Γρηγοριάδης Κώστας

Πρόκειται για το νέας κοπής ιδεολόγημα της ηγεσίας της ΝΔ με το οποίο επιχειρεί να πετύχει με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια: Από τη μια, να δείξει τη στοχοπροσήλωσή της στη στρατηγική της πλουτοκρατίας και από την άλλη να διασωθεί ως εφεδρεία του αστικού πολιτικού συστήματος απορροφώντας όσο μπορεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Ωστόσο, είναι ολοφάνερο ότι στην πράξη δεν υπάρχει καμία διαφωνία και διαφοροποίηση της ηγεσίας της ΝΔ με την εφαρμοζόμενη πολιτική, την οποία στηρίζει με όλες τις δυνάμεις της: Εχει υπερψηφίσει πάνω από τα μισά νομοσχέδια που έχει φέρει η κυβέρνηση στη Βουλή, στηρίζει ένθερμα τις αντιδραστικές διαρθρωτικές αλλαγές που σαρώνουν τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, υπερασπίζεται μετά πάθους τις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.

Αποφεύγει, ωστόσο, συστηματικά να ταυτιστεί πλήρως, επειδή διαφορετικά δε θα είχε λόγο ύπαρξης σαν ψευτοαντιπολίτευση, με δεδομένο ότι το αστικό πολιτικό σύστημα δεν έχει καταφέρει ακόμα να ζυμώσει εναλλακτική διαχειριστική λύση πέραν της δικομματικής εναλλαγής, παρά τις αλλαγές που προωθεί στο πολιτικό εποικοδόμημα. Η φραστική διαφοροποίηση υπηρετεί επίσης τον εγκλωβισμό μέρους της λαϊκής δυσαρέσκειας, αφού σε διαφορετική περίπτωση, όπως έχει παραδεχθεί ο πρόεδρος της ΝΔ δικαιολογώντας το «όχι» στο μνημόνιο, θα ισχυροποιούνταν το «πεζοδρόμιο», δηλαδή το οργανωμένο λαϊκό κίνημα.

Μ' αυτούς τους στόχους, η ΝΔ επιστρατεύει διάφορα, χρεοκοπημένα εν πολλοίς, ιδεολογήματα και ψέματα, όπως αυτό ότι διαθέτει «άλλο», δήθεν πιο φιλολαϊκό μείγμα πολιτικής από αυτό που εφαρμόζει η κυβέρνηση και η τρόικα. Η πραγματικότητα είναι ότι το «μείγμα» που επαγγέλλεται, σκόπιμα γενικόλογα και αόριστα, είναι πιο πλούσιο σε μέτρα στήριξης της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρήσεων και προβλέπει πιο βαθιές αντιδραστικές τομές στο κράτος.

Τρανή απόδειξη αποτελεί η πρόταση για την οικονομία που είχε κάνει πριν από έναν περίπου χρόνο, το λεγόμενο «Ζάππειο1». Το σύνολο των μέτρων αυτής της πρότασης, που μάλιστα είχε παρουσιαστεί ως «εναλλακτική» στο μνημόνιο, έχει ήδη ενσωματωθεί και εφαρμόζεται από κυβέρνηση και τρόικα.

Θυμίζουμε ότι το «δυνατό χαρτί» που παρουσίασε τότε ο Αντ. Σαμαράς, ήταν η πρόταση για «αξιοποίηση» της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, ύψους 50 δισ. ευρώ. Ακριβώς την ίδια τύχη θα έχει και το «Ζάππειο 2», η επικαιροποιημένη, δηλαδή, οικονομική πρόταση που θα παρουσιαστεί μέχρι τις αρχές του επόμενου μήνα, ακριβώς γιατί, όπως και το προηγούμενο, δείχνει τα επόμενα βήματα που πρέπει να γίνουν στο πλαίσιο της στρατηγικής της πλουτοκρατίας και θα ενσωματώνει τις επόμενες διαρθρωτικές αλλαγές και σαρωτικά μέτρα. Ολα αυτά θα λανσαριστούν, βέβαια, με βαρύγδουπους και εντυπωσιοθηρικούς τίτλους, όπως «επανεκκίνηση της οικονομίας», «σοκ ανάκαμψης», και άλλα παρόμοια.

«Εμείς λοιπόν θέλουμε ένα άλλο μείγμα πολιτικής που θα δώσει έμφαση στην ανάπτυξη, θα επανορθώσει κάποιες αδικίες και θα επιτύχει εκεί όπου αποτυγχάνει η πολιτική του μνημονίου», τόνισε χαρακτηριστικά στην τελευταία συνέντευξή του (στον «Ελεύθερο Τύπο») ο Αντ. Σαμαράς, δίνοντας το στίγμα της «άλλου μείγματος» οικονομικής πολιτικής. Στην ίδια συνέντευξη επανέλαβε ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα για τα μέτρα που περιλαμβάνει η επικαιροποιημένη οικονομική πρόταση, για την οποία μάλιστα ζητά «χαλάρωση» του μνημονίου, εννοείται των όρων εκείνων που δεσμεύουν μεγάλα κονδύλια από το να δοθούν απευθείας ή έμμεσα στα μονοπώλια.

«Για να μπορέσω να υποκινήσω την ανάπτυξη, πρέπει να απαλλαγώ από κάποιες σοβαρές δεσμεύσεις (σ.σ. του μνημονίου)», τόνισε, φροντίζοντας να δώσει μια πρώτη γεύση: «Θέλω, για παράδειγμα, χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές. Το κράτος να πληρώνει τις υποχρεώσεις του, πριν ζητήσει από τους πολίτες να είναι συνεπείς με τις δικές του. (Θέλω) συμψηφισμό πληρωμών από και προς το κράτος και (...) θέλω κατά προτεραιότητα να σηκωθούν η οικοδομή και οι κατασκευές και θέλω κλαδικά προγράμματα ανάκαμψης σε τομείς με ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, ώστε η αναπτυξιακή ώθηση να αλλάξει και το οικονομικό μοντέλο».

Είναι φανερό ότι στις προτάσεις της ΝΔ θεωρούνται δεδομένες οι περικοπές και τα μέτρα που μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης για το κεφάλαιο και την ίδια ώρα εμπλουτίζουν τις ανατροπές που στόχο έχουν την ενίσχυση της πλουτοκρατίας με χρήμα και νέα προνόμια.

Με λίγα λόγια, αυτό που επιδιώκει η ηγεσία της ΝΔ είναι στήριξη με κάθε τρόπο του κεφαλαίου στο όνομα της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Φροντίζει όμως να αποκρύπτει ότι, εκτός από κρατικές επιχορηγήσεις, το ζεστό χρήμα, τις γενναίες φοροαπαλλαγές στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, την ιδιωτικοποίηση των πάντων, η ΝΔ στηρίζει και το τσάκισμα των μισθών και τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις. «Η ανταγωνιστικότητα για μας είναι προτεραιότητα έτσι και αλλιώς», ήταν η χαρακτηριστική απάντηση του Αντ. Σαμαρά στο ερώτημα αν συμφωνεί με το «Σύμφωνο για το Ευρώ» (πρώην Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας).

Από αυτήν την άποψη, είναι αναμενόμενη η πλήρης στήριξη στη «συνολική λύση», που αποφάσισαν οι ηγέτες της ΕΕ στη Σύνοδο Κορυφής, που, εκτός από το «Σύμφωνο για το Ευρώ», περιλαμβάνει και το αναθεωρημένο Σύμφωνο Σταθερότητας και τους δύο μηχανισμούς (προσωρινό και μόνιμο) χρηματοπιστωτικής σταθερότητας. Η μόνη «επιφύλαξη», που εξέφρασε ο πρόεδρος της ΝΔ, αφορούσε τη συμμετοχή των ιδιωτών στο μόνιμο μηχανισμό και αυτό γιατί «θα αυξήσει το κόστος δανεισμού» των κρατών - μελών που θα οδηγηθούν σε αυτόν.

Το συμπέρασμα είναι προφανές. Δεν υπάρχει εναλλακτική διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, πολύ περισσότερο δεν υπάρχει διαχείριση που να είναι φιλολαϊκή. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η ηγεσία της ΝΔ, ένα κόμμα στυλοβάτης του κεφαλαίου. Γι' αυτό καταφεύγει σε φραστικά πυροτεχνήματα και κούφια αντιπολίτευση, που εξαντλείται σε κατηγορίες περί «ανικανότητας» και «ανακολουθίες» της κυβέρνησης, ψαρεύοντας στα θολά νερά της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Οι εργαζόμενοι, τα άλλα λαϊκά στρώματα γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ΝΔ είναι ο άλλος πυλώνας του αστικού πολιτικού συστήματος και αποτελεί εφεδρεία και εναλλακτική λύση μόνο για την πλουτοκρατία. Σαν τέτοια καλούνται να την πολεμήσουν, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τις άλλες δυνάμεις που στηρίζουν και προωθούν τη στρατηγική της πλουτοκρατίας.