Κυριακή 22 Μάη 2011
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 8
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ
Απαιτεί νέα διακυβέρνηση για να διασφαλίσει νέα προνόμια

«Εγερτήριο σάλπισμα» από το ΙΟΒΕ σε όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που στηρίζουν το μεγάλο κεφάλαιο, για ένα νέο σύστημα διακυβέρνησης

Τα λαϊκά στρώματα είναι που μπορούν να βάλουν φραγμό και να ανατρέψουν τα βάρβαρα σχέδια του κεφαλαίου
Τα λαϊκά στρώματα είναι που μπορούν να βάλουν φραγμό και να ανατρέψουν τα βάρβαρα σχέδια του κεφαλαίου
«Προσκλητήριο» στις δυνάμεις που στηρίζουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, απηύθυνε την περασμένη Δευτέρα το Ιδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), «προέκταση» του ΣΕΒ, προκειμένου αυτές να συνενωθούν σε ένα «μαύρο», αντιλαϊκό μέτωπο επιβολής ενός νέου «συστήματος διακυβέρνησης» και «θεσμών», που θα εξασφαλίζουν ακόμα πιο αποτελεσματικά σε περίοδο οικονομικής κρίσης τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Βασικά ζητούμενα είναι:

  • Η πλήρης και έγκαιρη εφαρμογή των σκληρών οικονομικών «μεταρρυθμίσεων» που αξιώνουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες.
  • Η πλήρης εφαρμογή του διαβόητου Μνημονίου και η υπέρβασή του με λήψη ακόμη πιο σκληρών μέτρων.
  • Η διασφάλιση ότι το εφιαλτικό, για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, ακόμη πιο εκμεταλλευτικό οικονομικό μοντέλο, που οραματίζονται, δε θα ανατραπεί μελλοντικά.

Κύριος αντίπαλος είναι ο λαϊκός παράγοντας και η οργανωμένη κοινή πάλη των λαϊκών στρωμάτων, ενάντια στους σχεδιασμούς της άρχουσας τάξης. Βασικά πεδία παρέμβασης ορίζονται: Το Σύνταγμα, η Δικαιοσύνη, τα κόμματα, το εκλογικό σύστημα, η Δημόσια Διοίκηση, οι συνδικαλιστικοί θεσμοί, η Παιδεία και οι συνειδήσεις...

Το μεγάλο κεφάλαιο, παρά τις διακηρύξεις των εκπροσώπων του, επιχειρηματικών και πολιτικών, ότι μια «σιωπηλή πλειοψηφία» στην κοινωνία στηρίζει τις αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις», εκτιμά ότι οι αλλαγές που αξιώνει δεν μπορούν να υλοποιηθούν από τις πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναλάβει αυτήν την ευθύνη ή τις «εφεδρείες» τους. Ο πρόεδρος του ΙΟΒΕ, Μ. Κορτέσης, μιλώντας στην ειδική εκδήλωση που σηματοδότησε την επίσημη έναρξη της νέας επίθεσης του κεφαλαίου, επισήμανε ότι «το κρίσιμο ερώτημα παραμένει: Μπορεί το πολιτικό σύστημα να αλλάξει συντεταγμένα και προς την κατεύθυνση που θα ανταποκρίνεται στις σημερινές και μελλοντικές μας ανάγκες; `Η, η γενικευμένη δυσπιστία της κοινωνίας, η απαξίωση της πολιτικής και η διστακτικότητα των κομμάτων θα πυροδοτήσει ανεξέλεγκτες διεργασίες με καταστροφικά αποτελέσματα όχι μόνο για την οικονομία;».

Μέτρα τώρα

Ο ίδιος σημείωσε πως, «κατηγορηματικά», το «σύστημα διακυβέρνησης» δεν μπορεί να υλοποιήσει τη ριζική αναδιάταξη της οικονομίας, «αν δεν αλλάξει το ίδιο το σύστημα. Και η αλλαγή αυτή πρέπει να αρχίσει τώρα». Αναφέροντας ότι «παρά την ευρεία αποδοχή ενός αιτήματος ριζικής αλλαγής, η διαδικασία της μετάβασης από το παλαιό στο νέο δεν έχει αποκτήσει την ορμή, την αποφασιστικότητα και τα χαρακτηριστικά που θα έπειθαν ότι η διαδικασία αυτή είναι ανέκκλητη», ο ομιλητής αποκάλυψε, άθελά του, ότι η ριζική αλλαγή στην οποία ευελπιστεί ο λαός δεν ταυτίζεται με το όραμα των πλουτοκρατών, ότι οι ταξικές αντιθέσεις οξύνονται και προβάλλουν πιο έντονες από ποτέ. Ακριβώς στη βάση αυτής της γνώσης, που φυσικά δεν ομολογεί και προσπαθεί να την κρύψει πίσω από γενικόλογες αναφορές περί «κοινωνικής ευημερίας», η άρχουσα τάξη δρομολογεί μια ωμή και εκβιαστική παρέμβαση, προκειμένου να δημιουργηθεί το νέο σκηνικό μιας αυταρχικής διακυβέρνησης, ως εχέγγυο για την επιβολή των επώδυνων δομικών αλλαγών σε βάρος της εργατικής τάξης.

Ο Μ. Κορτέσης μίλησε και για «επανεκκίνηση της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας», αλλά ήταν ο γενικός διευθυντής του ΙΟΒΕ, Γ. Στουρνάρας, που έθεσε την «ταμπακιέρα», αφού πρώτα ανέφερε ότι το ΙΟΒΕ «ψάχνει βαθύτερα, στην πολιτική οικονομία της κρίσης, και θέτει πρόβλημα "δομής διακυβέρνησης" της κοινωνίας». Σε κάθε περίπτωση, στόχος των πλουτοκρατών είναι η υπερκερδοφορία. Στο πλαίσιο αυτό, ο Γ. Στουρνάρας εξέθεσε τις βασικές επιδιώξεις για την επίτευξη αυτού του στόχου, με κύριο ζήτημα την άρση των «αντικινήτρων» για τη δράση του μεγάλου κεφαλαίου. Σ' αυτό το σημείο ομολόγησε, ουσιαστικά, ότι οι μεγαλοεπιχειρηματίες διαθέτουν τεράστια κεφάλαια για επενδύσεις, τα οποία, όμως, επιλέγουν να τα κρατούν «παγωμένα» μέχρι να ικανοποιηθούν οι αξιώσεις τους για τη διαμόρφωση συνθηκών ακόμη μεγαλύτερης κερδοφορίας. Και το κάνουν αυτό, ανεξάρτητα από τις συνέπειες για την οικονομία, την ανάπτυξη της χώρας, την απασχόληση. Αποκαλύπτοντας την εκβιαστική τακτική του κεφαλαίου, ο γενικός διευθυντής του ΙΟΒΕ είπε: «Η άρση των αντικινήτρων και ο εξορθολογισμός του ρυθμιστικού πλαισίου των αγορών θα μπορούσαν να βελτιώσουν το επιχειρηματικό περιβάλλον και να λειτουργήσουν καταλυτικά στην πραγματοποίηση σημαντικών επενδύσεων τα επόμενα τρία κρίσιμα χρόνια, ενδεικτικά στους εξής τομείς: Οδικοί άξονες, λιμάνια, μαρίνες, αεροδρόμια, ξενοδοχεία, λοιπές τουριστικές εγκαταστάσεις, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, συμβατικές πηγές ενέργειας, ενεργειακά δίκτυα, ορυκτό πλούτο, τηλεπικοινωνίες. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, οι επενδύσεις αυτές μπορεί να φτάσουν τα 60 δισ. ευρώ. Αυτό, όμως, επίσης προϋποθέτει πρακτική και, κυρίως, νοοτροπία "fasttrack" από τις αρχές, σε συνδυασμό με πιο ευέλικτη χρήση των συμβάσεων παραχώρησης, ιδιωτικοποιήσεις ευρέως φάσματος, την αξιοποίηση της συγκριτικά (με τις λοιπές χώρες - μέλη της Ευρωζώνης) μεγάλης ακίνητης κρατικής περιουσίας χρησιμοποιώντας διαφορετικά κατά περίπτωση εργαλεία, την ανακατανομή του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) προς τα πλέον ώριμα έργα, παράλληλα με χρονική ανακατανομή της κοινοτικής συγχρηματοδότησής του προς τα εμπρός, δεδομένου μάλιστα ότι τα κοινοτικά κονδύλια - ΕΣΠΑ - προς απορρόφηση ξεπερνούν το 7% του ΑΕΠ».

Θέλουν τα πάντα

Αναφερόμενος στις μεταρρυθμίσεις που αξιώνει το ντόπιο και ξένο μεγάλο κεφάλαιο, ο ομιλητής απαρίθμησε: «Την απελευθέρωση περίπου εβδομήντα επαγγελμάτων και την ενίσχυση του ανταγωνισμού στις αγορές. Την ενίσχυση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας. Την ενίσχυση των θεσμών (με κυρίαρχη προτεραιότητα στη Δικαιοσύνη) και τη βελτίωση της δομής του ίδιου του κράτους. Την ενίσχυση του "τριγώνου της γνώσης". Την άρση περισσότερων των εκατό εμποδίων (αντικινήτρων) στην επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις».

Εξειδικεύοντας, πρόσθεσε την ανάγκη για νέους πολεοδομικούς και περιβαλλοντικούς κανονισμούς, «πολύ πιο ευέλικτη χρήση των συμβάσεων παραχώρησης», την εισαγωγή συστημάτων ανταγωνισμού σε τομείς που δεν έχουν ακόμα απελευθερωθεί, όπως στις αστικές συγκοινωνίες και το σιδηρόδρομο και γενικότερα την πλήρη αποχώρηση του Δημοσίου από τομείς, όπως τηλεπικοινωνίες, τράπεζες, Ενέργεια, κ.ά. Εκεί, όμως, που έδωσε «ρέστα», ήταν όταν επισήμανε ότι: «Ο βαθμός ευελιξίας της αγοράς εργασίας, π.χ. η αντικατάσταση κλαδικών συμβάσεων από επιχειρησιακές, και η συμπεριφορά των κοινωνικών εταίρων θα καθορίσουν σε σημαντικό βαθμό αν η νομοτελειακή μετάβαση στο νέο αναπτυξιακό πρότυπο, που υποδεικνύει τη μετακίνηση του 10%-15% περίπου του εργατικού δυναμικού από κλάδους που παράγουν μη εμπορεύσιμα αγαθά και υπηρεσίες σε κλάδους που παράγουν κυρίως εξαγώγιμα προϊόντα, αλλά και υποκατάστατα των εισαγωγών, θα γίνει όπως μπορεί και πρέπει να γίνει ομαλά ή θα συνοδευτεί από αύξηση της ανεργίας».

Ζήτημα αποτελεσματικότητας

Ο καθηγητής Σ. Ιωαννίδης ήταν αυτός που ανέλυσε περισσότερο τον πολιτικό στόχο των μεγαλοβιομηχάνων: «Το πιεστικό ερώτημα που εγείρεται σήμερα δεν είναι η ορθή οικονομική πολιτική, αλλά κατά πόσο το παρόν σύστημα διακυβέρνησης της ελληνικής κοινωνίας (το πολιτικό σύστημα, οι θεσμοί της κοινωνίας πολιτών, η Δημόσια Διοίκηση, ο Τύπος, τα εργατικά συνδικάτα και άλλα είδη οργανωμένων ομάδων συμφερόντων) μπορεί να υποβοηθήσει την αποτελεσματικότητα της πολιτικής και να επιτρέψει τη μεταμόρφωση της χώρας σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή οικονομία αγοράς», σημείωσε για να προσθέσει ότι υπάρχει «ανάγκη συγκρότησης ισχυρών και βιώσιμων πολιτικών και κοινωνικών συνασπισμών που θα απαιτήσουν να ανοίξει ο δρόμος των μεταρρυθμίσεων». Ο ίδιος έθεσε 6 περιοχές παρέμβασης:

  • Το Σύνταγμα ως βασικό πλαίσιο που προσδιορίζει το σύστημα διακυβέρνησης.
  • Η ποιότητα των θεσμών.
  • Οι αξίες που προσδιορίζουν το πλαίσιο των κοινωνικών συμπεριφορών.
  • Οι αντιλήψεις για τη θέση της χώρας στο διεθνές σύστημα.
  • Το πλαίσιο στο οποίο λειτουργούν οι ιδιωτικοί οργανισμοί.
  • Η Δημόσια Διοίκηση και η διακυβέρνηση του δημόσιου τομέα.

Το στέλεχος του ΙΟΒΕ παρατήρησε ότι «ο πολιτικός λόγος στην Ελλάδα υπήρξε πάντα εξαιρετικά συγκρουσιακός», με αποτέλεσμα να «ωθείται στη δημαγωγία» και να παίρνει «λαϊκιστικές διαστάσεις», εντοπίζοντας την ανάγκη αντικατάστασης αυτής της «πολιτικής κουλτούρας» από «περισσότερο συναινετικές συμπεριφορές από τις πολιτικές ελίτ». Για να γίνει αυτό, επεσήμανε ως ζήτημα «κεντρικής σημασίας» τη «μεταρρύθμιση του εκλογικού συστήματος». Στη συνέχεια, τα έβαλε και με τα ΜΜΕ (μάλλον με ορισμένα από αυτά), υποστηρίζοντας ότι «έχουν την τάση να καταδικάζουν σαρωτικά κάθε μεταρρύθμιση που ερμηνεύεται ως μια προσπάθεια να γίνει δυσκολότερη η ζωή του "κοσμάκη"».

Μια ιδέα για το είδος των πολλών παρεμβάσεων στην εκδήλωση του ΙΟΒΕ, αλλά κυρίως για το πού στοχεύει, προκύπτει από την τοποθέτηση του Π. Βουρλούμη, ο οποίος θέλησε να «διαχωρίσει» τις απόψεις του από αυτές του ιδρύματος, χωρίς ωστόσο να πείθει. Αρχικά εντόπισε 2 σκοπέλους που συναντά η μείωση του δημόσιου τομέα. Τη μονιμότητα και το συνδικαλισμό. Στη συνέχεια, πρότεινε άρση μονιμότητας στις ΔΕΚΟ και στην Τοπική Διοίκηση, αλλά και το «ριζικό κλάδεμα» συνδικαλιστικών προνομίων και εξουσιών, ισχυριζόμενος ότι τα συνδικάτα εναντιώνονται σε κάθε πρόοδο!

Στο κλείσιμο της εκδήλωσης, ο πρόεδρος του ΙΟΒΕ εξέφρασε την ελπίδα ότι θα αλλάξει το σύστημα διακυβέρνησης, εκτιμώντας ότι υπάρχουν οι δυνάμεις γι' αυτό. «Οι δυνάμεις αυτές διατρέχουν οριζόντια όλη την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Βρίσκονται στις επιχειρήσεις, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, σε όλα τα πολιτικά κόμματα, στα συνδικάτα και στις επαγγελματικές οργανώσεις του ιδιωτικού τομέα ακόμα και στα ΜΜΕ», για να προσθέσει ότι, αν «κινητοποιηθούν δημιουργικά, θα μπορούσαν να συμβάλουν στην αλλαγή του πολιτικού συστήματος, να εμπλουτίσουν τον προβληματισμό των κομμάτων, να βελτιώσουν τη διαχειριστική ικανότητα των μηχανισμών».

Τα σχέδια των εκπροσώπων της οικονομικής ολιγαρχίας δεν αφήνουν την παραμικρή χαραμάδα για ψευδαισθήσεις. Αξιοποιώντας την οικονομική κρίση, μια κρίση που οφείλεται στις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, αξιώνουν μεγαλύτερη εκμετάλλευση για το ξεπέρασμά της και φορτώνοντας τα βάρη στα λαϊκά στρώματα. Ε, τα λαϊκά στρώματα είναι που μπορούν να βάλουν φραγμό και να ανατρέψουν παρόμοια σχέδια. Για να μπορέσουν στη συνέχεια να ξεδιπλώσουν τα δικά τους, για πλήρη και οριστική ανατροπή.


Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ