Με φόντο τις εκλογές διαμορφώνονται και επίσημα πλέον οι εξελίξεις στην Τουρκία, που από τις 18 Μάρτη άρχισε η κατάρτιση των ψηφοδελτίων των συνδυασμών, διαδικασία που θα ολοκληρωθεί μέχρι τις 29 Απρίλη, ενώ στις 5 Ιούνη μπαίνει στην τελική ευθεία των βουλευτικών εκλογών που έχουν καθοριστεί για τις 12 του ίδιου μήνα. Για τις απομακρυσμένες περιοχές, η εκλογική διαδικασία ξεκινά στις 10 του Μάη. Ο «πόλεμος της προπαγάνδας», ωστόσο, έχει ξεκινήσει εδώ και ένα χρόνο περίπου με τον Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να διατηρεί πρωταγωνιστικό ρόλο με σταθερούς συμμάχους την ΕΕ, τις χρηματαγορές και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, μαζί με τα οποία η αστική τάξη της χώρας θέλει να αναβαθμίσει το ρόλο της στην περιοχή της λεγόμενης «ευρείας Μέσης Ανατολής», που αποτελεί κρίσιμο γεωστρατηγικό και ενεργειακό κόμβο.

Ο ρόλος περιφερειακής δύναμης της Τουρκίας αναπτύσσεται στο πλευρό των ιμπεριαλιστών, στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και γενικότερα του μουσουλμανικού κόσμου, αυξάνοντας σημαντικά την επιρροή της κάτι στο οποίο εμφανίζεται να συμβάλει η δήθεν διένεξή της με το Ισραήλ, καθώς επίσης και η στάση της στις πρόσφατες εξελίξεις στον αραβικό κόσμο. Στις κύριες επιδιώξεις της τουρκικής αστικής τάξης, ωστόσο, παραμένει η ισχυρότερη παρουσία της χώρας στα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια και η εξασφάλιση μεγαλύτερου μεριδίου στην πίτα των ενεργειακών πόρων και των αγορών.

Σε αυτό το πλαίσιο, εντάσσεται και η πολιτική στάση της Αγκυρας στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη. Η Τουρκία ξεκίνησε όντας «αντίθετη» σε επίθεση εναντίον της Λιβύης, μπλοκάροντας τις προσπάθειες για απόφαση του ΝΑΤΟ, που θα επέτρεπε την περαιτέρω εμπλοκή του στις επιχειρήσεις, ζητώντας να σταματήσουν οι επιθέσεις το «συντομότερο δυνατό». Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εμφανίστηκε ως ο υποστηρικτής του λιβυκού λαού, ζητώντας από το ΝΑΤΟ, προκειμένου να δοθεί η τουρκική συγκατάθεση για επέμβασή του, να «αναγνωρίσει ότι η Λιβύη ανήκει στους Λίβυους και δεν επεμβαίνει για να διανείμει τους πόρους και τον πλούτο του υπεδάφους της». Αργότερα, η Αγκυρα ανακοίνωσε τη συμμετοχή της στις ναυτικές επιχειρήσεις εναντίον της Λιβύης με το πρόσχημα του εμπάργκο όπλων, με πέντε πλοία και ένα υποβρύχιο.

Παράλληλα, συντηρείται και η κόντρα Τουρκίας - Γαλλίας, όσον αφορά την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη, με την Αγκυρα να κατηγορεί το Παρίσι για «υπερβολικό ζήλο» και «οπορτουνισμό» στην υπόθεση της Λιβύης...

Η Τουρκία στη Λιβύη, επί Καντάφι, είχε συμφέροντα άνω των 15 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μόνο σε κατασκευαστικά συμβόλαια, ενώ οι σχέσεις της κυβέρνησης Ερντογάν με το καθεστώς Καντάφι ήταν ιδιαίτερα στενές, από όπου και η βράβευση του Τούρκου πρωθυπουργού με το βραβείο Καντάφι για τα ανθρώπινα δικαιώματα το 2010, για την «προσφορά του στον αραβικό κόσμο».

Η Τουρκία, και στην περίπτωση της Λιβύης, επιχειρεί με κάθε τρόπο να διασφαλίσει τα δικά της συμφέροντα στην περιοχή, να αναβαθμίσει το ρόλο της και να λειτουργήσει ως η γέφυρα μεταξύ μουσουλμανικού κόσμου και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Με τη στήριξη της ΕΕ, το ΑΚΡ ενόψει εκλογών επικεντρώνει την προπαγάνδα του στον τομέα της «οικονομικής ανάπτυξης», της εξόδου από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τη «Συνταγματική Μεταρρύθμιση», τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την ΕΕ, αλλά και τη «δυνατότητά της να διαπραγματεύεται ως ίσος» με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Η ΕΕ από την πλευρά της εμφανίζεται συνεπής και σταθερός υποστηρικτής της κυβέρνησης Ερντογάν, παρά τις όποιες μικρές «παραφωνίες» εμφανίζονται στις σχέσεις Βρυξελλών - Αγκυρας, κατά καιρούς οι οποίες ωστόσο στην πραγματικότητα δεν αναιρούν την αγαστή συνεργασία τους. Η πρόσφατη έκθεση προόδου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την Τουρκία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα των ισορροπιών που τηρούν οι δύο πλευρές.

Με ελάχιστες διαφορές από τις προηγούμενες εκθέσεις, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που εγκρίθηκε την περασμένη βδομάδα αναγνωρίζει ναι μεν καταπατήσεις δικαιωμάτων, στην Τουρκία, περιορισμό της ελευθερίας του Τύπου, «ενθαρρύνει» τις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό και «ζητά εξομάλυνση» των σχέσεων με την Ελλάδα, ωστόσο σημειώνει ιδιαίτερα την «πρόοδο της Τουρκίας στις μεταρρυθμίσεις», που αφορούν τη διάκριση των εξουσιών, την απομάκρυνση του στρατού, τις επενδύσεις, τη Συνταγματική Αναθεώρηση, προωθώντας τη λογική ενός δημοκρατικού μανδύα στην Τουρκία που θα καλύψει τη δικτατορία του κεφαλαίου συνθλίβοντας τους εργαζόμενους.

Αρκετές δε είναι και οι φωνές στο ευρωκοινοβούλιο αλλά και στο Συμβούλιο των 27 που ζητούν απρόσκοπτη πρόοδο των διαπραγματεύσεων της Αγκυρας με την ΕΕ, παρά την κατοχή στην Κύπρο, απαιτώντας παράλληλα και μεθοδεύοντας προώθηση του απευθείας εμπορίου με το ψευδοκράτος, ανοίγοντας το δρόμο για την αναγνώριση του κατοχικού καθεστώτος, ως δώρο στη σύμμαχο Τουρκία. Τόσο στην έκθεση όσο και στις δηλώσεις ευρωβουλευτών που εμφανίζονται να έχουν μία πιο θερμή στάση απέναντι στην ένταξη της Τουρκίας υπογραμμίζεται με ξεκάθαρο τρόπο η σημασία της συνεργασίας ΕΕ - Αγκυρας, τονίζοντας ότι πρόκειται για ένα στρατηγικό σύμμαχο, του οποίου οι πλέον θερμοί υποστηρικτές αναφέρουν ότι δεν πρέπει να χαθεί με κανέναν τρόπο.

Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η προσέγγιση με την Ελλάδα και την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, που αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση των αστικών τάξεων, των κεφαλαιοκρατών και των δύο χωρών, που θέλουν να ξεπεραστούν εμπόδια, με συγκυριαρχία στο Αιγαίο, για να υπάρξει απρόσκοπτη εκμετάλλευση του φυσικού του πλούτου και να μεγαλώσουν οι εμπορικές συναλλαγές και επενδύσεις.

Το ΑΚΡ βασίζει την προεκλογική του εκστρατεία στο «τουρκικό οικονομικό θαύμα». Το θέμα της ανάπτυξης της χώρας - πάντα υπέρ των συμφερόντων του κεφαλαίου - για το 2010 που άγγιξε ΑΕΠ 6,5% και συνεχίζεται με προβλέψεις για θετικό πρόσημο και το 2011, σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης, υπερτονίζεται από την κυβέρνηση και ενισχύεται από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης που σπεύδουν να χαρακτηρίσουν την Τουρκία ως ικανή και θετική στην αποπληρωμή του χρέους της και αξιόπιστη την οικονομία της.

Στο ίδιο πνεύμα, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕ) αναδεικνύεται σε έναν από τους μεγαλύτερους αιμοδότες της Τουρκίας. Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν, η Τουρκία λαμβάνει τα μεγαλύτερα ποσά από την ΕΤΕ, από όλες τις χώρες μη μέλη της ΕΕ που έχουν συνεργασία με την ΕΕ, ενισχύοντας τομείς που αφορούν αναπτυξιακά έργα και δίνουν ώθηση στο κεφάλαιο της χώρας, ενώ μέχρι το τέλος του 2012 αναμένεται να χορηγήσει στο τουρκικό κεφάλαιο δάνεια ύψους 2 δισ. ευρώ, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν αναπτυξιακά προγράμματα.

Παράλληλα, οι ιδιωτικοποιήσεις που προωθούνται με σαρωτικό ξεπούλημα του δημόσιου τομέα εμφανίζονται στην προπαγάνδα ως επιτυχία, ενώ αναμένεται να φτάσουν τα 50 δισεκατομμύρια, με τραγικές συνέπειες για τους εργαζόμενους που βλέπουν τα περιορισμένα δικαιώματά τους να καταρρέουν ενώ ανεργία και τιμές ανεβαίνουν σταθερά.

Στο ίδιο πλαίσιο και κυρίως για την προσέλκυση ξένων επενδυτών που πρέπει να βρουν πρόσφορο έδαφος χαμηλού κόστους για να δημιουργήσουν παραγωγικές μονάδες στη χώρα, εντάσσεται η σαρωτική επίθεση σε εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις. Η κυβέρνηση του ΑΚΡ, ευαγγελίζεται ενάντια στους εργαζόμενους μειώσεις μισθών, αύξηση της απλήρωτης εργασίας - ή όπως αποκαλείται της «δοκιμαστικής περιόδου» - νέα βάρη σε όσους εργάζονται ως ωρομίσθιοι και διευκόλυνση των απολύσεων με παράλληλη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.

Μέτρα τα οποία συνάδουν απόλυτα με το πνεύμα της ΕΕ και δίνουν την ψευδαίσθηση της μείωσης της ανεργίας και της ανάπτυξης, ενώ περισσότερα από 13 εκατομμύρια Τούρκοι ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας.

Ενα από τα ζητήματα στα οποία στηρίζεται η ΕΕ όταν υποστηρίζει την Τουρκία είναι η Συνταγματική Μεταρρύθμιση, που εμφανίζεται ως η νίκη του πολιτικού κόσμου ενάντια στο στρατό, με παράλληλο εκδημοκρατισμό της χώρας. Την ίδια στιγμή συνεχίζονται οι επιχειρήσεις μαζικών συλλήψεων όσων αντιτίθενται στην κυβέρνηση Ερντογάν, με το πρόσχημα της υπερεθνικιστικής οργάνωσης Εργκένεκον. Πληροφορίες αναφέρουν ότι οι τουρκικές αρχές συλλαμβάνουν πέρα από όσους έχουν ανάμειξη με την οργάνωση και όποιον αντιτίθεται και αντιπολιτεύεται ανοιχτά την κυβέρνηση.

Στις δημοσκοπήσεις το ΑΚΡ διατηρεί ιδιαίτερα μεγάλα ποσοστά άνω του 45%, σε ορισμένες έρευνες, περιορίζοντας τη δύναμη της αντιπολίτευσης του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης στο 21%.