεταγμένα, αποφασισμένο να δώσει τη μάχη με τους δικούς του όρους. Μπορεί ο καπνός να κάλυψε τα συνθήματα στα πανό, μπορεί οι «κρότου-λάμψης» να έπνιγαν τα συνθήματα των διαδηλωτών, το πραγματικό γεγονός όμως παραμένει: Ενα σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης κάτω από τις σημαίες του ΠΑΜΕ, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, χάραξε στο δρόμο την πορεία του: Ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στην ΕΕ.