Τρίτη 7 Ιούνη 2011
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 3
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Να ριζώσει ο αγώνας στους τόπους δουλειάς

Αποσπάσματα από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στους εργαζόμενους της ΠΥΡΚΑΛ

Από τη χθεσινή συγκέντρωση στην ΠΥΡΚΑΛ
Από τη χθεσινή συγκέντρωση στην ΠΥΡΚΑΛ
Στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (πρώην ΕΒΟ - ΠΥΡΚΑΛ) στο εργοστάσιο στον Υμηττό, περιόδευσε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Η Αλέκα Παπαρήγα συναντήθηκε με τη διοίκηση της εταιρείας και το Σωματείο στα ΕΑΣ, όπου απασχολούνται 1.066 εργαζόμενοι. Μιλώντας αργότερα σε συγκέντρωση στο εργοστάσιο, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ τόνισε μεταξύ άλλων:

«Οι εξελίξεις πια τρέχουν, κάθε μέρα που περνάει και δεν υπάρχει αντίσταση - αντίδραση των εργαζομένων είναι αργά. Επρεπε εδώ και 20 χρόνια, από το 1992 ειδικά και μετά με τις εξελίξεις που υπήρχαν, οι εργαζόμενοι να αντιδράσουν διαφορετικά. Θα μπορούσαν να έχουν αποτρέψει ορισμένα, όχι τα πάντα, αλλά ορισμένα μέτρα. Επομένως οι εξελίξεις τρέχουν και επιλογές που δεν έγιναν για πολλά χρόνια πρέπει να γίνουν τώρα. Θα μου πείτε: Μα να, ο λαός αρχίζει και ξεσηκώνεται, οι πλατείες γεμίζουν κόσμο κ.λπ.

Είμαστε οι πρώτοι που μιλήσαμε για ξεσηκωμό και αμέσως μετά τις τελευταίες εκλογές μιλήσαμε και για πόλεμο. Πριν ακόμα η κυβέρνηση ορκιστεί, εμείς είπαμε έρχεται πόλεμος και πρέπει να κάνουμε πόλεμο. Επομένως εμείς προβλέψαμε κοινωνικά ξεσπάσματα. Τίποτα δε μας εκπλήσσει από όλα αυτά, όπως δε θα μας εκπλήξει να γίνουν οξύτερα τα ξεσπάσματα τα επόμενα χρόνια.

Ωστόσο, είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε το εξής: Τα τελευταία 30 - 40 χρόνια υπήρχαν σημαντικές φάσεις όπου αναπτερωνόταν η ελπίδα του λαού ότι μπορεί να γίνει μια ουσιαστική αλλαγή στην Ελλάδα. Μια τέτοια είναι το '74, όταν έπεσε η Χούντα, άλλη το '81 όταν ήρθε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, δεν θυμάμαι άλλες φάσεις που να είχαν γεμίσει το λαό με τόσες ελπίδες. Και κατά διαστήματα, από εκλογές σε εκλογές, όταν αποτύγχανε μια κυβέρνηση - αποτύγχανε να πείσει το λαό, γιατί τους αντιλαϊκούς σκοπούς τους πετύχαινε - τότε δημιουργούνταν μια ελπίδα στο λαό ότι η επόμενη κυβέρνηση θα τα κάνει καλύτερα. Λιγότερες μεν ελπίδες αλλά και τότε υπήρχαν.

Να περάσει ο λαός στην εξουσία

Τώρα εμείς θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Δε χρειάζεται απλώς κίνημα, χρειάζεται κίνημα αποτελεσματικό γιατί πολύ εύκολα όταν διαψευσθούν οι ελπίδες, τις διαδέχεται η απογοήτευση. Εμείς δε θέλουμε η Ελλάδα να γίνει όπως πρόσφατα έγινε η Ισπανία και η Πορτογαλία. Είδατε, χθες έγιναν εκλογές στην Πορτογαλία και τι έγινε; Εναλλαγή, έχασε το σοσιαλιστικό κόμμα και ανέβηκε το κεντροδεξιό. Και λοιπόν; Αυτή την αλλαγή θέλουμε; Στην Ισπανία που εγκαινίασε τις μεγάλες κινητοποιήσεις στις πλατείες τι έγινε; Εχασε το Σοσιαλιστικό και ανέβηκε το Λαϊκό.

Επομένως μπορούμε να έχουμε και στην Ελλάδα αλλαγές στην κυβέρνηση, του πολιτικού προσωπικού. Αλλά αυτή τη στιγμή χρειάζεται η συνειδητοποίηση ότι η αλλαγή που χρειάζεται στην Ελλάδα δεν μπορεί να είναι εναλλαγή κυβέρνησης, ούτε καν η εναλλαγή του πολιτικού προσωπικού, άλλα πρόσωπα, καινούρια κόμματα κ.λπ. Και καινούρια κόμματα μπορούμε να έχουμε στην Ελλάδα, όπως έχει γίνει σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης.

Η αλλαγή που έχουν ανάγκη ιδιαίτερα οι εργατοϋπάλληλοι, η εργατική τάξη, αυτοί που δουλεύουν μάλιστα στη βιομηχανία, στην υλική παραγωγή, στην παραγωγή εμπορευμάτων, είναι μια ριζική αλλαγή στο πεδίο της οικονομίας. Εμείς λέμε την κατάργηση της κυριαρχίας των μονοπωλίων στην οικονομία. Και βεβαίως για να καταργήσεις την κυριαρχία αυτή πρέπει να ανατρέψεις το πολιτικό σύστημα είτε έχει τη μία ή την άλλη μορφή στο πεδίο της πολιτικής.

Αναμφισβήτητα η κατάργηση του μνημονίου είναι σημαντικό πράγμα, αλλά να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Και το μνημόνιο να καταργηθεί η κρίση θα υπάρχει, θα υπάρχει η Συνθήκη του Μάαστριχτ που προβλέπει τα μέτρα που προβλέπει, απλώς το μνημόνιο τα παίρνει πιο γρήγορα. Η συμφωνία για την ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία με έδρα τη Γερμανία, την Ολλανδία και τη Γαλλία δεν πρόκειται να ανατραπεί ακόμα και αν το μνημόνιο το έπαιρναν πίσω, που δεν πρόκειται βέβαια να το πάρουν. Αρα οι εργαζόμενοι πρέπει να κάνουν ένα μεγάλο πολιτικό άλμα και το πολιτικό άλμα συνίσταται στην απόρριψη ολόκληρου του κοινωνικοοικονομικού συστήματος και όχι μόνο της διαχείρισης της μιας ή της άλλης κυβέρνησης.

Αυτό που φοβούνται είναι η ταξική πάλη

Αυτό μπορεί να γίνει σε μια μέρα; Οχι. Με αυτή την έννοια εμείς λέμε ότι το εργατικό κίνημα πρέπει να ετοιμάζεται, να δίνει μάχες καθημερινά, με μια απεργία, μια διαδήλωση, ένα συλλαλητήριο, με ένα διαφορετικό ριζοσπαστικό συσχετισμό στο συνδικαλιστικό κίνημα, με την ενότητα της εργατικής τάξης, τη διακλαδική αλληλεγγύη κ.λπ., για να προετοιμαστεί καλύτερα να κερδίσει τον πόλεμο. Ο πόλεμος για να λήξει, σημαίνει ότι ο λαός πραγματικά περνάει στην εξουσία, όχι αντιπροσωπευόμενος από κόμματα που υπηρετούν το σύστημα, αλλά αντιπροσωπευόμενος από την ίδια την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, που είναι τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Δε φοβούνται τα κινήματα της πλατείας, όσο και αν σε αυτά συμμετέχουν μάζες, κόσμος με διάθεση πραγματικά να διεκδικήσει κάποια αλλαγή, αν και εδώ είναι λίγο θολά τα πράγματα τι θέλει ο καθένας. Δεν έχει όμως σημασία. Δεν τα φοβούνται. Αυτό που φοβούνται είναι η ταξική πάλη, εσείς ξέρετε τι σημαίνει ταξική πάλη, την πάλη στους τόπους δουλειάς. Δεν τους νοιάζει εφόσον στα εργοστάσια οι εργάτες υπογράφουν ατομικές συμβάσεις, δέχονται να υπογράφουν ότι παίρνουν πλαστό εισόδημα, δέχονται να κάνουν υπερωρίες χωρίς αμοιβή.

Αυτό θέλουν και σου λένε: Πήγαινε σε μια πλατεία να εκτονωθείς. Θα πας μια μέρα, δυο, τρεις, ένα μήνα, θα κουραστείς. Επομένως ο αγώνας δεν μπορεί να μένει στις πλατείες. Δεν τις υποτιμούμε τις πλατείες και εμείς κάνουμε κεντρικές κινητοποιήσεις, αλλά για να ριζώσει ο αγώνας και να έχει αποτελέσματα, πρέπει να πατήσει σε κάθε τόπο δουλειάς, εκεί που είναι απευθείας ο ταξικός αντίπαλος».


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ