Μ' αυτό το στίγμα στην εισηγητική του ομιλία, ο Δημήτρης Γόντικας, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, έδωσε χτες το περιεχόμενο της μαζικής σύσκεψης που διοργάνωσαν οι ΚΟ Ναυπηγοεπισκευαστικού Τομέα της Αχτίδας Μετάλλου του ΚΚΕ, στα γραφεία της Κομματικής Οργάνωσης Πειραιά, με θέμα τις εξελίξεις στη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, τις θέσεις του Κόμματος και την παρέμβαση των κομμουνιστών και του ταξικού εργατικού κινήματος στον κλάδο.

Στη σύσκεψη συμμετείχαν κομματικές δυνάμεις, φίλοι και οπαδοί του Κόμματος από τον κλάδο του μετάλλου, από τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, από τα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά και της Ελευσίνας. Μετά την κεντρική ομιλία ακολούθησαν παρεμβάσεις και συζήτηση.

Στην ομιλία του, ο Δ. Γόντικας σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Το συμφέρον των εργαζομένων είναι η συσπείρωση και η ενιαία πάλη τους, η αλληλεγγύη με βάση τα κοινά τους συμφέροντα. Ενότητα και συσπείρωση που πρέπει να είναι ανεξάρτητη από την εργοδοσία και τα τσιράκια της και σε σύγκρουση με αυτές τις δυνάμεις. Αυτή η γραμμή πάλης πρέπει να δυναμώσει και μόνο το Κόμμα μπορεί να την καθοδηγήσει ενιαία.

Ολος αυτός ο κόσμος που κινείται γύρω από τα ναυπηγεία, οι χιλιάδες οικογένειες, μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλπ., πρέπει να συσπειρωθεί και να συνταχθεί με το εργατικό κίνημα, να οργανωθεί η συμμαχία. Σε κάθε ναυπηγείο να συσπειρωθούν φίλοι του Κόμματος σε μια ενιαία γροθιά. Αλλά και το ΠΑΜΕ να εξελιχθεί σε μοχλό συσπείρωσης και συντονισμού όλων των δυνάμεων που δε δέχονται να σέρνονται πίσω από τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Να μεγαλώσει αυτό το ρεύμα.

Μέσα στην ΕΕ αλλά και γενικότερα, με αφορμή και την οικονομική κρίση, έχει ξεσπάσει ένας άγριος πόλεμος ανάμεσα στα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου, στα μονοπώλια, για το ποιος θα κυριαρχήσει σε βάρος του άλλου. Αυτό που γίνεται σήμερα στη Λιβύη, με τη συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης, είναι μέρος αυτού του πολέμου. Είναι αδίστακτοι. Σκοτώνουν το λαό της Λιβύης με τον ίδιο αδίστακτο τρόπο που σκοτώνουν τον άνεργο στη Ζώνη και δεν πρόκειται να διστάσουν να σκοτώσουν και τον εργαζόμενο στα άλλα ναυπηγεία. Για το πετρέλαιο, για το μοίρασμα των αγορών, για το κέρδος, δε σταματούν μπροστά σε τίποτα. Μόνο η πάλη των λαών μπορεί να τους σταματήσει.

Είναι άγριος πόλεμος που αντανακλάται και στο χώρο της ναυπηγικής βιομηχανίας. Γερμανοί, Αραβες, Κινέζοι, Τούρκοι, Ελληνες καπιταλιστές, όλοι μπλεγμένοι σε έναν άγριο πόλεμο, ποιος θα αρπάξει περισσότερα και θα συντρίψει τον αντίπαλό του για το κέρδος, αδιαφορώντας για τους εργαζόμενους. Και το κάθε κράτος στηρίζει τους δικούς του καπιταλιστές. Ολοι, όμως, συμφωνούν σε ένα και έχουν ενιαία στρατηγική απέναντι στην εργατική τάξη και το λαό, το εργατικό και το λαϊκό κίνημα. Απειλούν, εκβιάζουν τους εργαζόμενους με την απειλή της πείνας να αποδεχθούν αυτή τη στρατηγική.

Το Κόμμα μελετάει όλες αυτές τις εξελίξεις, επεξεργάζεται διαρκώς τις θέσεις του, προσαρμόζεται κατάλληλα. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια εξελίσσει και την οργανωτική του πολιτική. Είναι πρόοδος. Είναι θετική εξέλιξη για το Κόμμα και το κίνημα. Η ενιαία συγκρότηση των δυνάμεών μας στο Μέταλλο δεν είναι μια επιμέρους βελτίωση της οργανωτικής μας πολιτικής, είναι παρέμβαση με μεγάλη πολιτική σημασία. Και αφορά το παρόν και το μέλλον του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

Από τα παραπάνω απορρέει ένα πρώτο και σοβαρό καθήκον για όλους μας. Να περάσουμε ενιαία, συντονισμένα, σε όλο το χώρο σε μια αποφασιστική αντεπίθεση. Να αναμετρηθούμε και να τσακίσουμε την κυρίαρχη άποψη που περπατάει στα ναυπηγεία με πρωτεργάτες τις δυνάμεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και από κοντά του ΣΥΝ, ότι οι προτάσεις του ΚΚΕ δεν είναι ρεαλιστικές, δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν. Οτι δε μας ενδιαφέρει τι γίνεται στο διπλανό ναυπηγείο, να κοιτάζουμε το δικό μας ναυπηγείο, να στηρίζουμε δηλαδή το δικό μας αφεντικό. Δε μας ενδιαφέρει η γενική πολιτική, εμείς να έχουμε μεροκάματο. Η Ζώνη δε δουλεύει γιατί το Συνδικάτο δεν υποχωρεί να πέσουν τα μεροκάματα.

Αντιλήψεις που εγκλωβίζουν τους εργάτες, προκαλούν σύγχυση, αφοπλίζουν το συνδικαλιστικό κίνημα και το οδηγούν στο συμβιβασμό και την υποταγή στα συμφέροντα του εκάστοτε ιδιοκτήτη του ναυπηγείου. Από εδώ να ξεκινήσει η μάχη.

Στη βάση αυτή να συσπειρώσουμε τους εργαζόμενους στα ναυπηγεία και να παλέψουμε να απαλλαγούν από αυταπάτες και τη μοιρολατρία, να απαλλαγούν από την επιρροή του κάθε Ταβουλάρη και των υπαλλήλων του στο συνδικαλιστικό κίνημα. Εχουμε θέσεις ακλόνητες και δικαίωση της πολιτικής μας και πρέπει με μεγαλύτερη σιγουριά στις θέσεις μας, χωρίς ταλαντεύσεις, να περάσουμε στην αντεπίθεση.

Υποστηρίζαμε και υποστηρίζουμε σθεναρά ότι η Ελλάδα έχει συμφέρον και ανάγκη από ισχυρή ναυπηγική βιομηχανία. Οτι υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να αναπτυχθεί. Οτι χρειάζεται ενιαίος κρατικός φορέας που θα σχεδιάζει και θα αναπτύσσει τα ναυπηγεία, με βάση τις ανάγκες της Ελλάδας και των εργαζομένων. Οτι δεν μπορούν τα ναυπηγεία να σταθούν με μόνη παραγωγή τα πολεμικά πλοία.

Μια τέτοια πολιτική θα έδινε δουλειά σε πολλές χιλιάδες, θα στήριζε τη βιομηχανική παραγωγή σε αρκετούς τομείς, θα ανέπτυσσε την έρευνα, την εκπαίδευση κλπ. Αυτή η πολιτική ανταποκρίνεται στα συμφέροντα των εργαζομένων στα ναυπηγεία. Είχαμε και έχουμε καθαρό ότι για να επικρατήσει μια τέτοια πολιτική απαιτεί μια ισχυρή δύναμη πάλης και πίεσης που θα παλεύει ενιαία. Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις είναι δυνατό να υπάρχουν ορισμένα άμεσα αποτελέσματα.

Από αυτή τη σκοπιά παλέψαμε και αντιταχθήκαμε σε όλες τις πολιτικές που υλοποίησαν όλες οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Πολιτικές που εφαρμόστηκαν στο όνομα της ρεαλιστικότητας, της ιδιωτικοποίησης, της απελευθέρωσης και της προσαρμογής στις κατευθύνσεις της ΕΕ. Πολιτική που είχε και έχει ως κυρίαρχο στοιχείο τα συμφέροντα των ιδιωτών, των μονοπωλίων.

Πού οδήγησαν αυτές οι πολιτικές; Σε συρρίκνωση των ναυπηγείων, από 20.000 το 1985 έχουν μείνει 4.500 εργαζόμενοι. Σε τεράστια χρηματοδότηση των ιδιοκτητών με χρήματα του λαού και ξεζούμισμα των εργαζομένων. Σήμερα η τύχη των ναυπηγείων εξαρτάται από τους πολεμικούς εξοπλισμούς. Απαγορεύτηκε με νόμο της ΕΕ ο εμπορικός τομέας, προς όφελος δικών τους συμφερόντων. Οι Ελληνες εφοπλιστές μεγαλουργούν και στα ελληνικά ναυπηγεία δεν κατασκευάζεται ούτε ένα πλοίο.

Τώρα με την οικονομική κρίση η κατάσταση γίνεται χειρότερη, οξύνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μεγάλα ναυπηγεία σε Ευρώπη και διεθνώς με συνέπεια να τον πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Ο,τι συνέβη στα ναυπηγεία, συμβαίνει σε όλους τους βασικούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας. Πλήγματα δέχονται οι εργαζόμενοι σε όλους τους τομείς (Υγεία, Παιδεία, Ασφαλιστικό).

Για να μην κλείσουν τα ναυπηγεία, η Ζώνη, να μην απολυθεί κόσμος, να μη μειωθούν μεροκάματα, να μην εξαθλιωθούν πλήρως οι άνεργοι, απαιτείται μια ενιαία, συντονισμένη πάλη, με ενιαία γραμμή. Αυτός ο αγώνας θα είναι αποτελεσματικός αν ταυτόχρονα έχουμε καθαρό κάτω από ποιες προϋποθέσεις μπορούν τα ναυπηγεία να αναπτυχθούν, με βάση τις ανάγκες του λαού και των εργαζομένων.

Υπάρχει η ανάγκη μιας άλλης πολιτικής, άλλης εξουσίας και γι' αυτό παλεύουμε να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης και να πειστεί η εργατική τάξη, σε συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους, ότι πρέπει να έχουμε αλλαγή τάξης στην εξουσία και όχι κομμάτων, ότι η εργατική τάξη με τη συμμαχία της αυτή παράγει όλο τον πλούτο, αυτή έχει δημιουργήσει όλα τα ναυπηγεία και επομένως μπορεί και να τα διαχειριστεί, με την προϋπόθεση της λαϊκής εξουσίας.

Αυτό είναι ώριμο και αναγκαίο και αν είναι πεισμένοι οι εργαζόμενοι σε αυτό τον αγώνα θα αναμετρηθούν αποφασιστικά σε κάθε σχέδιο διάλυσης των ναυπηγείων. Να στρατεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις στη συστηματική διαφώτιση των εργαζομένων, με χαρτί και μολύβι, να απορρίψουμε επιχειρήματα ότι δεν είναι ρεαλιστική η πολιτική μας, να πολεμήσουμε την άποψη ότι δεν μπορεί το εργατικό κίνημα να επιβάλει τη θέλησή του».