Δύο χρόνια συμπληρώνονται στις 20/6 από τα εγκαίνια του Νέου Μουσείου Ακρόπολης (ΝΜΑ), οργανισμού - «μοντέλου» ιδιωτικοοικονομικής διαχείρισης της πολιτιστικής κληρονομιάς, όπως επιδιώκει το κεφάλαιο.

Θυμίζουμε τις αντιδράσεις για τη χωροθέτηση του μουσείου πάνω στον αρχαιολογικό χώρο του Μακρυγιάννη και για το νομικό πλαίσιο λειτουργίας του ΝΜΑ ως ΝΠΔΔ χάριν της... «ευελιξίας» και «οικονομικής αυτοτέλειας», δηλαδή της καπιταλιστικής αγοράς. Νομικό πλαίσιο που αποκόπτει το μουσείο από την Αρχαιολογική Υπηρεσία, ώστε να λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Με αφορμή τα εγκαίνια, τον Ιούνιο του 2009, το ΚΚΕ τόνιζε μεταξύ άλλων ότι το ΝΜΑ «σύμφωνα με τον κυβερνητικό νόμο 3711/08 - συνέχεια θεσμικών ρυθμίσεων του ΠΑΣΟΚ - αποτελεί το πρώτο κρατικό μουσείο που αποκόπτεται από την επιστημονική φροντίδα και τον έλεγχο της κεντρικής Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, για να παραδοθεί στους "μάνατζερς" και "χορηγούς". Στόχος είναι οι θησαυροί του από ανεκτίμητο ιστορικό και μορφωτικό εργαλείο για το λαό, να χρησιμοποιηθούν σαν "κράχτης" για την προσέλκυση τουριστών - πελατών στις διάφορες προσοδοφόρες εμπορικές δραστηριότητες (εστιατόρια, καφετερίες, καταστήματα, ποικίλες "πολιτιστικές" και ψυχαγωγικές εκδηλώσεις κλπ.) που θα αποτελούν, τελικά, την κύρια αποστολή του μουσείου. Οσο οι ανάγκες της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας των μονοπωλίων του τουρισμού και της διασκέδασης θα ρυθμίζουν την πολιτιστική πραγματικότητα και τις σχέσεις μεταξύ των κρατών της ΕΕ, οι κινήσεις για τον επαναπατρισμό των μαρμάρων του Παρθενώνα θα μένουν άκαρπες και οι σχετικές κυβερνητικές υποσχέσεις θα αποδεικνύονται ανέξοδοι λεονταρισμοί».

Το ΚΚΕ, αλλά και οι εργαζόμενοι και επιστήμονες του ΥΠΠΟ επιβεβαιώθηκαν. Το ΝΜΑ χρησιμοποιείται για δεξιώσεις, η διοίκησή του διαφημίζει το εστιατόριο με θέα την Ακρόπολη, και γενικά λειτουργεί όπως κάθε άλλη επιχείρηση.

Μάλιστα, ο πρόεδρός του, Δ. Παντερμαλής, σε χθεσινή συνέντευξη Τύπου, επιβεβαίωσε την αγοραία «φιλοσοφία» του μουσείου, λέγοντας «πρέπει να ξαναδούμε» το θέμα των δωρεάν εισιτηρίων σε συγκεκριμένες κατηγορίες και ομάδες ανθρώπων, διότι το 40% των εισιτηρίων είναι «ελευθέρας» και «πρέπει να δούμε την ελεύθερη είσοδο ως κοινωνική προσφορά και όχι ως διευκόλυνση κάποιων»! Ο κύριος καθηγητής δεν διανοείται καν ότι η πρόσβαση του ελληνικού λαού στην πολιτιστική του κληρονομιά πρέπει να είναι δωρεάν, αφού το αστικό κράτος αντιμετωπίζει (και) την πολιτιστική κληρονομιά ως «εμπόρευμα».

Στα δύο χρόνια λειτουργίας είχε 3,3 εκατ. επισκέπτες. Τα ετήσια λειτουργικά έξοδα του μουσείου ( 4-5 εκατ. ευρώ) καλύπτονται από τη λειτουργία των πωλητηρίων και του εστιατορίου (σ.σ. δεν απέκλεισε μελλοντικά και τους «χορηγούς») χωρίς κρατική στήριξη. Προς τι, λοιπόν, τα περί περιορισμού της ελεύθερης εισόδου; Μήπως για να γίνει η «επιχείρηση» πιο κερδοφόρα;