Αλλωστε, η γαλλική αστική τάξη και ο Πρόεδρος Σαρκοζί επιχείρησαν να προχωρήσουν τη λεγομένη Ευρωμεσογειακή Ενωση για να «φάνε πάγο» από τη Γερμανία, ωστόσο τα σχέδια των γαλλικών μονοπωλίων γίνεται προσπάθεια να ξαναζεσταθούν και εκεί αποσκοπούν οι πολεμικές επιχειρήσεις και η αναδιάταξη συσχετισμών, το πιθανό ξαναχάραγμα συνόρων και σφαιρών επιρροής. Μέσα από την καταστροφή, θα βρουν διέξοδο και ανενεργά κεφάλαια.

Οχι τυχαία, η γαλλική κυβέρνηση για λογαριασμό της αστικής τάξης, είναι η μόνη που αναγνώρισε ως μόνο νόμιμο εκπρόσωπο της Λιβύης το λεγόμενο μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο των δυνάμεων που επιδιώκουν την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι, που έχει επικεφαλής πρώην υπουργούς του. Η όλη εξέλιξη της σύγκρουσης, όπου γρήγορα η λεγόμενη αντιπολίτευση βρέθηκε με όπλα δείχνει ότι υπήρχε κάλυψη και προετοιμασία από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Οι λαοί μιας ευρύτερης περιοχής, που ξεκινάει από τη Βόρεια Αφρική και φτάνει έως τη Μέση και Εγγύς Ανατολή, με τεράστιο φυσικό πλούτο, παγκόσμιες ενεργειακές πηγές και γεωστρατηγικό κόμβο των ενεργειακών δρόμων (αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου) θα βρίσκονται στο στόχαστρο όσο δε δυναμώνει η πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και την εξουσία του κεφαλαίου σε κάθε χώρα, ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση. Οι εργάτες, τα λαϊκά στρώματα θα γίνουν αφέντες στον τόπο τους, μόνο χτίζοντας τη δική τους εξουσία που ο φυσικός πλούτος θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία και θα μπαίνει στην υπηρεσία των λαών.