Το 1986, όταν οι ΗΠΑ έκαναν ακόμα ολιγοήμερες επανδρωμένες διαστημικές πτήσεις και οι άλλες χώρες του κόσμου εκτόξευαν μόνο μη επανδρωμένα διαστημόπλοια, η ΕΣΣΔ, με σταθερή παρουσία στο εγγύς Διάστημα χρόνια πριν, αντικαθιστούσε το σοβιετικό Διαστημικό Σταθμό «Σαλιούτ» με το Διαστημικό Σταθμό «ΜΙΡ» («Ειρήνη»). Δυο χρόνια μετά έσπαγε και πάλι τα ρεκόρ παραμονής του ανθρώπου στο Διάστημα, αποκομίζοντας χρήσιμες πληροφορίες και δεδομένα τόσο για πράγματα που έχουν να κάνουν με την καθημερινή ζωή στη Γη, όσο και με το μέλλον του ανθρώπου στα άστρα. Ποιος θυμάται τον ατυχή αμερικανικό σταθμό «Σκάιλαμπ» και ποιος θα μπορέσει ποτέ να ξεχάσει τον «ΜΙΡ»!

Ο «ΜΙΡ» κατασκευάστηκε με προβλεπόμενη διάρκεια ζωής 5 χρόνια και λειτούργησε περίπου για 15! Σχεδόν 100 άνθρωποι, διαφόρων εθνικοτήτων, δέχτηκαν τη φιλοξενία του σ' αυτό το χρονικό διάστημα, πραγματοποιώντας χιλιάδες πειράματα και παρατηρήσεις. Χτες, η Ρωσία εκτόξευσε από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ ένα μη επανδρωμένο διαστημόπλοιο «Προγκρές» φορτωμένο καύσιμα, που επρόκειτο να ενωθεί με τον «ΜΙΡ» χτες, Σάββατο 27 του Γενάρη 2001, για να τον σπρώξει ώστε να χάσει ύψος και να καεί τελικά μέσα στην ατμόσφαιρα στις 6 του Μάρτη 2001. Το «Προγκρές» εκτός από ρυμουλκό θα λειτουργήσει και ως τάνκερ, αφού θα διοχετεύσει μέρος των καυσίμων του στον «ΜΙΡ» ώστε να μπορέσουν να πυροδοτηθούν και οι ανασχετικοί πύραυλοι του σταθμού για καλύτερη ρύθμιση της τροχιάς επανεισόδου. Συντρίμμια του Διαστημικού Σταθμού αναμένεται να πέσουν 2.000 χιλιόμετρα μακριά από τις ακτές της Αυστραλίας.

Η απόφαση για την καταστροφή του σταθμού οριστικοποιήθηκε τον περασμένο Νοέμβρη με το σκεπτικό ότι η συντήρηση του υπέργηρου (για τα διαστημικά δεδομένα) σταθμού δεν ήταν πια συμφέρουσα και η διαμονή σ' αυτόν είχε πάψει να είναι ασφαλής, αλλά και γιατί η Ρωσία έχει ήδη εκτεταμένη συμμετοχή στην κατασκευή του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού. Ο κύριος λόγος για τη σύντομη διάρκεια ζωής ενός τόσο ακριβού συστήματος, όπως ένας διαστημικός σταθμός, είναι η διαρκής πρόσκρουση σ' αυτόν μικρομετεωριτών. Οι μικρομετεωρίτες έχουν συνήθως μέγεθος σκόνης ή κόκκου άμμου, αλλά επειδή κινούνται με εξαιρετικά μεγάλη ταχύτητα λειτουργούν οι μικρότεροι σαν αμμοβολή και οι μεγαλύτεροι σαν βλήματα πυροβόλου όπλου. Ως αποτέλεσμα φθείρουν το περίβλημα του διαστημοπλοίου, ενώ μπορεί να ανοίξουν και μικροσκοπικές τρύπες σ' αυτό, πολύ μικρές για να εντοπιστούν εύκολα, αλλά αρκετά μεγάλες για να χάνεται σημαντική ποσότητα αέρα.

Σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά με την πρόσδεση του «Προγκρές» στον «ΜΙΡ», ένα επανδρωμένο διαστημόπλοιο «Σογιούζ» είναι σε αναμονή και θα εκτοξευτεί ώστε οι κοσμοναύτες να δώσουν οδηγίες με βάση την οπτική επαφή που θα έχουν με τα δύο διαστημόπλοια. Οπως δήλωσε ο υπεύθυνος πτήσης του βάρους 137 τόνων «ΜΙΡ», Βλαντιμίρ Σολοβιόφ, «πιστεύουμε ότι όταν ο σταθμός θα βρίσκεται σε ύψος 140 χλμ. πάνω από την επιφάνεια της Γης θα καούν πρώτα τα ηλιακά κύτταρα και οι διάφοροι μηχανισμοί θα αρχίσουν να αποσυντίθενται. Σε ύψος 90-100 χλμ. η δομική σταθερότητα του σταθμού θα καταρρεύσει. Ξέρουμε πόση μάζα θα καεί στην ατμόσφαιρα και πόση θα έρθει σε επαφή με τη Γη και γνωρίζουμε ακριβώς τι θα πέσει στη Γη».

Η περιπέτεια του ανθρώπου στο Διάστημα συνεχίζεται με το πείραμα που λέγεται «Διεθνής Διαστημικός Σταθμός». Ας είναι το ίδιο και ακόμα πιο επιτυχές από τον «ΜΙΡ».