«Το κίνημα των Indignados (...) φέρνει την ισπανική κοινωνία σε συγχρονισμό με παρόμοιες εκδηλώσεις διεθνώς - κυρίως με το άτυπο αιγυπτιακό κίνημα του κογκνιταριάτου, που οδήγησε στην πλατεία Ταχρίρ, αλλά και με άλλες άτυπες κινήσεις στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο, που αναζητούν εναγωνίως αναστήλωση των θεμελίων της δημοκρατίας: Ελευθερία και Δικαιοσύνη. Το κοινό στοιχείο είναι παραδόξως καινοφανές: οι νέοι εξεγείρονται με παρόμοια αιτήματα και παρόμοιους τρόπους, τόσο στη φτωχή, τριτοκοσμική Αίγυπτο, όσο και στην ευρωπαϊκή, βιομηχανική Ισπανία. Ζητούν ηθική επανάσταση και αξιοπρεπή διαβίωση. Και οργανώνουν τα κινήματά τους αντιιεραρχικά, με εναλλαγές αντιπροσώπων, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, με μέριμνα για αυτοοργάνωση και αυτάρκη επιμελητεία. Εφαρμόζουν στην πράξη, επιτόπου και ακαριαία, μορφές αυτοδιεύθυνσης, σκαρώνουν την κοινωνία της επαγγελίας. Εδώ και τώρα. Από αυτή την αναδυόμενη παράδοση δυναμικής αλλά μη βίαιης διεκδίκησης είναι πιθανό να βλαστήσουν νέοι ηγέτες, νέες ιδέες, νέες προτάσεις οργάνωσης του δημόσιου χώρου, νέα νοηματοδότηση του κοινού καλού και του λαού, μια επανηθικοποίηση του βίου» (από άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Ο "Ριζοσπάστης", σχολιάζοντας τις μαζικές κινητοποιήσεις στην Ισπανία, έδειξε για άλλη μία φορά τα πιο αντιδραστικά στοιχεία του Περισσού απέναντι στα κοινωνικά κινήματα και τις διαδηλώσεις που ξεφεύγουν της στενής και μυωπικής του αντίληψης» (το σχόλιο στην ΑΥΓΗ).

«Οι σημαντικές απώλειες που κατέγραψε το κυβερνών κόμμα οφείλονται εν μέρει στα μέλη αυτού του κινήματος που στην πλειονότητά τους κινούνται στον χώρο της Κεντροαριστεράς, αλλά προχθές αποφάσισαν να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους απέχοντας από τις κάλπες» (για την Ισπανία η εκτίμηση στα ΝΕΑ).