Με δεδομένη την απεργία και των δημοσιογράφων η πανελλαδική απεργία (το γιατί, πόσοι και τι) έπρεπε να παρουσιαστεί στα χτεσινά φύλλα των εφημερίδων.

Ε, την έφαγε η μαρμάγκα. Σα να μην έγινε. Τη θέση της πήραν αναφορές γενικώς σε μια διαδήλωση που χτυπήθηκε από την αστυνομία. Γιατί διαδήλωναν; Αγνωστο.

Σε πείσμα όσων «καλοθελητών» παρουσιάζουν τον «Ριζοσπάστη» σα μια μονότονη εφημερίδα που «όλο για αγώνες γράφει», μονότονα θα επαναλάβουμε το χτεσινό πρώτο θέμα:

«Χιλιάδες απεργοί εργατοϋπάλληλοι, αλλά και μικρομεσαίοι της πόλης και του χωριού, νέοι και γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων συναντήθηκαν στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ, της ΟΓΕ, του ΜΑΣ, σε 73 πόλεις όλης της χώρας, κόντρα στην πολιτική του κεφαλαίου, των κομμάτων του, της τρόικας. Διαδήλωσαν πως η ικανοποίηση των αναγκών της λαϊκής οικογένειας υπηρετείται μόνο σε σύγκρουση με το συμφέρον των μονοπωλίων».

Αυτό συνέβη και δεν ξεγράφει. Καθένας μπορεί αύριο να δώσει όποια ερμηνεία θέλει στην απεργία. Αλλά η απεργία έγινε και είχε συγκεκριμένο περιεχόμενο. Εβαλε απέναντι την πολιτική του κεφαλαίου, διακήρυξε πως άλλος είναι ο δρόμος των εργατών, συνολικά των λαϊκών στρωμάτων κι έκανε καθαρό πως αυτή η πάλη είναι ανειρήνευτη. Η απεργία είχε και αποκαλύψεις: Τη γύμνια των εργατοπατέρων αλλά και «τ' άλλα λόγια» των συμμάχων τους, που από χτες άρχισαν πάλι να μιλάνε για «δημοκρατικό τρόπο» εξόδου από την κρίση. Σα να μην κατάλαβαν τίποτα, σα να ήταν μια αγγαρεία η απεργία...

Δυο μέρες μετά την απεργία η αποσιώπησή της δίνει μια ακόμα εξήγηση στο γιατί της δήθεν πρωτοφανούς βίας. Η απεργία αφαίρεσε από την κυβέρνηση κάθε δικαίωμα να μιλά για σιωπηρή συμφωνία στην πολιτική της. Και, αντίθετα, έκανε καθαρό πως όσο πιο βίαιη θα γίνεται η πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, τόσο πιο βίαιη θα είναι και η έκφραση της κρατικής καταστολής. Στα όρια, το κράτος εμφανίζεται ακριβώς όπως είναι, κράτος της τάξης που είναι στην εξουσία με όλη τη βία που έχει ανάγκη αυτή η εξουσία για να κρατηθεί στη θέση της.

Τι κλάμα, τι ύπουλο κλάμα κι αυτό χτες σε πρωτοσέλιδα και κύρια άρθρα στον αστικό Τύπο... Αυτοί που κάθε μέρα ρωτάνε «πού είναι το κράτος» εμφανίστηκαν χτες να μην ξέρουν τίποτα για το τέρας στους δρόμους.

Καταφεύγουν σε ύπουλους συμψηφισμούς και παρέχουν άλλοθι τόσο στην αστυνομία όσο και στην κυβέρνηση. Ετσι που στο τέλος «όλα καλά» εκτός από ένα: Το φόβο που εγκαθίσταται στις λαϊκές συνειδήσεις, ή, για την ακρίβεια, που θέλουν να εγκατασταθεί στις λαϊκές συνειδήσεις.

Η αστική τάξη προετοιμάζεται για τα χειρότερα που θέλει να επιβάλει και προσπαθεί να εκπαιδεύσει τον πληθυσμό σε «στρατιωτάκια αμίλητα κι ακούνητα».

Μιλάνε γενικώς για τη βία, καταφεύγουν σε αναλύσεις για το μονοπώλιο της βίας από το κράτος κι αναζητούν τον κακό αστυνόμο. Ως το επόμενο σπασμένο κεφάλι. Για να μην πάει το μυαλό του ανθρώπου στην πηγή του κακού, στο ίδιο το σύστημα και τη βία που περιέχεται σ' αυτό - εκφράζεται πρώτα και κύρια στους χώρους εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.

Το δήθεν κλάμα τους για το πρόσωπο του τέρατος είναι πρόσκαιρο. Δυο γραμμές πιο κάτω στα ίδια άρθρα ζητάνε πιο ισχυρό τέρας, αλλά έτσι που να κρατά και τα προσχήματα.

Τσουβαλιάζουν την εργατική διαδήλωση με το πογκρόμ που εξαπέλυσαν κατά των μεταναστών οι ακροδεξιοί, για να ζητήσουν στο όνομα της «ευνομίας» κι άλλα μέτρα ενάντια στις διαδηλώσεις.

Κλαίγοντας για την καταστολή αφήνουν απέξω την αντικειμενική βάση της: Την πολιτική που τη γεννά. Κλαίγοντας για τους μετανάστες αφήνουν απέξω τον ιμπεριαλισμό που θέλει μεγάλες μάζες εργατών σε κατάσταση εξαθλίωσης, όλο και πιο φτηνή, πιο εκβιάσιμη εργατική δύναμη.

Για μια ακόμα φορά έδειξαν τα όρια της αστικής δημοκρατίας. Δεν αρκεί όμως να παίρνει τέλος αυτή η αυταπάτη. Απαιτείται γνώση για την πραγματική διέξοδο από τη σκοπιά των εργατικών συμφερόντων. Κι αυτό σημαίνει πιο επίμονα να προβάλλεται η ανάγκη για άλλη οργάνωση της κοινωνίας - οικονομίας, για άλλη εξουσία. Ετσι που ό,τι φαντάζει σήμερα δύσκολο, να 'ναι αύριο αυτονόητο. Ετσι που αυτός ο δρόμος να έχει όσο το δυνατόν λιγότερα θύματα απ' τη μεριά της εργατικής τάξης. Εδώ ο ρόλος του λαϊκού κινήματος, που δεν πρέπει να κάνει βήμα πίσω.

Ασχετο: Από τη δισέλιδη χτεσινή ανακοίνωση του ΚΚΕ για τους μετανάστες και το κέντρο της Αθήνας ο ΣΚΑΪ του Αλαφούζου είδε ότι «το ΚΚΕ κινείται εκτός κλίματος». Σωστά, το ΚΚΕ δε συμμερίζεται την ξενοφοβία και το ρατσισμό που καλλιεργεί καθημερινά το κανάλι του εφοπλιστή. Το ΚΚΕ δε συμμερίζεται επίσης την αγωνία του ΣΚΑΪ για τα «παιδιά» των ΜΑΤ που, όπως έλεγαν οι παρουσιαστές χτες στο δελτίο τους, «φοβούνται μήπως χάσουν τη δουλειά τους»...