Καθώς η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη για άλλη μια φορά με το «ανθρωπιστικό» πρόσχημα, διάφοροι δημοσιογράφοι, αναλυτές και δημοσιολόγοι των συμφερόντων του κεφαλαίου έχουν βαλθεί να νομιμοποιήσουν στη συνείδηση των ανθρώπων την επέμβαση. Ετσι με το εκχυδαϊσμένο δόγμα «όποιος δεν είναι με την επέμβαση στηρίζει τον Καντάφι» και επικαλούμενοι την δήθεν «ευαισθησία της διεθνούς κοινότητας» επιχειρούν να βγάλουν τρελούς όσους αντιδρούν και στο στόχαστρό τους είναι πρωτίστως το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, στις πρώτες γραμμές του οποίου είναι οι κομμουνιστές. Αυτοί οι κονδυλοφόροι τώρα «θυμήθηκαν» τη Ρουάντα, το Νταρφούρ, τις εθνοκαθάρσεις, τους ηγέτες που σφάζουν τους λαούς τους. Θέλουν να δημιουργήσουν συνειρμούς αποδοχής των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Γνωρίζουν ότι σήμερα όλο και λιγότερο πιάνουν τα «ανθρωπιστικά προσχήματα», μετά και από τα μακελειά στην ενιαία Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και το Ιράκ ή στο Σουδάν, όπου με την υποδαύλιση της πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε» στο Νταρφούρ κατάφεραν το διαμελισμό του.

Ορισμένοι «αναλυτές» ωμά κράζουν ότι «πρέπει να είμαστε με τους ιμπεριαλιστές για να εξασφαλίζουμε τα συμφέροντά μας». Βέβαια, δεν πρόκειται για συμφέροντα των λαών, αλλά των αστικών τάξεων. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός, που έσπευσε να πάρει την πρωτοκαθεδρία στις πολεμικές επιχειρήσεις, οι ΗΠΑ, η Βρετανία και οι άλλοι πρόθυμοι, ανάμεσά τους και η ελληνική αστική τάξη, που τους ...πήρε ο πόνος «για τους άμοιρους Λίβυους από το σφαγέα Καντάφι», σφάζουν σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα. Πριν από λίγο καιρό συναγελάζονταν με ηγέτες τύπου Μουμπάρακ στην Αίγυπτο, Μπεν Αλι στην Τυνησία και Καντάφι στη Λιβύη. Εξασφάλιζαν μέσα από ένα σφοδρότατο ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και την κολεγιά που έκαναν με τους ηγέτες, που τώρα λένε δικτάτορες (βεβαίως τέτοιοι είναι), τα συμφέροντα των μονοπωλίων της κάθε χώρας. Ολα ήταν «μέλι- γάλα» με τέτοιους ηγέτες, όπως είναι με τους ...ανθρωπιστές της Σαουδικής Αραβίας, του Μπαχρέιν ή του Ισραήλ. Εκφραση αυτού του ανταγωνισμού, που προχωράει σε νέα φάση και αναδιατάξεις στο μοίρασμα της λείας, είναι και οι όποιες διαφοροποιήσεις κάποιων ιμπεριαλιστικών ή ανερχόμενων δυνάμεων όπως η Γερμανία, η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία.

Το να μιλήσουμε για υποκρισία για τα προαναφερόμενα φερέφωνα είναι το λιγότερο. Το επικίνδυνο είναι ότι προσπαθούν να νομιμοποιήσουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα και «νομιμότητα» κατά οποιουδήποτε αμφισβητεί την εξουσία του κεφαλαίου. Στοχοπροσηλωμένα προσπαθούν να κάνουν ακόμα και συνειρμούς και να συσχετίσουν καθεστώτα τύπου Καντάφι με τη Σοβιετική Ενωση και τις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όταν αυτά έχουν σχέση με το σοσιαλισμό όσο η μέρα με τη νύχτα. Επιβεβαιώνουν συνεχώς ότι ο φόβος τους είναι μήπως και αφυπνιστούν λαϊκές δυνάμεις και δουν ότι η αιτία των ιμπεριαλιστικών πολέμων, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης δεν είναι κάποιοι «ηγέτες» ή και εμφανιζόμενοι ως «επαναστάτες», αλλά η ύπαρξη των μονοπωλίων, η εξουσία του κεφαλαίου. Οι λαοί και μόνο αυτοί, οι παραγωγοί του πλούτου, πρέπει και μπορούν να καθορίζουν τις τύχες τους. Συνδυασμένη πάλη κατά των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και της εξουσίας του κεφαλαίου σε κάθε χώρα είναι η προοπτική τους.