Η πηγή του «κακού» των πλήρως εκδηλωμένων αντιθέσεων είναι και η 50ετής στρατιωτική συμφωνία που υπέγραψαν στις 3 Νοέμβρη στο Λονδίνο ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Ντέιβιντ Κάμερον και ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, μία συμφωνία που τίθεται σε εφαρμογή αυτές τις ημέρες στο πολεμικό μέτωπο της Λιβύης και συνάμα προκαλεί τριγμούς στην «ειδική σχέση» Ουάσιγκτον και Λονδίνου αλλά και του «γαλλογερμανικού άξονα». Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, η διαφαινόμενη υποβάθμιση του διεθνούς ρόλου των δύο χωρών και η μείωση -μέχρις εξαφάνισης- της επιρροής τους στα διεθνή δρώμενα, ουσιαστικά υπαγόρευσαν τη στρατιωτική σύμπραξη μεταξύ δύο «προαιώνιων εχθρών». Η Γερμανία έχει αναλάβει μονομερώς το ρόλο «του αφεντικού εντός της ΕΕ», παραγκωνίζοντας ουσιαστικά τη Γαλλία, ενώ οι ΗΠΑ έχουν στρέψει εδώ και καιρό αλλού την προσοχή τους, ξεχνώντας πρώτες την «ειδική σχέση» με τη Βρετανία - είναι χαρακτηριστικό ότι οι εκκλήσεις του Κάμερον προς τον πρόεδρο Ομπάμα, αμέσως μετά την εκλογή του, για παραγγελίες στη βρετανική αμυντική συμφωνία έπεσαν στο κενό - στην επιδίωξη των συμφερόντων τους, πρωτίστως στην Ασία.

Η υπογραφή της «Συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας» Αγγλίας - Γαλλίας περικλείει 40 και πλέον «υποσυμφωνίες» που καλύπτουν όλο σχεδόν το φάσμα της άμυνας, όπως τη συνεργασία στη συντήρηση των πυρηνικών κεφαλών, στην κατασκευή εξελιγμένων τύπων βομβών, στη ναυπήγηση και στη συντήρηση αντιτορπιλικών και άλλων σκαφών του στόλου, επεκτείνεται στην τεχνολογική συνεργασία και στην παραγωγή νέων πυραυλικών συστημάτων, καθώς και στο συντονισμό των «υψηλών επιτελικών ομάδων», στο σχεδιασμό στρατηγικής και στον «έλεγχο της εφαρμογής της». Προβλέπει επίσης, τη σύσταση κοινής δύναμης 9.000 στρατιωτών, αεροπορική και θαλάσσια υποστήριξη, η οποία κατά το κείμενο της συμφωνίας «θα μπορεί να συμμετέχει σε διμερείς επιχειρήσεις, καθώς και σε επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και του ΟΗΕ, που η κοινή «εκπαίδευσή τους» θα αρχίσει φέτος κ.ά.