Η αντικατάσταση της αντίθεσης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία από τις αντιθέσεις ο Βορράς ενάντια στο Νότο και το κέντρο ενάντια στην περιφέρεια είναι μια ακόμη θέση του «Σοσιαλισμού του 21ου αιώνα». Η θέση αυτή αναδεικνύει ως μείζον πρόβλημα προς επίλυση την αντίθεση ανάμεσα στον πλούσιο Βορρά και το φτωχό Νότο, κάτι το οποίο βασίζεται σε παραπλανητικές στατιστικές και κυρίως παραβλέπει ότι τόσο στο Βορρά όσο και στο Νότο του πλανήτη διεξάγεται ταξική πάλη. Το ίδιο ισχύει και με την ολέθρια άποψη της αντίθεσης ανάμεσα στο κέντρο και στην περιφέρεια, που επιδιώκει να αγνοήσει ότι βρισκόμαστε στο μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού - στην ανώτερη φάση του καπιταλισμού που είναι ο ιμπεριαλισμός, στην οποία όλες οι χώρες έχουμε βυθιστεί - καθώς και τις σχέσεις αλληλεξάρτησης που διαμορφώνονται.

Η θέση για το «Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» δεν αναδεικνύει διαφορές ήσσονος σημασίας, αλλά διαφορετικούς δρόμους. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι στην πραγματικότητα η θέση αυτή ήρθε να ανοίξει την κουβέντα σχετικά με την εναλλακτική πρόταση απέναντι στον καπιταλισμό που σήμερα βρίσκεται σε κρίση, ότι σε αυτό έγκειται η αξία της και η καταλληλότητά της και ότι πρόκειται για κριτική προσέγγιση που τείνει προς την ίδια ιδεολογική βάση με τη δική μας για το ξεπέρασμα των λαθών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης φέρνοντας νέο αέρα.

Εδώ επιδιώκουμε να αναδείξουμε ορισμένα ζητήματα, στα οποία συγκλίνουν οι υποστηρικτές του «Σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», αλλά είναι σημαντικό επίσης να δείξουμε ότι δεν πρόκειται για μια δομημένη πρόταση αλλά για μείγμα θέσεων, οι οποίες σε ορισμένες περιπτώσεις βασίζονται στις απόψεις του μαρξισμού, του χριστιανισμού, στις ιδέες του μπολιβαρισμού, κυριαρχεί δηλαδή ο εκλεκτικισμός.

Υποστηρίζουν ότι η συμμετοχική δημοκρατία, οι συνεταιρισμοί και η ιδιοσυντήρηση απαντούν στον «αυταρχισμό» της δικτατορίας του προλεταριάτου. Τέλος, προβάλλουν ασύνδετες ιδέες, με σκοπό να υπονομεύσουν την κομμουνιστική θεωρία, χωρίς να έχουν επιχειρήματα (άλλη θέση εκφράζουν σήμερα, άλλη αύριο), δημιουργώντας έτσι πλήρη σύγχυση, όπως με το κάλεσμα για την οικοδόμηση μιας «Πέμπτης Διεθνούς» μαζί με εχθρούς των εργαζομένων όπως το Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα του Μεξικού.

Στη σύγχρονη πάλη απαιτείται να προχωρήσουμε οργανωμένα με σταθερότητα υπό το κόκκινο λάβαρο του κομμουνισμού, για την επαναστατική μετατροπή των υλικών συνθηκών της ζωής, για την κατάργηση των αστικών σχέσεων παραγωγής μέσα από το μοναδικό δρόμο που είναι εφικτός, τον επαναστατικό. Δε βοηθάει σε τίποτα η σύγχυση, η δίνη ασύνδετων προσεγγίσεων που προκύπτουν από την υπό εξέταση ιδέα και που σε τελική ανάλυση θέτουν μόνο το ζήτημα βελτίωσης του καπιταλισμού, επιδιώκοντας το αδύνατο, τον «εξανθρωπισμό» του. Για την εργατική τάξη - και όχι μόνο στη Λατινική Αμερική - για τις ταξικές και επαναστατικές δυνάμεις το καθήκον είναι να δυναμώσουν τα κομμουνιστικά κόμματα που καταγράφουν στις αρχές, στο πρόγραμμά τους και στη δράση τους την ιστορική εμπειρία των εργαζόμενων σε όλο τον κόσμο για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, από την Παρισινή Κομμούνα μέχρι την Οκτωβριανή Επανάσταση.

Επομένως, είναι απαραίτητο να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι αυτή η τοποθέτηση για το λεγόμενο «Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» είναι ξένη και αντίθετη προς το μαρξισμό - λενινισμό και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα όσον αφορά πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα. Εναπόκειται στα κομμουνιστικά κόμματα να υψώσουν το κόκκινο λάβαρο για την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης, της ταξικής οργάνωσης του προλεταριάτου και του συνόλου των εργαζομένων που υφίστανται εκμετάλλευση και καταπίεση, για την οικοδόμηση των απαραίτητων συμμαχιών με όσους θέλουν την ανατροπή του καπιταλισμού, με στόχο τη Σοσιαλιστική Επανάσταση, που τέθηκε σε ισχύ και εφαρμογή το 1917.

Αυτή είναι η αποστολή στην εποχή που ζούμε, εποχή του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων και δε χωράνε ούτε «τρίτοι δρόμοι» ούτε συγχύσεις.