Με αφορμή τη δολοφονία του 44χρονου στην Γ' Σεπτεμβρίου και Ηπείρου, ο αστικός Τύπος και τα αστικά κόμματα, ξεκίνησαν - όπως κάθε φορά - τη γνωστή βρώμικη αντιδραστική προπαγάνδα. Που δίνει χώρο και νομιμοποιεί τα κάθε λογής φασιστοειδή να βγαίνουν στους δρόμους και να δέρνουν μετανάστες, που μπορεί λίγες ώρες πριν να έκλεισαν 12ωρο στο μεροκάματο για 5 ευρώ... Που επιχειρεί να δηλητηριάσει τη συνείδηση των Ελλήνων εργατών που είναι θύματα - μαζί με τους μετανάστες - των εγκλημάτων της αντιλαϊκής πολιτικής η οποία είναι αυτή που εξαθλιώνει και οδηγεί σε αδιέξοδα τη ζωή και του Ελληνα και του ξένου εργαζόμενου, θύματα όλοι των καπιταλιστών και της άκρατης εκμετάλλευσης. Είναι κάποιοι αστοί δημοσιολόγοι που όταν το κεφάλι ενός μετανάστη στο χώρο δουλειάς γίνεται λιώμα, δεν λένε λέξη για το έγκλημα των καπιταλιστών που είναι διαρκές και απειλεί όλους τους εργάτες ανεξαιρέτως θρησκείας και χρώματος.

Η λογική τους συμπυκνώνεται στο εξής:

«...το κέντρο της πόλης έχει καταληφθεί από απροσδιόριστες φυλές, οι οποίες ανεξαρτήτως προέλευσης, χρώματος και θρησκείας έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: το έγκλημα».

« ...η Αθήνα έχει μεταβληθεί σε ένα απροσπέλαστο γκέτο βίας, ανομίας, παραβατικότητας και τρόμου. Ζει σε καθεστώς κατοχής. Μετανάστες και πρεζόνια, έγχρωμοι και εγχώριοι ντίλερ κάθε παρανομίας».

«Η πόλη έχει μεταβληθεί σε ένα σκηνικό πρωτόγνωρο από αυτά που μόνο σε ταινίες γνωρίζαμε έως τώρα. Το αστικό τοπίο έχει εξαθλιωθεί ακόμη και αισθητικά. Τα μαχαίρια και οι ενέσεις έχουν αντικαταστήσει τα ψιλικατζίδικα της γειτονιάς».

«Μας πήραν την Αθήνα... Δεν θα το είχαν καταφέρει ποτέ, αν η Ελληνική Πολιτεία δεν είχε χρεοκοπήσει συνολικά και παταγωδώς. Αν δεν είχε αφήσει την πόλη ανυπεράσπιστη. Αν δεν είχε εγκαταλείψει τους εναπομείναντες κατοίκους στη μοίρα τους, χωρίς την περιφρούρηση και τη φροντίδα που δικαιούνται».

Ποια είναι η αλήθεια; Το κέντρο της Αθήνας όπως και πολλές πόλεις της επαρχίας έχουν γεμίσει από μετανάστες που υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών πολέμων και να έρθουν στη χώρα μας. Κάποιοι που τούς εξόρισαν από τους δικούς τους δρόμους των δικών τους παιδικών χρόνων. Κάποιοι που τα παιδιά τους σκοτώθηκαν από πυροβολισμούς και βόμβες, στα ίδια στενά που οι πατεράδες και οι μανάδες πέρασαν τα δικά τους εφηβικά χρόνια, πολύ δύσκολα και με πολύ κόπο και μόχθο έστησαν τη φαμίλια τους. Την ανομία και τη βία τη βιώνουν καθημερινά και οι Ελληνες και οι ξένοι εργάτες. Στον τόπο δουλειάς, στη γειτονιά τους, παντού. Βία των αφεντικών και των κυκλωμάτων. Σαν αυτή στη Μανωλάδα που οι «νόμιμοι» εκμεταλλευτές χρησιμοποιούν ακόμα και μαστίγιο την ώρα που μετανάστες δουλεύουν για 15 ώρες μέσα στα θερμοκήπια. Σαν αυτή που βιώνουν οι εργάτες που τους κόβεται ο μισθός, το ρεύμα, το φως, το νερό επειδή δεν έχουν να το πληρώσουν. Πράγματι, οι καπιταλιστές και τα αστικά κόμματα έχουν μετατρέψει την πόλη σε ένα απροσπέλαστο γκέτο βίας για την εργατική λαϊκή οικογένεια, ελληνική και ξένη. Στις γειτονιές της Αθήνας, τα ψιλικατζίδικα έχουν κλείσει και τα μικρομάγαζα κλείνουν το ένα μετά το άλλο επειδή την ίδια στιγμή προελαύνουν οι πολυεθνικές. Επειδή, ο μικρός επαγγελματίας που έχει μια οικογενειακή επιχείρηση, δεν αντέχει να πληρώσει την περαίωση, τους φόρους, δεν μπορεί να ανταγωνιστεί το μεγάλο καπιταλιστή. Αυτοί που έχουν χρεοκοπήσει είναι οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές οικογένειες. Ακόμα κι αν όλα ήταν μια χαρά, ακόμα κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μετανάστης, δεν θα μπορούσαν να ζήσουν την οικογένειά τους και να καλύψουν στοιχειωδώς τις βασικές τους ανάγκες. Τα μέτρα της κυβέρνησης τούς έχουν διαλύσει τη ζωή.

Οσο κι αν οι μηχανισμοί του αστικού κράτους, φανεροί και κρυφοί, επιχειρούν να καλλιεργήσουν το ρατσισμό και την ξενοφοβία, όσο κι αν προσπαθούν να πείσουν ότι η λύση του προβλήματος βρίσκεται στο να πάρουν οι κάτοικοι τους μετανάστες στο κυνήγι, η ουσία βρίσκεται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Κοινός ταξικός οργανωμένος αγώνας Ελλήνων και μεταναστών εργατών. Ο εχθρός είναι κοινός και γι' αυτό κοινή πρέπει να είναι και η πάλη. Να νομιμοποιήσουν τους μετανάστες, να τους επιτρέψουν σε όσους θέλουν, να φύγουν για τις χώρες προορισμού που επιθυμούν, οι υπόλοιποι να αποκτήσουν όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων.